Gisteren plaatste ik een blog over de tussenweg. Ik schreef hoe de meeste discussie ontstaat als we gaan nadenken over de verhouding tussen de wereld zoals we die kennen en waarnemen en de tijdloze werkelijkheid van de schepping. Bij die discussies proberen we de absolute waarheid van de schepping te begrijpen. Dat lukt slecht als we als instrument alleen ons verstand gebruiken. Ik vergelijk het wel eens met de situatie waarin je wilt weten hoe soep smaakt maar waarbij je jezelf beperkt door met mes en vork te rommelen in de soepkom. Het enige waar die mes en vork goed voor zijn, is om te grote stukken fijn te snijden. Maar als je wilt weten hoe de soep smaakt dan moet je een lepel pakken, je hart openen, en een hap (liefde) nemen.

De Cursus is een training voor de denkgeest en ik vrees dat we hierbij nogal eens denken dat dit hetzelfde is als een training voor het denken. Maar het Engelse “mind” dat vertaald is met “denkgeest” is meer dan ons verstand. In feite is het de eenheid van hoofd en hart. In Een Cursus van Liefde (ECvL) spreekt Jezus eerst van “mind” en “heart” en later legt hij uit dat hij dit onderscheid tijdelijk maakt opdat wij hem beter kunnen begrijpen.

In de “tussenstaat” waarin wij verkeren kunnen we druk bezig zijn om met mes en vork, met ons denken, de barricades voor het ervaren van liefde te verwijderen. We mogen ons verstand gebruiken om hapklare brokken te maken. Daarbij denk ik aan de werkboeklessen. Maar vervolgens moet je die lessen wel echt doen; je moet het voedsel naar je mond brengen, kauwen, proeven en slikken.

De weg die Jezus ons aanbiedt in de Cursus is niet zo heel lastig. De basisboodschap klinkt ongeveer als volgt:

“Geloof niet dat je afgescheiden bent van de Vader, van elkaar of van de wereld want je bent onderdeel van een geestelijke werkelijkheid. Als je oordeelt en aanvalt dan beleef je die eenheid niet. Als je omarmt en liefhebt wel.”

Eigenlijk is het bekende kost. Denk maar aan “geloof, hoop en liefde”. De mensen die in de tijd van Jezus zijn woorden geloofden en hem lief hadden, mochten hopen op genezing. In feite was deze genezing geestelijk van aard. De bijbel noemt dat “vergeving van zonden”, waarbij zonden het geloof in afgescheidenheid voorstellen. Deze genezing van de mind werd waargenomen als lichamelijke genezing.

Het is dus niet zo ingewikkeld om te zien hoe je mis kunt peren met de Cursus. Als je de eenheid alleen verstandelijk aanneemt dan denk je dat je niet hoeft te vragen om liefde aan de Vader, Jezus of de Heilige Geest omdat die in absolute eenheid volgens sommigen slechts symbolen zijn. En als je wat naïef bent en het helpen van anderen als “offeren” ziet dan herken je de eenheid nog niet tussen jezelf en de ander en zie je nog niet dat geven en ontvangen in waarheid één zijn. Als je een ander aanvalt dan versterk je de illusie van afgescheidenheid in jezelf en wat je in liefde geeft is ook aan jezelf gegeven.

Een Cursus van Liefde stuurt aan op heelheid van hoofd en hart die kortweg wordt aangeduid met de term “heelheid-van-hart”. Ik vond het bij het vertalen van dit boek wat gek dat “mind” niet langer genoemd wordt in deze term. Maar het is zo logisch. Als het snijwerk is gedaan en er wordt volop gegeten dan proef je één en al liefde en is er één en al “hart”. Van dit hart wordt gezegd dat het je wezen is, je Zelf. God, wat zit het mooi in elkaar. We herkennen pas wie we zijn als we ons in liefde verbinden met elkaar. Ik neem dus nog maar een hap: Ik houd van jou.

<Van gedachten wisselen over deze blog? Word lid van de FB-groep Een Cursus in Wonderen – met elkaar>

Soms komt er een thema naar boven borrelen dat nadrukkelijk de aandacht vraagt en haast zichzelf opdringt. Al jaren schrijf ik blogs waarin ik probeer aan te geven dat het volgens mij “onhandig” is om ons overhaast af te keren van het lichaam, de wereld en het hele fysieke domein. Binnen de Een Cursus in Wonderen (ECIW)-gemeenschap lijkt soms een voorkeur te bestaan voor alles wat hyper abstract, eeuwig en grenzeloos is. Hoe kwam dit thema dan bij mij op?

• Door de nadruk die sommige ECIW-leraren leggen op het bereiken van innerlijke vrede, waarbij het leed in de wereld soms als minder belangrijk wordt gezien.

• Doordat het leed soms wordt afgedaan als “eigen projectie,” waarbij minder aandacht is voor de onderliggende roep om liefde.

• Omdat er minder aandacht leek te zijn voor het wonder in de betekenis van het laten stromen van liefde naar onze naasten, in woord, houding en daad.

• Omdat sommige ECIW-leraren Een Cursus van Liefde minder waarderen vanwege de positieve benadering van het fysieke domein.

• Omdat serieuze vragen over leed en noodlot soms met antwoorden werden afgehandeld die terug te voeren zijn op: “alles is eenheid en in deze eenheid kan eigenlijk niks gebeuren, dus alles is illusie”.

Het woord “illusie” biedt wellicht een goede ingang om dit thema te benaderen. Punt is dat wij op dit woord reageren door te zeggen: “aha, we laten ons niet foppen en geloven dus niet wat we menen te zien”. Een bekende cursus-tekst zegt dat de ellende die we zien voorkomt uit het feit dat de Zoon van God vergat te lachen. Dan lijkt lachen om de ellende de uitweg te bieden; toch? Toch heeft Jezus ons geen Cursus in Weglachen gegeven of Een Cursus in Negeren. Waar zit dan de crux?

In mijn beleving raken we uit koers zolang we blijven uitgaan van twee niveaus, waarbij niveau I de absolute waarheid is (eenheid, tijdloosheid, grenzeloosheid) en niveau II de illusie (droom, wereld, lichaam etc). Het klopt dat ECIW uitgaat van niveau 1, van de absolute waarheid: “Niets werkelijks kan bedreigd worden, niets onwerkelijks bestaat”, vinden we in het begin van het boek. Het lijkt dus logisch om ellende als illusie en projectie te zien, en om broeders en zusters erop te wijzen dat ze zich alle bedreigende ellende slechts verbeelden. Maar toch is dit niet Jezus’ aanpak. Hij biedt ons uitgebreide teksten en vele gechannelde boodschappen om ons te helpen.

Jezus’ doel is niet om ons met enkele oneliners de vredige tijdloosheid in te slingeren. Hoewel dit mogelijk het einddoel is, moeten we toch beseffen dat dit een laatste stap is die, volgens de Cursus, door God gezet zal worden. Voor ons is het hoogst haalbare om naartoe te werken de Nieuwe Wereld, of de Echte Wereld.

Natuurlijk begrijp ik ook wel dat het praten over niveaus slechts een hulpmiddel is, maar in de werkboekles van vandaag (Les 155: “Ik doe een stap terug en laat Hem de weg wijzen”), spreekt Jezus toevallig (?) ook over een soort tussenniveau, een tussenweg.

Een citaat hieruit:

Velen hebben verkozen de wereld te verzaken terwijl ze nog steeds geloofden in de werkelijkheid ervan. En ze hebben geleden onder een gevoel van verlies en zijn bijgevolg niet bevrijd. Anderen hebben niets dan de wereld gekozen, en zij hebben geleden onder een nog dieper gevoel van verlies, dat ze niet begrepen.

 Tussen deze paden ligt een andere weg die wegvoert van elk soort verlies, want offers en ontbering worden daar beide snel achtergelaten. Dit is de weg die jou nu wordt aangewezen. Je bewandelt dit pad zoals anderen dat doen, en je lijkt niet verschillend van hen, hoewel je dat wel degelijk bent. Zo kun je hen dienen terwijl jij jezelf dient, en hun schreden naar de weg leiden die God voor jou, en door jou voor hen, geopend heeft.

Illusie lijkt je nog altijd aan te kleven, opdat jij hen bereiken kunt. Toch is ze teruggetreden. En het is geen illusie waarvan zij jou horen spreken, noch illusie waarnaar jij hun ogen kijken laat en die je hun denkgeest laat bevatten. Evenmin kan de waarheid, die voor jou uitgaat, door illusies tot hen spreken, want de weg leidt voorbij illusies nu, terwijl je hen onderweg oproept jou te volgen.

Het mooie van dit citaat is dat Jezus ons erop wijst dat het niet de bedoeling is vroegtijdig de wereld te willen verzaken door alles af te doen als illusie. Hoewel op dit tussenniveau de illusie nog aan ons vast lijkt te kleven zijn we toch geroepen om met elkaar op weg te gaan. Door elkaar te dienen, dienen we ook onszelf.

Zo gaan we eerst maar eens samen op pad naar een nieuwe wereld. Het lijkt mij interessant om verder op zoek te gaan naar wat ECIW en Een Cursus van Liefde ons leren over deze nieuwe wereld. Hoe staan jullie hierin? Wat zijn jullie gedachten en ervaringen over onze gezamenlijke tussenweg?

Hartegroet,

Simon

(Wil je verder praten over deze blog? Dat kan in de Facebook groep Een Cursus in Wonderen -met elkaar.
Welkom!