Het helpt om een beetje begrip te krijgen van de metafysica van de Cursus. Het kan je behoeden voor de vele trucjes die het ego met je probeert uit te halen. Zo leer je bijvoorbeeld dat je er voor kiest om je slachtoffer te voelen en waarom onze wereld zo doordrenkt is met het thema schuld. Je ziet wat je probeert de bereiken met je vele haat- en liefdesrelaties. Ga zo maar even door. Misschien doorzie je met deze kennis steeds sneller patronen binnen de illusie. Dat is mooi en er is niks mis mee. Maar toch. Toch kun je nog steeds het grootste deel van de dag in strijd zijn. In strijd met anderen, met de wereld en met jezelf. Je vecht als het ware nog steeds voor vrede. Anders gezegd; je doet je uiterste best om verlicht te worden. En dat is zo vermoeiend, weer ik uit eigen ervaring. Hoe kan dat toch? Waarom heb je het redelijk op een rijtje maar ervaar je niet de wonderstaat?

De reden is angst. Zolang je vecht, ook al is het voor vrede of verlichting, dan kun je je in ieder geval nog identificeren met de strijder. Als je de strijd niet blijkt te winnen en je gefrustreerd raakt ben je in ieder geval nog de uitgeputte en vermoeide strijder. Maar ‘gelukkig’ nog steeds met een fier overeind staand ‘ik gevoel’. Je kunt hier boos om worden maar het helpt mij om te zien dat ik er zelf voor kies om me strijder te blijven voelen. Steeds beter leer ik dat ik kies voor het aanvallende ego omdat het te eng is om te kiezen voor de liefde die altijd door ons heen stroomt. Ik kies ervoor om te geloven in de projectie van de vechtjas. Hij is het symbool van mijn gestolde angst.

De verslaving aan het ‘veilige’ ik-gevoel wordt duidelijk in mijn weerstand tegen stille tijd, ontspanning en meditatie. Ik weet dat dit weldadig is maar verzin smoesjes om de warme douche van ontspanning te ontlopen. Deze is soms vermomd als druk doende arrogantie: ‘ als ik wil kan ik wel even ontspannen maar nu even niet’. Lees: ik ben te bang en kies er voor druk te doen binnen de illusie.

Als je dit doorziet dan kun je tóch kiezen om te luisteren naar die zachte Stem van liefde. Als je gedachten blijven tollen en de ontspanning zich niet aandient mag je weten dat je het niet fout of schuldig bent maar slechts bang. Bezie jezelf als een angstig kind. Daar schreeuw je niet tegen en je bedreigt het niet. Je zegt slechts met geduld en liefde ‘rustig maar lief kind van God, wees niet bang. Liefde stroomt reeds door je heen, kijk maar’. Vertrouw op de Wil van God die zeker zal zegevieren omdat het niet anders kan. De liefde die je bent zal altijd bovenkomen omdat je niet eindeloos kunt blijven werken om weg te lopen en te vechten tegen je ware aard. Je hoeft niks te bereiken maar alleen niet in de weg te lopen door te vechten. Paulus schreef in de Bijbel over deze liefde:

[1] Al spreek ik de taal* van mensen en engelen – als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. [2] Al heb ik de gave van de profetie, al ken ik alle geheimen en alle wetenschap, al heb ik het volmaakte geloof dat bergen zou kunnen verzetten – als ik de liefde niet heb, ben ik niets [3] Al deel ik al mijn bezit uit, al geef ik mijzelf prijs om mij daarop te kunnen beroemen* – als ik de liefde niet heb, helpt het mij niets.

De Cursus neemt de angst weg. Je hoeft de liefde niet te vinden want de liefde is er al en schijnt door je heen, zoveel als we durven. Je bent gezegend, Zoon van God.