Momenteel lees ik het boek “Science Ideated” van Bernardo Kastrup. Fascinerende kost. Hij houdt een pleidooi tegen het gangbare materialistische wereldbeeld waarbij mensen menen dat  ze rondlopen in een wereld die bestaat uit materie en waarin hen van alles overkomt. Volgens deze opvatting zijn het onze hersenen die ons bewustzijn produceren. Bernardo is op de hoogte van de meest recente bevindingen van de kwantumfysica en stelt op grond hiervan dat, in mijn eigen vertaling, wij als het ware mentale entiteiten zijn die leven in een transpersoonlijk, mentaal universum. Materie is hierbij niet meer, maar ook niet minder, dan onze perceptie. Klinkt bekend voor ons als ECIW-studenten, vind je niet? Wij zijn de gedachten van God en onze ware natuur is onze denkgeest. We projecteren ons schijnbaar afgescheiden materiële fysieke lichaam binnen de Denkgeest.

Wat mij trof bij het lezen van genoemd boek is de onmacht die Bernardo lijkt te ervaren als hij hardcore materialisten probeert duidelijk te maken dat het klassieke, materialistische wereldbeeld gewoonweg niet kan kloppen. Waar hij tegenaan loopt is dat zelfs buitengewoon geleerde wetenschappers simpelweg geen gevoel lijken te hebben voor de mentale aard van de door ons gepercipieerde werkelijkheid. Critici proberen deze visie van Bernardo te weerleggen met behulp van argumenten waaruit blijkt dat ze als het ware op een andere frequentie zitten dan hijzelf. Het lukt hem nauwelijks om duidelijk te maken dat wij als mens altijd slechts onze perceptie beleven en dat we op basis hiervan overhaast de conclusie trekken dat er een onveranderlijke, materiële werkelijkheid ten grondslag moet liggen aan deze percepties. Zelfs als talrijke resultaten van onderzoek binnen de kwantumfysica de onhoudbaarheid van hun klassieke wereldbeeld omverwerpen.

Ik herken zijn frustratie en haast wanhoop. Mijn eerste herinnering hieraan gaat terug tot in mijn pubertijd waarin ik me verbaasde dat er überhaupt iets bestaat. De gedachte: “voor hetzelfde geld bestond er helemaal niets!” deed me duizelen en zwijgen van een soort ontzag. Deze verwondering is nooit minder geworden. Dit geldt echter ook voor de glazige blikken die ik om me heen zie als ik deze verwondering probeer te delen. Ik kan me moeilijk voorstellen dat deze existentiële verwondering nauwelijks lijkt te spelen voor de meeste van de mensen die ik ken. Ik besef dat deze uitspraak snel arrogant kan klinken en wellicht zul je me terecht willen tegenwerpen dat ik helemaal niet kan weten wat mijn medemensen ervaren. Laat ik het dan maar voorzichtig uitdrukken, velen lijken een leven te leiden dat ik aanduid als een 3D-leven: helemaal gericht op het alledaagse; wonen, werken, vakantie, gezelligheid, kindjes opvoeden enzovoort. Levensvragen komen niet zelden pas naar boven als het rustige leven verstoord wordt door lijden, ziekte en de dreigende dood van de betrokkene of zijn of haar dierbaren.

Eerlijk gezegd was ik vroeger wel eens jaloers op mensen die zorgeloos een hedonistische levensstijl vierden. Begrijp me alsjeblieft goed; ik kijk niet neer op het alledaagse leven en op het genieten hiervan. Ook voor mij is dit fijn en de moeite waard. Maar toch is daar altijd die “achtergrondverwondering” en dat gevoel van een 3D overschrijdende dimensie. Dat gevoel werd door ECIW en andere Jezus-boeken alleen maar versterkt. Gelukkig ben ik vanaf mijn studietijd in contact gekomen met talloze “lotgenoten”, broeders en zusters die ook die herinnering hebben aan dat wat onze 3D-werkelijkheid omvat. Ik trof hen aan onder christenen, Satsang-bezoekers, Soefi’s, filosofen, ECIW-studenten, vrijmetselaars en andere vrijdenkers waar geen enkel etiketje op past.

Het is heerlijk om mijn passie te kunnen delen met broeders en zusters van wie de antenne ook gericht is op “dat hogere” ofwel “dat omvattende”. Ieder drukt zijn verwondering uit in de woorden die hij (of zij) kent vanuit haar traditie of belangstelling maar ook zonder woorden herken je in de ogen van die ander je eigen vreugde. Het is een vreugde die zorgt voor verbinding, voor tederheid, voor kippenvel soms.

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen geroepen is om besef te krijgen van dat veld van liefde wat ons omspant. Ik ben er ook van overtuigd dat dit meer nodig is dan ooit in de wereld waarin we leven. We moeten de schijnbare afgescheidenheid van ons zelfje doorzien en gaan beseffen dat egocentrisme ons alleen maar verder de narigheid in zal werken. Ooit initieerde ik een huiskamergroep voor ECIW-studenten met als doel om meer gevoel, meer benul te krijgen van dat “hogere”. Ik ondervond, net als Bernardo, dat ik dit niet kon uitleggen. Er was wel sprake van herkenning en de vreugde van het delen met enkelen van de groep.

Jezus krijgt, natuurlijk, wel voor elkaar wat Bernardo en mij niet lukken. In ECIW presenteerde hij niet alleen meer dan 50 jaar geleden in het Tekstboek een metafysica waar wetenschappers nu pas de bewijzen voor vinden maar, belangrijker haast nog, hij biedt een methode die ons kan helpen om ons 3D-denken te openen voor dat hogere. Die methode is het Werkboek van ECIW. Dit is voor ons een magische sleutel. Het alleen maar begrijpen van de metafysica van ECIW brengt ons niet veel verder. Misschien wordt het tijd om het woord “hersenspoeling” eens wat positiever te beoordelen en aan de slag te gaan met het werkboek. De achterhaalde, materialistische 3D-programmering is zo gemeengoed geworden dat er een sterk medicijn nodig is. Ik geef daarom graag het laatste woord van deze blog aan Jezus met de werkboekles van deze dag.

LES 11

Mijn betekenisloze gedachten laten mij een betekenisloze wereld zien.

Dit is het eerste idee dat we presenteren dat verband houdt met een van de belangrijkste fasen van het correctieproces: de omkering van het denken van de wereld. Het lijkt alsof de wereld bepaalt wat jij waarneemt. Het idee van vandaag introduceert het denkbeeld dat het jouw gedachten zijn die de wereld die jij ziet, bepalen. Wees eens te meer blij dat je dit idee in zijn basisvorm kunt toepassen, want in dit idee is jouw bevrijding verzekerd. De sleutel tot vergeving ligt erin vervat.
De oefenperioden voor het idee van vandaag moeten iets anders worden aangepakt dan de voorgaande. Begin met gesloten ogen en herhaal het idee langzaam voor jezelf. Doe dan je ogen weer open en kijk rond, dichtbij en ver weg, omhoog en omlaag, overal om je heen. Herhaal het idee gewoon voor jezelf in de minuut ongeveer die je aan de toepassing ervan besteedt, maar zorg ervoor dat je dat zonder haast doet en zonder een gevoel van inspanning of drang.
Om zoveel mogelijk profijt te hebben van deze oefeningen moeten je ogen vrij snel van het ene naar het andere voorwerp bewegen, omdat ze niet op iets in het bijzonder moeten blijven rusten.  De woorden moeten echter op een kalme, zelfs ontspannen manier worden gebruikt. Dit idee moet je vooral heel ongedwongen inleiden. Het vormt de basis voor de vrede, de ontspanning en de onbezorgdheid die we proberen te bereiken. Sluit aan het eind van de oefeningen je ogen en herhaal het idee nog een keer langzaam voor jezelf. Drie oefenperioden zullen waarschijnlijk voldoende zijn vandaag. Maar als jij je er niet of nauwelijks ongemakkelijk bij voelt en de aandrang hebt meer te doen, mag je tot vijf keer oefenen. Vaker wordt niet aangeraden.