Een Cursus in Wonderen handelt in feite over het rare en ten diepste onmogelijke snijpunt van tijdloosheid en tijd. Dit onderwerp is natuurlijk niet voorbehouden aan de cursus, ook filosofen en wetenschappers breken zich hier de hersenen over. Ik begon deze serie blog vanuit mijn diepe verwondering over deze kwestie (Blog #1: Tijdloze schepping?”).

Het wonderlijke is dat onze meer dan 50 jaar oude cursus uitspraken doet waar filosofen en wetenschappers nu ook stapje voor stapje op uit komen. Hoewel dit de filosofen niet helemaal recht doet want Kant en Schopenhauer leefden langer geleden en zaten, voor zover ik dat als leek-filosoof kan beoordelen, dicht in de buurt van ECIW. Ik ben een fan van de hedendaagse filosoof Bernardo Kastrup die in deze tijd aan de weg timmert met zijn Analytisch Idealisme. Bernardo is wetenschapper die gewerkt heeft bij het CERN-instituut in Zwitserland en veel weet van computers en kwantumfysica.  “Toevallig” las ik gisteren zijn laatste boek uit; “Analytic Idealism in a nutshell (Analytisch Idealisme in een notendop)”. Hij spreekt hierin onder andere over ruimte en tijd. Lang dacht men dat ruimte en tijd fundamentele waarden van de werkelijkheid vormden, dat waarin alles wat maar mogelijk is gebeurt. Maar wetenschappers hebben ontdekt dat dit niet zo is. Als wetenschapper-filosoof legt Bernardo uit dat tijd en ruimte als het ware slechts perspectieven zijn binnen tijd- en vormloos bewustzijn. Opnieuw overviel me die verwondering uit blog #1. Die verwondering werd nog groter toen ik “toevallig” de werkboekles van vandaag las.

Les 308

Dit ogenblik is de enige tijd die er is.

Ik heb me van de tijd een zodanige voorstelling gemaakt dat ik mijn doel verijdel. Als ik verkies voorbij de tijd tijdloosheid te bereiken, moet ik mijn beeld over waar de tijd toe dient, veranderen. Het kan niet het doel van de tijd zijn om verleden en toekomst te bewaren als één geheel. het enige interval waarin ik van de tijd kan worden verlost, is nu. Want in dit ogenblik is vergeving gekomen om me te bevrijden. De geboorte van Christus is nu, zonder verleden of toekomst. Hij is gekomen om Zijn directe zegen aan de wereld te geven en die tot tijdloosheid en liefde terug te brengen. En liefde is eeuwig aanwezig, hier en nu.

Dank U, Vader, voor dit ogenblik. Nu is het dat ik word verlost. Dit ogenblik is de tijd die U voor de bevrijding van Uw Zoon, en voor de verlossing van de wereld in hem, hebt bestemd.

Dit soort toevalligheidjes stemmen me dankbaar. Gisteren schreef ik over de Wil van God. Bij het schrijven van deze serie blogs ben ik 25 ochtenden gewoon achter mijn computer gaan zitten, zonder vooropgesteld plan, en heb ik slechts gevraagd wat ik mocht schrijven. Tamelijk moeiteloos kwam de tekst op papier. Deze ging een kant op waar ik eigenlijk niet zo veel zin meer in had. Ik schreef eerder dat mijn partner, geen ECIW-student maar wel trouw lezer van mijn stukjes, aangaf dat deze metafysische stukjes haar niet zo aanspreken en al helemaal niet als deze onderdeel vormen van een lange serie. “Hoe lang gaat dit nog door?”, vroeg ze me. Ik kon me voorstellen dat ze niet de enige was die er zo tegen aan keek. Ergens schreef ik dat het beter is om direct in de cursus te lezen omdat Jezus de beste leraar is. Vandaag ben ik echter dankbaar omdat ik zie dat deze serie een inleiding mag zijn voor de resterende werkboeklessen van dit jaar. Niet een inleiding voor beginnende studenten maar voor studenten die al langer bezig zijn met de cursus en wellicht nu de komende lessen van Jezus met een nieuwe, verse blik mogen gaan lezen, net als ikzelf. Ik voel me gebruikt door Jezus in de fijnste betekenis van het woord en ben hier dankbaar voor. Het is heerlijk om te beseffen dat het niet van mezelf afhangt en dat Jezus trouw is en doet wat hij zegt: ons hoofd, hart en handen gebruiken als we daartoe bereid zijn.

We hebben, hopelijk, gezien dat de cursus niet bedoeld is om ons te laten verdwijnen in absolute eenheid, in een absoluut “niets”, om zelf-loos te worden. Het andere uiterste is echter ook niet de bedoeling namelijk om van de cursus een zelfverbeteringsprogramma te maken. Dit is, naar ik vermoed, wat Ken Wapnick bedoelde met zijn uitspraak: “hoed u voor de weldoeners”. Het is niet onze opdracht om lief of aardig te doen in de hoop om hiermee aanzien of waardering / likes te krijgen al dan niet gekoppeld aan de hoop om na de dood in een hemel te komen. Nee, ons doel is om verlost te worden en verlossers te worden van de droom van kwetsbaarheid en sterfelijkheid. En dat gebeurt niet door ons eigen langdurende geploeter. Het gebeurt als we hier en nu stil worden en ons als bereidwillige kanalen openen voor zijn liefde en leiding.

“Hij is gekomen om Zijn directe zegen aan de wereld te geven en die tot tijdloosheid en liefde terug te brengen. En liefde is eeuwig aanwezig, hier en nu.”