Een manager in mijn bedrijf heeft een in mijn ogen onzinnig plan in gedachten. Natuurlijk geef ik aan dat de aanpak die hij voorstelt mij “sub-optimaal’ lijkt. Maar er spelen veel meer belangen mee dan alleen rationele argumenten. Op de achtergrond zijn er ‘politieke’ motieven die zich aan het zicht onttrekken. De baas wil A, ik wil B. Wat doet dit met me?

En je kan dit voorbeeld breder trekken. In de denkbeeldige buitenwereld gebeurt A (vervelende ontmoeting, ziekte, armoede etc) en ik wil B (leuke ontmoeting, gezondheid, rijkdom etc). Zolang die wensen voorkeuren blijven gaat het nog wel. Maar dikwijls is het meer dan dat. Het zijn eisen en we merken de innerlijke spanning als het niet gaat zoals we willen. Er ontstaat een gevecht. Er is een dader en wij zijn het slachtoffer. Mogen we dan geen wensen hebben? Geen voorkeuren? Natuurlijk wel. Ik krijg binnen de illusie het liefst mijn zin en geef de voorkeur aan leuke en plezierige dingen. Maar als we denken dat we echt bedreigd worden en daarom vastklampen aan onze eisen dan is er meer aan de hand.

We zijn dan druk bezig om de illusie van afgescheidenheid te voeden. Niets om ons schuldig over te voelen. Wel iets om naar het licht te brengen. Om te vergeven. Dus kijk ik nogmaals naar genoemde manager. Hij denkt dat hij het nodig heeft om gelijk te krijgen. Dat herken ik wel. Tegelijk proef ik iets van angst. Want wie ben je als je geen gelijk krijgt? Als je je zin niet krijgt? Wat is mijn Wil met een hoofdletter W? Wil ik gelijk krijgen en wil ik mijn dwangmatige wensen vervuld zien? Of wil ik vrede ervaren? Wil ik Liefde zijn en hem laten zien dat zijn dwang de Liefde niet kan schaden? Geen oordeel, geen verdediging, geen aanval, geen gevecht. Dus breng ik mijn vechtneiging naar de Liefde. En ik breng de vechtneiging die ik bij hem meen te zien naar de Liefde. Onze wensen kunnen tegengesteld zijn maar ik wil met die persoon de hemel betreden. Ik kan hem niet buiten laten staan want daarmee sluit ik in mijn beleving direct ook mezelf buiten. Hij en ik zijn één, zelfs in de illusie.

WB307:
Vader, Uw Wil is de mijne, en anders niets. Er is voor mij geen andere wil. Laat me niet proberen een andere wil te maken, want dat is zinloos en doet me zeker pijn. Alleen Uw Wil kan me geluk brengen, en alleen de Uwe bestaat. Als ik wil hebben wat U alleen kunt geven, moet ik Uw Wil voor mij aanvaarden en de vrede binnengaan waar conflict onmogelijk is, Uw Zoon één is met U in wezen en in wil, en niets de heilige waarheid tegenspreekt dat ik blijf zoals U mij hebt geschapen.

Als studenten van de Cursus hebben we een dubbele agenda. Aan de ene kant moeten we ons ding doen in de wereld. Hoe denkbeeldig deze wereld ook mag zijn. Soms fantaseer ik wel eens over een rustig bestaan, ver weg van alle drukte. Maar deze vluchtgedachten gaan er al van uit dat er echt iets bestaat waarvan gevlucht kan worden en dat er iemand is die dat kan doen. Dus dan maar die andere kant. Onze dubbelrol is onze echte rol. Deze bestaat niet uit een vlucht uit de illusie terwijl je toch gelooft dat deze illusie echt bestaat. Nee, onze echte rol is die van verlosser. Dat klinkt zwaar maar dat is het juist niet. Het is onze functie om waarlijk behulpzaam te zijn. Hoe doen we dat? Niet door te vluchten naar de Himalaya, dat is zeker. Maar door met open ogen en open hart de illusie aan te gaan. Door te realiseren dat het oplossen (letterlijk) van onze problemen niet bestaat uit het manipuleren van de zogenaamde buitenwereld. Het is niet onze taak om andere mensen te dwingen om naar onze pijpen te dansen. Het is onze taak om andere te laten zien dat hun gedrag onze liefde niet beïnvloedt. Samen met de Heilige Geest moeten wij opnieuw kijken naar wat we menen te zien. Bij anderen en bij onszelf want dit blijkt uiteindelijk hetzelfde ding.

Dus terwijl wij onze dagelijkse dingen doen, oefenen we in vergeving. Daar is onze blik op gericht. En dat beperkt zich niet tot conflictsituaties met onze broeders en zusters. Alles wat we meemaken leent zich tot het doen van vergevingsoefeningen. Je kunt oefenen zoveel als je wilt. Zelfs de zachte aanraking van de wind op je huid mag je in liefde ontvangen en vergeven. Niet omdat deze fout is maar omdat het ons gegeven is om elke waarneming te gebruiken als venster naar Zijn Liefde.

WB306: Wat anders dan de visie van Christus zou ik vandaag willen aanwenden, wanneer die mij een dag kan bieden waarop ik een wereld zie die zo op de Hemel lijkt dat een aloude herinnering bij mij terugkeert? Vandaag kan ik de wereld die ik heb gemaakt vergeten. Vandaag kan ik aan alle angst voorbijgaan en liefde, heiligheid en vrede hervinden. Vandaag word ik verlost en opnieuw geboren in een wereld van genade en zorgzaamheid, van liefdevolle goedheid en de vrede van God.

Goedemorgen beste lezer. Klaar om aan de dag te beginnen? Kijk dan maar eens goed om je heen. Naar de kamer, je beeldschermpje en naar je handen. Sla de blik maar eens naar binnen en zie de goede voornemens die je hebt. Vast van plan om weer eens goed te oefenen met vergevingslessen. Een mens op weg naar verlichting in deze grote wereld.

Dus niet. Alles wat je net meende te zien en te denken is een illusie. Niet meer dan een gedachte die je bent gaan geloven. Er is geen ik. Er is geen wereld. En er is dus al helemaal geen ikje die zijn of haar best kan doen om iets te bereiken. Dat geloof je maar. Maar al die vormen die je meent te zien in de fysieke wereld en die gedachten en gevoelens zijn er niet echt. Het speelt zich allemaal slechts af in de denkgeest. Zogenaamd dan. Al die waarnemingen kunnen vergeven worden. Opgelost. Naar de Liefde gebracht. Eng hé? Want wat blijft er dan over? Een ikje dat niets ziet en niets voelt? Nee, helemaal geen ikje meer. ‘Alleen’ grenzeloze Liefde. Onvoorstelbaar. Letterlijk. Is dit te angstaanjagend? Tijd voor de mannen met witte jassen? Bedenksels van een doorgeslagen medestudent? Mag je gerust denken. En dan weer vergeven.

WB303: Uw Zoon is welkom, Vader. Hij is gekomen om mij te verlossen van het kwade zelf dat ik heb gemaakt. Hij is het Zelf dat U mij gegeven hebt. Hij is niets anders dan wat ik in waarheid werkelijk ben. Hij is de Zoon die U boven alles liefhebt. Hij is mijn Zelf  zoals U mij hebt geschapen. Het is niet Christus die kan worden gekruisigd. Laat me, veilig in Uw Armen, Uw Zoon ontvangen.

Mijn vader was marineman. Ik was nog maar net geboren toen hij voor twee jaar vertrok naar Indonesië. Een oerangst werd bevestigd; vader houdt niet meer van me en laat me alleen. Hij kwam terug. Een strenge vader. Hij rekende me elke fout aan. Heftige straf. Uit onmacht sloeg hij zijn kinderen de kamer door. Zijn gezicht als een masker van angstige, machteloze agressie. ‘Nee pap, niet meer slaan!’ Moeder liet hem begaan omdat ze hem niet durfde tegen te spreken. Ik voelde me alleen, schuldig, beschaamd en bang. Ik was bang om de volgende fout te maken die onze ‘god’ zou laten ontbranden in woede.

Ik hield vast aan dit beeld van een boze en straffende vader. Hem had ik nodig om me het ultieme, schuldige slachtoffer te blijven voelen. God de vader die wil dat zijn zoon schuldig wordt bevonden en gekruisigd wordt. De zoon moet zijn toorn dragen en de gifbeker totaal leegdrinken. En vanaf dit denkbeeldige kruis mag ik nu eindelijk mijn ogen opslaan naar mijn echte Heilige Vader die nooit zou willen dat zijn zoon meende gekruisigd te moeten worden. Ik zie de tranen van ontroering in zijn liefdevolle blik. Hij knielt neer bij een kleine Simon die zich probeert te verstoppen achter de bank. Kom maar jongen, er is niks gebeurd. Kom in m’n armen want ik houd onvoorwaardelijk van jou. Wees niet bang voor Mijn liefde. Laat je beeld van een straffende vader en afzijdige moeder los. Zie hun roep om liefde. Je bent nog steeds in de Liefde en hebt een nare droom. Stop met het projecteren van schuld. Kom maar jongen; rust maar zacht. Ik huil tranen van vergeving, van geluk.

WB302:
Vader, onze ogen gaan ten langen leste open. Uw heilige wereld wacht ons, nu ons zicht eindelijk is hersteld en we kunnen zien. We dachten dat we pijn leden. Maar we waren de Zoon die U geschapen hebt vergeten. Nu zien we dat de duisternis onze eigen inbeelding is, en dat er licht is dat we kunnen aanschouwen. De visie van Christus verandert duisternis in licht, want angst moet wel verdwijnen wanneer liefde is gekomen. Laat me vandaag Uw
heilige wereld vergeven, zodat ik haar heiligheid kan zien en begrijpen dat ze slechts de mijne weerspiegelt.

Bij de orthodoxe manier van geloven gaan we er van uit dat God onze wereld serieus neemt. Dat Hij de problemen die het ego ons voorhoudt onderkent en dat Hij het met ons eens is dat we ernstig slachtoffer zijn van de grote boze buitenwereld, inclusief ons zieke en sterfelijke lichaam. In ons klassieke gebed vragen we Zijn Goddelijke interventie dan ook op het niveau van de wereld. Heer, zorg er toch voor dat die oorlog ophoudt. Heer, genees me a.u.b. van kanker. Oud geloof.

De Cursus laat ons zien dat wij zelf deze wereld vol ziekte en geweld hebben geprojecteerd. We hebben dat gedaan om ons veilige afgescheiden te kunnen voelen, zelfs als we daar een onveilige wereld voor nodig denken te hebben. We lezen dat God niet meegaat in deze illusie. Hij laat zich niet voor ons karretje spannen door op ons verzoek een beetje te gaan sleutelen in onze droom. Het is Zijn Wil dat we wakker worden. Dat we leren dat we dromen. En raad eens? Daar hebben we geloof voor nodig. Nieuw geloof. En dat is geen geloof in nieuwe dogma’s. Het heeft meer de kwaliteit van vertrouwen. Vertrouwen dat Liefde de grond is van ons diepste wezen. En dat we een beroep mogen doen op deze Liefde. We kunnen niet op eigen kracht uit de droom stappen omdat de ‘ik’ die wil gaan stappen onderdeel is van die droom. Het is de eerste, onjuiste, aanname dat er een ikje is dat op stap kan gaan. We lijken daarom machteloos en totaal gevangen in de droom. Maar dan is daar nieuw geloof. Echt geloof. Het geloof dat ons leert dat we mogen vertrouwen op God, op de Liefde die we zijn, om ons wakker te maken. Om de sluier van de illusie op te heffen.
En dat betekent niet dat de oorlog ophoudt of dat ons zieke lichaam perse geneest. Nee, het laat ons zien dat we er om mogen glimlachen. Dat we leren dat we geen lichaam in een boze wereld zijn maar Zonen van God. Zijn vrede is niet van de wereld die we zien. Maar Zijn koninkrijk is in ons en Hij wast de tranen van onze ogen. Als we Hem vertrouwen.

WB301: Gods wereld is gelukkig. Zij die ernaar kijken, kunnen er enkel hun vreugde aan toevoegen en haar zegenen als reden tot nog meer vreugde in hen. We waren in tranen, omdat we niet begrepen. Maar we hebben geleerd dat de wereld die we zagen onwaar was, en we zullen vandaag Gods wereld zien.

Dit was een tijdje een slogan van de jeugd. Er klonk een mate van onverschilligheid in door met een milde spot voor degene die een serieus punt probeerde te maken. Daarmee was het ook een kleine aanval. ‘Jeetje, sukkeltje; maak jij je daar nu echt zo druk over?’

Toch moest ik er vanmorgen glimlachend aan denken toen ik wakker werd en dacht aan alles wat ik vandaag moet doen. Ik liet het zwaar op me drukken. Gisteravond belde ik een ex-collega op die al een jaar werkeloos thuis zit. Het grappige doet zich dan voor dat je een beetje jaloers bent op elkaars situatie. Op dit moment lijkt het me heerlijk om (even!) werkeloos te zijn terwijl hij er wat voor over zou hebben om een drukke baan te hebben.

De weg van de Cursus voelt soms als een steile kronkelweg omhoog. De weg is zwaar en overwoekerd met de taaie takken van onze negatieve gevoelens. Het is een donker pad vol glibberige stenen. We houden ons vast aan het voorgespiegelde vredige einddoel. De vrede van God, geluk. We weten niet wanneer we de top zullen bereiken maar de kracht van het ego is zo groot dat het wel eens heel lang zou kunnen duren. Het ego smult van deze voorstelling. Het heeft deze wereld geprojecteerd waar dit soort gezwoeg om iets te bereiken de normale gang van zaken is. ‘In heet zweet des aanschijns’, of zoiets.

Met regelmaat krijg ik brieven van mijn pensioenverzekeraars. De strekking is steevast hetzelfde. Het zijn moeilijke tijden en ik krijg in de toekomst minder dan ik had gedacht. Ik baal hiervan. Mijn pensioenopbouw is toch al geen successtory. Mijn jarenlange deelname aan een pensioensysteem gebaseerd op aandelen flopte hopeloos. Nu bouw ik ook nog eens minder op dan gedacht en als klap op de vuurpijl mag ik doorwerken tot mijn 67ste. Getverderrie.

U hoort het al. Het ego leeft zich heerlijk uit. Want laten we het maar eens bezien in het licht van de Cursus. Ik denk dat mijn geluk afhangt van geld en van de mogelijkheid eerder te kunnen stoppen met werk. Ik geloof dat vrijheid bestaat uit niet meer hoeven op te draven voor een werkgever. Dan slachtofferschap. Als loonslaaf denk ik dat ik nu gevangen zit. En als slachtoffer van de afnemende welvaart krijg ik mijn ingebeelde vrijheid pas erg ver in de toekomst.

Simon als slachtoffer van de grote boze buitenwereld. Dus vergevingswerk te doen. Ik maak contact met gevoelens van bezorgdheid en herken ze als angst. Ik zie mijn aanvalsgedachten die ik projecteer op ‘het systeem’ en breng deze naar de Liefde. Samen met mijn gevoelens van slachtofferschap. Heer hier ben ik. Zie mijn gedachten en bezorgdheid door Uw ogen. Laat Uw Liefde binnenstromen. Laat vergeving mijn projecties en ingebeelde angsten wegstralen. Leer me dat mijn geluk in U is, in Liefde en in eenheid. En gelukkig is Liefde de enige zekerheid die we hebben. Dankbaar.

WB297:
Vergeving is het enige geschenk dat ik geef, want het is het enige geschenk dat ik verlang. En al wat ik geef, geef ik aan mijzelf. Dit is de eenvoudige formule voor verlossing. En ik, die verlost wil worden, wil me die eigen maken, zodat dit de manier wordt waarop ik in een wereld leef die verlossing nodig heeft, en die verlost zal worden wanneer ik de Verzoening voor mezelf aanvaard.