De term “keuzemaker” wordt regelmatig gebruikt bij het onderwijzen van ECIW waarbij men stelt dat we in elke situatie de keuze hebben om hetzij naar de stem van het ego te luisteren hetzij naar de stem van de Heilige Geest (HG). Anders geformuleerd stelt men dat de keuzemaker de keuze maakt tussen de juist gerichte denkgeest (HG) en de onjuist gerichte denkgeest (ego). Maar staat de keuzemaker dan boven de denkgeest? En hoe kan dat dan als wij die tijd- en ruimteloze denkgeest zijn?

De term “keuzemaker” als zodanig komt niet voor in ECIW maar zit wel impliciet “verborgen” in vele paragrafen die handelen over het maken van een keuze. Om het nog wat ingewikkelder te maken moeten we opmerken dat het woord “denkgeest” dat zo vaak voorkomt in ECIW een vertaling is van het Engelse “mind”. In de Engelse versie van ECIW wordt mind gebruikt voor zowel de ruimte en tijd overstijgende essentie van de zoon van God als voor het meer alledaagse verstand. Soms schrijft men “Mind” met een hoofdletter als het om de Goddelijke essentie gaat waar wij als het ware een aspect van zijn met onze kleine “mind”. Het is dan ook geen wonder dat er verwarring ontstaat over de positie van de keuzemaker binnen die “mind”.

Als we ons bezighouden met deze kwestie is het ook handig om een schuin oog te houden op ons als vraagsteller. Wij stellen deze vraag vanuit ons verstand en de stilzwijgende aanname hierbij is dat wij met ons verstand de werkelijkheid kunnen ontleden, benoemen, classificeren en rubriceren. Zo denken we in termen van hoog en laag: hoe hoog zit de keuzemaker nu eigenlijk in ons “wezen”? Zit hij op het 3D-niveau, op tijd-en ruimteloos niveau of nog hoger en kan dat eigenlijk wel? Op vergelijkbare wijze spreken we over ons zelf met een kleine z, ons Zelf met een grote Z, over ons ego, over de HG, over de denkgeest met een kleine d en de Denkgeest met een grote D.  Gaat het ons lukken om het puzzeltje compleet te krijgen en de vraag over de plaats van de keuzemaker te beantwoorden? En, zo ja, is dit dan werkelijk behulpzaam?

We hoeven in mijn beleving onze 3D-mind, ons verstand, niet uit te schakelen maar het helpt om, in termen van Een Cursus van Liefde, dit verstand onder curatele te plaatsen van ons hart. Schrik niet; het is niet mijn bedoeling om de zoveelste speler (het hart) ten tonele te voeren. Het is wel mijn bedoeling om je te doen ervaren (hart, gevoel) dat je elke situatie in je leven aan kunt gaan vanuit angst of vanuit liefde. Ben je gericht op het in standhouden of versterken van je gevoel van afscheiding of op verbinding en vereniging? Merk op dat je dit allang weet en dat dit simpele besef dat je deze keuze kunt maken in alledaagse situaties helemaal geen diepgaand conceptueel inzicht in de metafysica van ECIW behoeft. Ik nodig je uit om dit ervaringsfeit, dit gevoel een keuze te hebben voor versterken van afscheiding of voor vereniging te gebruiken als je eenvoudige uitgangspunt. In feite hebben we het hier over “vergeving”, een sleutelbegrip in ECIW.

Je zult vermoedelijk opmerken dat onze basisinstelling, onze default waarde, dikwijls de keuze voor het versterken van het gevoel van afscheiding is (zonde-schuld-angst, ego en zo). Tevens is al snel duidelijk dat onze wilskracht te kort lijkt te schieten om de keuze voor verbinding te maken. Gaandeweg leren we (uit ECIW) dat we ervoor kunnen kiezen (!) om ons over te geven aan een soort liefdeskracht die ons helpt om wél die keuze voor verbinding te maken. (keuze voor Liefde, de Vader, de HG, Jezus, leven vanuit ons Zelf etc). Zie je dat je steeds die keuzemogelijkheid hebt ook al kun je met je denken niet echt vat krijgen op (de plek van) deze keuzemaker? Je wéét gewoon dat de mogelijkheid er is, ook al kunnen we ons verliezen in heel interessante discussies over het bestaan van de vrije wil, discussies waar je nu weinig mee opschiet.

Hierboven beschreef ik de terugweg die ECIW ons biedt middels vergeving: de keuze voor verbinding (liefde, HG etc). Dan nu even met een reuzestap terug naar waar het “misging”. De afscheiding is nooit echt gebeurd. We zijn Zonen van God die niet gevangen zitten in tijd en ruimte. Maar kennelijk vonden we het leuk om de keuze (!) te maken om te ervaren hoe het is om afgescheidenheid, kwetsbaarheid, sterfelijkheid etc te ervaren. Zo zie je dat het keuze aspect doorheen alle denkbeeldige fases van de afscheiding een rol speelt.

Vanuit de innige verbondenheid kiezen we (keuzemaker) in de denkgeest (mind) om te dromen dat we afgescheiden tijd-en-ruimte wezentjes zijn met een kleine mind (verstand). Ergens hebben we nog steeds de herinnering aan onze eigenlijke toestand (verbondenheid met de Vader en met elkaar) en kunnen we kiezen (keuzemaker) om naar die stem van onze herinnering (HG) te luisteren. Of we kiezen ervoor te luisteren naar onze eigen gekke ingeving en neiging om ons afgescheiden te voelen (keuze om naar de stem van het ego te luisteren).

Alles gebeurt in die ene denkgeest, in die ene mind. Gedachten verlaten niet hun bron. Binnen die denkgeest vindt schijnbaar een spel plaats waarin we ons afgescheiden kunnen voelen en waarbinnen schijnbaar iets te kiezen valt. Een echte keuze is dit niet want, Goddank, we kunnen ons niet los-kiezen van de Vader. Maar nu, vanuit de droomstaat, kunnen we via onze keuze ons afstemmen op onze ware aard, liefde. Liefde is middel en doel, de keuze voor liefde (verbinding) leert ons dat er eigenlijk niets te kiezen valt. Wij nemen deze afscheiding heel serieus en daarmee de rol van de keuzemaker. Maar, om het populair te zeggen, dit gaat eigenlijk helemaal nergens over. Of, om af te sluiten in ECIW-termen” (Hfst 27; VIII, 6):

Laten we de droom die hij heeft weggegeven teruggeven aan de dromer, die de droom ziet als iets los van hem dat hem is aangedaan. In de eeuwigheid, waar alles één is, sloop een nietig dwaas idee binnen waarom de Zoon van God vergat te lachen. Door dit te vergeten werd de gedachte een serieus idee, in staat tot zowel verwezenlijking als werkelijke gevolgen. Samen kunnen we ze beide weglachen, en begrijpen dat de tijd geen inbreuk kan maken op de eeuwigheid. Het is ridicuul te denken dat de tijd de eeuwigheid kan omringen, die juist betekent dat er geen tijd bestaat.