Ik heb nooit muziekles gehad maar vond het belangrijk om mijn dochters wel die gelegenheid te bieden. Twee van hen spelen nu verdienstelijk piano en de oudste dochter speelt wat gitaar. Een paar jaar geleden besloot ik dat een mens nooit te oud is om te leren en begon ik wat te rommelen op een oud keyboard dat ik had gekregen. Ik vond het leuk en gunde mezelf een elektrische piano. De pianoverkoper adviseerde me een akoestische piano te kopen omdat ik snel tegen de grenzen van de elektrische piano zou aanlopen. Ik moest lachen en voorspelde hem dat het instrument niet de bepalende factor zou zijn maar eerder mijn talent en vaardigheid. Helaas kreeg ik gelijk. Het valt me vies tegen om een fatsoenlijk deuntje te spelen vermoedelijk door een combinatie van weinig talent en luiheid om echt veel te oefenen. Toch komen er soms enkele klanken uit het instrument die me raken en me motiveren om er af en toe weer achter te kruipen.

Dit alles kwam in mijn gedachten bij het lezen van “The given self” door Mari Perron, de scribent van Een Cursus van Liefde (ECvL). In “The given self”  beschrijft ze op een gegeven moment hoe ze ECvL dat ze gedicteerd kreeg door Jezus ervoer. Ze vergelijkt ECvL met een lied waardoor je geraakt wordt en dat je wilt spelen. Ik heb het voor je vertaald en hoop dat het jou ook raakt.

Hartegroet,

Simon

Je vermoedt dat je met dit lied in je geboren bent, net zoals je geboren bent met het talent dat je eerst totaal onverwacht ontdekt. Je weet dat dat lied, net als dat talent, een gave is die misschien onontdekt had kunnen blijven, en je bent verbaasd dat het gevonden is, en gevonden in jou.

Je kent dat lied op deze manier – wanneer het je binnendringt, en het je verrast, en toch al vertrouwd is, alsof het er altijd al was. Je bent er intiem mee en je kunt het horen, en je bent er zo diep door geraakt dat je niet eens kunt bevatten hoe diep het je heeft geraakt. De woorden bereiken dat levendige deel in jou en wekken het op, en je weet dat dat levendige deel in jou dat lied is en, als je een bepaalde aanleg hebt, zul je zeggen dat je graag de rest van je leven eraan zult werken om het te spelen, om die muziek de wereld in te brengen.

Terwijl je alleen maar af en toe een rifje hier en een strofe daar te pakken krijgt, zul je soms te hard proberen, en moet je afstand nemen en later terugkomen omdat het gewoon te veel is, en je weet dat je te hard je best doet, en je raakt gefrustreerd. En dan zie je, uiteindelijk, dat het niet om de noten zelf gaat, maar om hoe ze op jou inwerken, de manier waarop bepaalde noten je beïnvloeden en raken, en via jou, het leven om je heen. Je ziet dat de woorden, zoals de teksten van veel liedjes die je liefhebt, vaak geen zin lijken te hebben, en je hebt het gevoel dat ze er niet toe doen om zichzelf, maar alleen om de sfeer waarin ze je meeslepen, één waarin je zeker weet dat je thuishoort en waar je een vriend hebt die je nooit zal verlaten.

Het is alsof je roeping is veranderd, wat die eerst ook was, en nu gaat het om iets anders. Je loyaliteit is verschoven, en het is alsof deze verschuiving uit je hart en ziel komt. Je ziet deze verandering misschien niet meteen, en denkt dat het gaat om je oude manier van doen, de koe bij de horens vatten, een expert worden, een meester-muzikant zijn, of iets als een bijbelgeleerde. Als je gewend bent geregeerd te worden door een drang om te bereiken of te begrijpen, zul je je afvragen wat het dan anders kan zijn, welke nieuwe manier van leven je moet vinden.

Wanneer je gegrepen wordt door zoiets als dit, wat op een bepaalde manier gegrepen worden is door iets wat je begrijpt en tegelijkertijd niet begrijpt, zijn al je gevoelens daaraan verbonden, aan de verbazing van dit weten/niet weten, en het stopt eigenlijk nooit, het eindigt niet. Je kunt vele jaren doorbrengen met het verlangen dat het stopt, dat het tot een gracieus einde komt, dat het tot rust wordt gebracht. Dan zou je kunnen zien dat je het helemaal verkeerd begrepen had, dat je gek was om te willen dat het weten/niet weten, begrijpen/niet begrijpen zou stoppen. Het is zoals het is, en het is alsof het erom gaat gewoon een muzikant te zijn, een dichter, een stem die zich verheft in zang. Het is echt… zoals die energie, een gebeurtenis die je leeft, en die je versteld doet staan.