We kennen het kerstverhaal toch vooral vanuit de Bijbel. Jezus, de belichaming van licht en liefde, kwam onder ons om de duisternis te verdrijven. Zijn boodschap over een liefdevolle Vader en zijn oproep om elkaar lief te hebben klinkt al tweeduizend jaar. Een boodschap van onvoorwaardelijke liefde bleek voor ons te groot om te bevatten en we vertroebelde Jezus’ blijde boodschap met een duister verhaal over een God die het bloed van zijn zoon nodig zou hebben om weer van ons te kunnen houden. Goddank werd dit verhaal gecorrigeerd in Een Cursus in Wonderen. God, onze Vader, is louter licht en er is in Hem in het geheel geen duisternis. Halleluja! Wij worden uitgenodigd onze denkgeest te laten genezen zodat ook hier alle duistere projecties vervangen mogen worden door licht en liefde.
Kenmerk van licht is dat het zich wil uitbreiden, zich wil manifesteren. Hierover gaat Een Cursus van Liefde (A Course of Love) dat binnen enkele maanden in het Nederlands zal verschijnen. Reeds in de Bijbel zei Jezus dat we het licht niet moesten afdekken onder een korenmaat. In ECIW leert Jezus ons dat we het wonder niet alleen voor onszelf moeten accepteren maar moeten aanbieden aan onze naasten. De boodschap van Jezus is nooit veranderd: we zijn het geliefde Kind van de Vader en mogen als een kerstster stralen in Zijn Schepping.
Over de boodschap van Jezus in Bijbel, ECIW en ECvL schreef ik een wat uitgebreidere blog (pagina op http://www.eciwcoach.com) die je vindt via onderstaande link. Ik wens jullie alle licht en liefde!
Het blijft een lastig dingetje die “verlichting” of, in ECIW-termen, verlossing. Ook best wel een beetje eng. Het beeld wat te pas en te onpas wordt gebruikt is dat van een druppel water die terugvalt in de oceaan. Dat druppeltje staat hierbij model voor ons geloof in afgescheidenheid waarbij het druppeltje vergeten is dat het uit hetzelfde materiaal bestaat als de oceaan. Kun je bij jezelf ook die dubbele gevoelens bespeuren bij dit beeld? Aan de ene kant lijkt het je fijn om weer te beseffen dat je niet afgescheiden bent van het geheel, van die oceaan. Maar is het, aan de andere kant, nu wel zo geruststellend om als druppeltje te verdwijnen in de onmetelijkheid? Zou de angst je niet om het hart slaan als dat oplossen in het geheel zich dreigt aan te dienen?
Broeders en zusters die het fijn vinden om het non-duale karakter van ECIW te benadrukken kunnen zeer radicale taal hanteren. In de absolute eenheid kan er natuurlijk geen God zijn die iets afweet van een droomwereld, geen God tot wie we kunnen bidden, geen entiteit die we de naam ‘Heilige Geest’ kunnen geven, geen echte broeder Jezus noch andere broeders en zusters: alles is immers één? Ik noem dit wel eens ‘de theorie van de platte pannenkoek’. Zodra zo’n radicale medestudent een uitspraak bespeurt met een zweem van dualiteit dan gaan de wenkbrauwen omhoog. In de eenheid kan geen sprake zijn van differentiatie of van indivuatie.
Ik spreek en correspondeer regelmatig met verstandelijk verlichte broeders en zusters. Wat me opvalt is dat ze vooral zeer oplettend zijn voor zogenaamd duale uitspraken van hun gesprekspartner. Zodra deze bijvoorbeeld het woord ‘anderen’ in de mond neemt wordt dit direct gecorrigeerd. Soms heel subtiel maar toch wat belerend. Soms slechts door hun antwoord: “anderen?” Er zijn immers geen anderen in de eenheid. Dit roept dan wel weer onmiddellijk de vraag op waarom deze verlichte leraar de moeite neemt om corrigerende woorden uit te spreken. Immers, consequent doorredenerend spreekt hij of zij slechts tegen zichzelf. Het einddoel van verstandelijke verlichting is totale naar binnen gerichtheid, totale indifferentie richting de ‘buitenwereld’ (want die is er immers niet) en dezelfde indifferentie voor wat betreft eigen lichamelijke en psychische gesteldheid. In de praktijk eten deze broeders en zusters de eigen soep ook niet zo heet.
Het kan lijken of ik dit veroordeel. Dat is niet zo. Wie wil we nou niet zo’n ultieme innerlijke vrede? Mijn punt is dat de ultieme, non-duale theorie allesbehalve origineel is en ook geen recht doet aan de woorden van Jezus in ECIW. Velen van jullie zijn bekend met Advaita en wellicht dat we daarom ook zo snel accepteren dat de visie van Jezus hiermee helemaal samenvalt. Het is minder bekend dat de illusie “eigenlijk bestaat alleen mijn bewustzijn” allang bekend is binnen de filosofie onder de naam solipsisme. (Wikipedia: Solipsisme (van het Latijnse solus (“alleen”) en ipse (“zelf”)) is de overtuiging of de filosofie dat er maar een enkel bewustzijn bestaat: dat van de waarnemer. Het hele universum en alle andere personen waarmee gecommuniceerd wordt, bestaan slechts in de geest van de waarnemer.)
Ik meen dat Jezus in de Bijbel, in ECIW, ECvL, WoM en andere boeken, meer biedt dan een radicale non-duale theorie. De kern hiervan zit eigenlijk vervat in het woord ‘Schepping’. We nemen dit woord zo makkelijk in de mond terwijl het in feite voor de radicaal non-duale persoon een onaanvaardbaar woord zou moeten zijn. De ultieme conclusie voor hem kan alleen zijn dat er niets bestaat en dat dit hetzelfde is als zeggen dat er slechts sprake is van ‘alles’. Dus alles = niets. Het unieke van Schepping echter, bestaat uit het onbegrijpelijke fenomeen van zich uitbreidende liefde. God, onze vader, dit zijn, deze liefde kan niet anders dan zich uitbreiden om Zichzelf te kennen. Anders gezegd: hij dient ogenschijnlijk onderscheid te creëren om zichzelf te kennen. Dat begint al direct met de heilige Drie-eenheid: Vader, Zoon en Heilige Geest. De verstandelijk verlichte zou, consequent doorredenerend, moeten toegeven niks met deze wonderlijke Drie-eenheid te kunnen. Hij zou deze moeten afdoen als “louter symbolisch” (iets dat Ken Wapnick dan ook daadwerkelijk doet).
Hier zie je in volle glorie de rijke, mysterieuze en vooral liefdevolle boodschap van Jezus en hoe deze zich verhoudt tegenover de platte-pannenkoek-theorie. En dit biedt ons de hoop dat we meer zijn dan een anoniem druppeltje dat zich even boven de oceaan bevindt om vervolgens terug te vallen in het alles of niets. Ik had vroeger een wiskundeleraar die als gevleugelde uitspraak had: “het is alles of niets en het is allebei niets”. En zo is het.
Het unieke van de boodschap van Jezus is dat de Heilige Relatie bestaat. Nu schieten woorden echt te kort. Er is sprake van ‘een soort’ differentiatie, individuatie, onderscheid, meervoudigheid enzovoort zonder dat er sprake is van afscheiding. Voor ons verstand kan dit niet. Ons verstand zegt dat relatie alleen kan bestaan als er sprake is van tenminste twee ‘entiteiten’. Het mysterie van de schepping is dat er relatie is zonder afscheiding, zonder verschil. En dat is de hoop van dat druppeltje. Dat druppeltje is geen druppeltje bewustzijn dat zal verdwijnen in het anonieme zijn. Nee, dat druppeltje is een eeuwige Zoon van God, geschapen voor de eeuwigheid en veilig in de omarming van zijn Vader. Kunnen we ons dit voorstellen? Nee, daar kan ons verstand niet bij. Kunnen we er alvast van proeven? Ja, dat kan! Als we ons in deze droomwereld middels ware vergeving verbinden met onze broeders, als we de liefde laten stromen, dan krijgen we steeds meer glimpen te zien van onze ware aard, van de liefde die we zijn. We krijgen openbaringen die we niet in keurige, kloppende woorden kunnen uitdrukken maar die wel enorm bemoedigend zijn. We zijn de geliefde Kinderen van de Vader. Wat een heerlijke boodschap van Jezus!
ECIW coach 