Lezers die mijn blogs volgen weten dat ik al jarenlang tegengas geef als ik meen dat cursus-waarheden op een weinig liefdevolle wijze worden gebruikt. Ik zal hier volstaan met één voorbeeld: het is niet behulpzaam om tegen iemand die een dierbare verloren heeft te zeggen dat deze dierbare een les moest leren, zelf zijn ongeluk of ziekte projecteerde en dat er in feite niks aan de hand is omdat hij toch nooit het lichaam was maar een onsterfelijk kind van God. We mogen het onszelf aanrekenen als we op grond van dit soort uitspraken door buitenstaanders worden gezien als een maffe club en als een dogmatische sekte.

Langzaam maar zeker begon ik onderscheid te maken tussen de (cursus-)waarheid an sich en de vraag hoe behulpzaam deze waarheid is voor degene die haar te horen krijgt of er mee aan de slag gaat. Ik ontdekte dat de cursus-gemeenschap in Nederland jarenlang vooral bekend was met de door Ken Wapnick uitgegeven versie van de Cursus (de FIP-editie) en met Ken’s, zoals ik het omschreef, hyper abstracte interpretatie van Een Cursus in Wonderen. Vind ik zijn visie onjuist? Nee, dat gaat mij te ver. Maar ik merk wel dat we onszelf voorbij lopen en het contact met het “normale” leven dreigen te verliezen als we de problemen waar we mee te maken hebben vanuit ons huidige perspectief te snel weg redeneren vanuit het abstracte eindperspectief van de cursus.

Het was voor mij een verademing toen ik ontdekte dat er andere, completere, edities van Een Cursus in Wonderen bestaan en dat er leraren waren die in hun uitleg meer aansloten bij de woorden van Jezus uit de cursus. Ik denk vooral aan Robert Perry van The Circle of Atonement en zijn Complete & Annotated editie van de cursus. Robert ziet en benadrukt ook veel meer de continuïteit van de boodschap van Jezus in het Nieuwe Testament en de cursus en deze continuïteit ervaar ik zelf ook heel sterk. Zijn visie op de cursus klinkt warmer, zachter en menselijker en toch heel cursus-getrouw.

Vervolgens gebeurde er iets opvallends. Ik raakte betrokken bij de vertaling van A Course of Love (Een Cursus van Liefde, ECvL) en samen met vele ECIW-studenten verheugde ik me over de diepgang en warmte van dit boek. Vanuit de ECIW-gemeenschap werd verdeeld gereageerd op ECvL. Sommigen vonden het boek “te duaal” en anderen, waaronder ikzelf, hoorden hoe Jezus in dit boek de draad van ECIW oppakte en ons weer aan de hand nam. Het opvallende bestaat hieruit dat door ECvL de boodschap van ECIW weer dieper bij me binnenkomt. ECvL spreekt over heelheid-van-hoofd-en-hart en het voelt daadwerkelijk dat de boodschap van ECIW (en van het Nieuwe Testament) steeds meer gaat resoneren met mijn hele wezen.

Het maffe is dat hierdoor een herwaardering voor de onversneden kern van de boodschap van ECIW bij me plaatsvindt. Ik las en herlees de boeken van Nouk Sanchez (The End of Death en A Manual for Holy relationship) met daarin de radicale kernboodschap van ECIW. Haarscherp zet zij neer dat we een keuze hebben te maken tussen twee denksystemen; dat van het ego en dat van de Heilige Geest. Ze laat aan de hand van talloze citaten uit ECIW zien dat er geen compromis mogelijk is tussen deze twee. Ze laat zien dat wij van het lichaam het idool gemaakt hebben van het ego denksysteem en hoe ons geloof hierin onze verlossing blokkeert.

In de Facebook-groep Een Cursus in Wonderen – met elkaar delen we onze ervaringen met de door Jezus geïnspireerde boeken en teksten. Het is mooi om persoonlijke getuigenissen te horen, ervaringen met de cursus maar ook de worstelingen met de cursus.

In deze worstelingen herken ik mijn eigen worstelingen. Ik zie bij broeders en zusters hoe hard en onvoorstelbaar de boodschap van de cursus overkomt als het gaat om de visie op leed en noodlot. Ik zie bij hen dezelfde vragen opkomen die ik had en de neiging om te zoeken naar een andere, zachtere interpretatie van de Cursus. Zijn we als mens geen combi van lichaam en geest? Wij zijn toch niet verantwoordelijk voor wat ons overkomt? Er is toch zoiets als noodlot? En ik zie bij hen de boosheid als ze antwoorden krijgen die weliswaar in lijn zijn met de cursus maar die te makkelijk worden gegeven en mogelijk nog niet doorleefd zijn door degene die ze in de mond neemt, maar mogelijk ook wel.

In gesprek met deze medecursisten merk ik dat de weerstand tegen de onversneden cursus-waarheid niet makkelijk wordt weggenomen. Ik herken hierin mijn eigen jarenlange verontwaardiging en strijd tegen de dooddoeners. Ik onderken ook de onmogelijkheid om via rationele uitleg en citaten de ander te laten zien dat de cursus toch echt wel klopt. Ik herken nu mijn eigen jarenlange worsteling als een ego-strijd, als schuldeloze arrogantie, maar daar had je me een paar jaar geleden niet op hoeven te wijzen.

Ik heb geleerd dat ik tijd nodig had. Geen tijd om het zelf uit te zoeken maar om de Heilige Geest Zijn werk te laten doen in mijn geest. Onlangs werd ik uitgebreid geïnterviewd door MIC-magazine en als ik dit teruglees dan zie ik dat de Heilige Geest een onvoorstelbaar repertoire aan mogelijkheden heeft om mij als dwalend schaapje weer enigszins terug naar de kudde te voeren. Het stemt me nederig, dankbaar en het geeft me vertrouwen. Niet in mijn eigen wijsheid maar in die van Hem.