Jezus gebruikt ECIW om ons uit te leggen hoe ons geloof in de afscheiding van de Bron (de Vader, Liefde, van elkaar) ondersteund wordt door ons geloof dat de wereld van vormen (lichaam en wereld) het bewijs vormt van de echtheid van de afscheiding. Wij hebben een verkeerde blik op het lichaam en op de wereld en misbruiken deze als het ware om ons bijgeloof te bekrachtigen. Door onze eenzijdige focus op de kracht waarmee Jezus in de cursus ons geloof in afscheiding onder woorden brengt, zijn wij de complete boodschap van hem over lichaam en wereld uit het oog verloren. We zien alleen nog de negatieve aspecten en spreken over illusie, nachtmerrie, gevangenis en over hoe we zo snel mogelijk dit allemaal achter ons kunnen laten. Daarom gaan we lichaam en wereld ontkennen om zo snel mogelijk terug te keren naar de hemelse staat van eenheid.

Over het lichaam wil ik het later hebben en vooralsnog kijken we naar “de wereld”. Ik liet zien dat de cursus ook een andere, en geheelde, visie biedt op de wereld waarbij Jezus zachte, warme termen gebruikt. Zie bijvoorbeeld een tekst als Txt 17:II:

6. Al deze schoonheid zal oprijzen om je zicht te zegenen wanneer jij de wereld met vergevende ogen beziet. Want vergeving vormt visie letterlijk om, en laat jou de werkelijke wereld zien die zich vredig en zacht over de chaos uitstrekt, en daarbij alle illusies wegneemt die jouw waarneming vervormd hadden en op het verleden gefixeerd. Het kleinste blaadje wordt iets wonderbaarlijks, en een grassprietje een teken van Gods volmaaktheid.

In onze wereld kan liefde weerspiegeld worden in vorm. Een grassprietje kan getuigen van Gods volmaaktheid. Deze woorden dalen als dauwdruppels neer op ons oververhitte hoofd dat uit volle macht probeert de wereld te ontkennen met: “zo snel mogelijk vergeten en vergeven deze nachtmerrie en doooorrrrrr; naar de vredige eenheid!”.

Maar de passages over de vergeven-, echte- of nieuwe wereld zijn te mooi om zomaar aan voorbij te hollen. Op basis van de rationele eenheidstheorie willen we God en zijn domein van tijdloze eenheid, krampachtig apart houden van de wereld van vorm. Vorm zien we als synoniem aan onderscheid en daar kan en mag God niets vanaf weten omdat hij dan “de vergissing echt zou maken”.

Eerder wees ik op de onschuldige maar onbewuste arrogantie van ons denken. Dit denken is tijdgebonden en vertaalt schepping en zondeval, om dit woord maar eens te gebruiken als omschrijving voor ons geloof in afscheiding, in een “eerst dit, toen dat en tenslotte dit-” verhaal. Ofwel: eerst was er tijdloze eenheid, toen een vergissing, toen de (nare) wereld van tijd en ruimte, toen vergeving en uiteindelijk zet God de laatste stap en is er weer tijdloze eenheid. Anders gezegd: wij denken in termen van sequentie en causaliteit en Jezus kan niet anders dan ons in deze termen in de cursus te woord staan. Soms geeft hij ons, voor zover mogelijk met woorden, een verwijzing naar het mysterieuze van dit alles. Hij stelt bijvoorbeeld dat er in alle eeuwigheid niets gebeurd is. En als hij dan toch “afdaalt” naar het domein van de wereld dan is daar sprake van een wonderlijke gelijktijdigheid. Tegelijkertijd met onze “vergissing”, ons geloof in afgescheidenheid was daar Gods respons in de vorm van de Heilige Geest met Zijn gecorrigeerde visie op de wereld. Dus onze nachtmerrie en de echte wereld, respectievelijk een verstoorde waarneming en een juiste visie, zijn beide, in ene, geschapen / gemaakt.

In de complete editie van Een Cursus in Wonderen staan zelfs teksten die erop wijzen dat God de tijd heeft geschapen (T-1.15.1:2) als een leermiddel, een klaslokaal, zodat wij onze weg uit de afscheiding kunnen leren en naar Hem kunnen terugkeren. Dat doen we door de tijd “creatief” (T-1.15.1:2) en “constructief” (T-1.15.2:2) te gebruiken – door wonderen te verrichten. Een uitgebreidere behandeling van dit thema vind je achterin de complete editie als toegevoegd artikel dat ik vertaald heb op: https://eciwcoach.com/schiep-god-ruimte-en-tijd/ .

Waar brengt ons dit in mijn beleving? We zien een beeld opdoemen van twee werelden: een wereld die ons geloof in afscheiding weerspiegelt vol angst en narigheid en een nieuwe, echte, vergeven, heilige wereld waarin de liefde in vorm weerspiegeld wordt. Is deze nieuwe wereld hetzelfde als de Hemel? Nee, dat niet. Zie bijvoorbeeld dit mooie citaat (Txt 11: VIII):

Want als de Hemel en de aarde één worden, zal zelfs de werkelijke wereld uit je zicht verdwijnen. Het einde van de wereld is niet haar vernietiging, maar haar omzetting in de Hemel. De herinterpretatie van de wereld is de overdracht van alle waarneming naar kennis.

Onze missie is in mijn beleving niet om de wereld zo snel mogelijk te ontkennen en weg te vluchten naar de hemel. Die “laatste stap” is aan God. Onze missie is om, net als het grassprietje, op aarde een teken te worden van Gods volmaaktheid. We hebben een prachtig voorbeeld: Jezus zoals we hem kennen vanuit het Nieuwe Testament. En we hebben een prachtige uitwerking van zijn visie over hoe te leven als een representant van liefde op aarde. Deze uitwerking heet Een Cursus van Liefde.