Het kan zo druk zijn in m’n hoofd. Gek genoeg valt er er niet eens een echt duidelijke aanleiding aan te wijzen. Het lijkt wel of het onstuimige lenteweer zich vertaalt naar tumult in m’n schedelpan. Probleempjes die geen naam mogen hebben buitelen over elkaar en roepen om aandacht. Het is een grote brei en het levert een ondefinieerbaar gevoel van onbehagen op. Een innerlijke drukte en druk.

De neiging ontstaat om met dit vage spook van onrust in gevecht te gaan. Ik wil dit ondefinieerbare en vervelende gevoel niet, maar het blijkt lastig vechten tegen zoveel vaagheid. Waar moet ik beginnen en wat moet ik doen om me anders te voelen?

Ik lees de herhalingsles van vandaag. ‘Gods vreugde en vrede behoren me toe’. Dat lijkt nu echter ver weg en niet aan de orde. Toch begint het een beetje te dagen. Ik ben gepreoccupeerd door m’n vage gedachten en gevoelens. Ik kan ze niet echt vatten, laat staan effectief bestrijden, maar ik ben er van overtuigd dat ze écht zijn en vervelend. Dat ik ervan af moet komen. Ik denk dat ik moet vechten voor vrede.

Maar ze zijn niet écht en slechts bedoeld om de illusie van afgescheidenheid te bevestigen. Ik tegen de rest, ik tegen mijn gevoelens en gedachtes. ‘Toe maar, vecht maar en verover die vrede waar je recht op hebt!’ Maar zo is het niet. God zij dank voor het tweede deel van de les van vandaag:

‘ Laat ik stil zijn en naar de waarheid luisteren’

Ik besef dat ik gebiologeerd ben geraakt door de schijntafereeltjes in mijn hoofd. Gepreoccupeerd door de illusie van afgescheidenheid. De werkboekles vraagt me om dit even niet zo serieus te nemen en om stil te zijn in plaats van te vechten. Ik zucht eens diep, zwijg, ontspan en richt mijn blik naar Hem. Heer hier ben ik, een druk vechtersbaasje. Heer ik houd van U en ben dankbaar dat U Liefde bent. En, heerlijke werkelijkheid; Hij is altijd daar met uitgestrekte armen en een milde glimlach. Kom maar, rust maar uit jongen, het is goed zo. Dank.