Donald Trump heeft Corona. Toen ik dat gisteren hoorde zei ik tegen m’n vrouw dat ik dat niemand gun, zelfs Donald Trump niet. Vanmorgen las ik dat hij daadwerkelijk wat klachten had gekregen. “Mooi, dacht ik, dat zal hem leren om er zo lacherig over te doen met die grote waffel van hem!”. Ik schrok er zelf van. Opeens kwam m’n spirituele ego pijnlijk in beeld. Natuurlijk weet ik als student van ECIW dat onze weg een weg van liefde hoort te zijn. Vandaar mijn eerdere, spiritueel correcte medeleven. Maar het was niet gemeend, niet van harte.

Als ik eerlijk ben erger ik me aan de man. Aan z’n leugens, z’n enorme ego, z’n agressie, respectloosheid en ga maar door. Dat ergeren is natuurlijk een oordeel. Ik vind hem schuldig aan het overtreden van zo’n beetje elke regel van goed fatsoen die ik ken en onbewust vind ik dat hij nu zijn verdiende straf krijgt. Ik ben hier niet trots op maar zie wel dat m’n eerste stap tot werkelijke vergeving bestaat uit radicale eerlijkheid over mijn verborgen motieven. Dus kijk ik naar mijn veroordeling, ik zie de hardheid ervan, de smerigheid en wil er liever niet over schrijven. Ik ervaar echter nu ook een niet onplezierige spanning.

Want als ik zo stil blijf staan en m’n diepste en meest duistere motieven zo opschrijf kan ik mijn ego-wens zien om dit verborgen te willen houden, ze te verzwijgen en snel verder te gaan. Ik doe dit niet en vraag me nu hardop af of ik bereid ben om broeder Donald anders te zien. Nu wordt m’n tegenzin om te vergeven duidelijk. Want nee, liever wil ik vasthouden aan mijn hardheid, aan mijn veroordeling: “hij krijgt precies wat hij verdient!”.

Vervolgens hoor ik dan eindelijk toch een piepklein stemmetje in m’n binnenste. Het vraagt me of ik bereid ben mijn oordeel en aanval te laten genezen. Mijn verzet is stevig en ik zie de neiging om de brede weg van de veroordeling te blijven volgen. Ik doe dit echter niet, ik voel weliswaar de zuigende kracht van die brede weg maar vraag nu eindelijk om Hulp.

“Heer, ik belijd mijn neiging om broeder Donald slechts te willen zien als opgeblazen ego maar ik merk ook wat dit vanbinnen met mij doet. Ik voel de innerlijke verharding en mijn verslaving aan deze hardheid. Heer, kom mijn kleine zwakke wensje om Donald als mijn broeder te zien tegemoet. Liefde, verzacht mijn geest en treed binnen in mijn hart. Ik ben slechts een klein beetje bereid om de bitterheid los te laten, maar help me Heer”

En langzaam begint het ijs te smelten. Ik besef dat Jezus mij altijd heeft gezien als zijn broeder. Hij heeft mij al mijn ego-neigingen niet aangerekend en is altijd vol goede moed en vertrouwen gebleven. Ik pak de Werkboekles (276) van vandaag erbij en lees daarin de volgende zinnen:

Wat is het Woord van God? ‘Mijn Zoon is zuiver en heilig als Ikzelf.’

Ontken dat we in Zijn Liefde werden geschapen en we ontkennen ons Zelf, en zullen onzeker zijn over Wie wij zijn en Wie onze Vader is, en met welk doel we zijn gekomen.

Vader, Uw Woord is het mijne. Dit nu wil ik tot al mijn broeders spreken, die mij gegeven zijn om hen als de mijnen te koesteren, zoals ik door U bemind ben, gezegend en verlost.

 Het plaatje wordt nu heel helder. Ik zie de voorkeursprogrammering van het ego, de keuze voor oordeel, schuld en aanval. Zodra ik dit zie, keert het zwaard zich om en wil het me overtuigen om de schaamte voor deze ego-gedachten serieus te nemen en mezelf te veroordelen. Maar zowel broeder Donald als ik vergissen ons als we menen dat we een zelfje zijn dat macht heeft om iets af te doen aan de Heiligheid van de Zoon van God. Wij zijn zo zuiver en heilig als God zelf. Wij zijn in Zijn Liefde geschapen en ontkennen ons Zelf. Daardoor zijn we nu onzeker over Wie we zijn. Ik aanvaard nu mij doel en wil het Woord van Liefde spreken tot Donald Trump. Je bent mijn broeder en ik bid voor de genezing van onze denkgeest. Mogen we het Licht zien en volgen, ons bemind voelen opdat we kunnen beminnen, zegenen en de wereld samen verlossen.

Het is me/ons gegeven Gods Woord te spreken.