Met regelmaat verschijnen er op tv documentaires over mensen die zijn opgegroeid in een streng Christelijk milieu en daar stevig onder hebben geleden. Ik denk bijvoorbeeld aan mensen met een niet heteroseksuele geaardheid. Het is schrijnend om te zien dat ouders op grond van hun geloof en hun interpretatie van de Bijbel menen hun niet hetero kind te moeten heropvoeden, corrigeren, berispen, genezen of zelfs de deur moeten wijzen. Het gaat me er niet om deze ouders hiervoor te veroordelen. Ik wil slechts aangeven hoe een (onbewuste) keuze om een religieuze “waarheid” aan te nemen kan doorwerken in het leven van de betrokkenen. In dit voorbeeld menen ouders dat alle teksten uit de Bijbel door God geïnspireerd zijn en een bruikbaar handvest bieden om hun leven in te richten, zelfs als dit gepaard gaat met oordeel, afwijzing en het projecteren van schuld.

Studenten van Een Cursus in Wonderen (ECIW) menen niet zelden dat zij zelf niet dogmatisch zijn en de pure vertolkers zijn van de boodschap van liefde zoals Jezus deze bedoeld heeft. Het fijne van ECIW is dat ons niet gevraagd wordt om geloof te hechten aan dogma’s of om bepaalde gedragsregels te volgen. Zolang we ons in het dagelijks leven af proberen te stemmen op de liefde is er ook weinig aan de hand. In mijn Baptisten-periode hanteerden we de slogan “what would Jesus do” en ik denk dat we, met het Nieuwe Testament in gedachten, aan deze slogan een goed houvast hebben.

Maar onbewust zijn we ook van ECIW een nieuw geloof gaan maken. Hiermee bedoel ik dat we zaken die we (nog) helemaal niet zelf doorleefd hebben als “logische” waarheid zijn gaan aannemen, verkondigen en verdedigen. En ook nu gebeurt het weer dat dit nieuwe geloof een stevig stempel kan drukken op het leven dat we leiden. Ik denk nu met name aan het geloof in absolute eenheid. Onder invloed van oosterse levensbeschouwingen en de interpretatie van de Cursus door enkele leraren is er een onevenredig grote nadruk gelegd op het aspect “eenheid” binnen ECIW. En het klopt; Jezus hamert er in ECIW op dat we in eenheid met elkaar verbonden zijn en dat de afscheiding zoals wij die percipiëren niet heeft plaatsgevonden. Maar in die woorden “we” en “wij” zit direct ook het mysterie van de Schepping verborgen. Ons verstandelijke, nieuwe geloof kan niks met meervoudsvormen zoals we en wij. Als alles één is dan is hier simpelweg geen plek voor.

Doe nu even een stap terug en onderken dat wat je nu zeker weet het feit is dat je wel degelijk ervaart dat er sprake is van jij en ik, van wij. Wees nu heel eerlijk jegens jezelf en geef toe dat je geen voorstelling kunt maken van absolute eenheid of van zoiets als zelfloosheid. Je hoort er sereen ogende mannen en vrouwen op podia tussen mooie bossen bloemen over praten maar je kunt niet anders doen dan geloof hechten aan hun theorie van absolute eenheid en het oplossen van het zelf in de onmetelijke oceaan van bewustzijn. Hebben deze mensen echt geen enkel zelfbesef meer? Wees geen gelovige en durf deze vraag liefst hardop te stellen zonder dat je jezelf afvallig of schuldig voelt.

Precies deze kwestie behandelt Kim Michaels in bijgevoegde video. Hij beantwoordt een vraagsteller die heel concreet vraagt wat het verschil is in het dagelijks leven tussen iemand die gelooft in zelfloosheid versus iemand die uitgaat van het bestaan van een hoger Zelf; lees: van de echtheid van God Schepping waarin sprake is van Kinderen van de Vader. Onderzoek vervolgens jezelf en probeer te zien hoe bepaalde geloofsstellingen doorwerken in jouw leven. Ben je door ECIW gaan geloven dat je afstand van de wereld moet nemen omdat deze toch maar een illusie is? Hoe zeker weet je dat deze houding de juiste is? Wat je wel zeker weet is wat het met jou doet en met je relaties met anderen. Is er sprake van stromende liefde of van terugtrekking, somberheid, doelloosheid, cynisme enzovoort?

Ik vermoed dat Jezus ons na ECIW het boek Een Cursus van Liefde (ECvL) heeft gegeven precies omdat we in de nihilistische valkuil van de absolute eenheidstheorie zijn gevallen. Daarom sluit ik graag af met zijn woorden uit deel III van ECvL:

1.6 Je hart kent de realiteit van deze waarheid, weet dat deze nieuwe realiteit werkelijk is en verschilt van de realiteit van het oude. Ideaal gesproken accepteren het verenigde hoofd en hart samen deze nieuwe realiteit en met deze acceptatie wordt het hart bevrijd om te verblijven in het Huis van de Heer, de nieuwe wereld, het Koninkrijk dat al is voorbereid en dus geen voorbereiding behoeft.

1.7 Deze aanvaarding is cruciaal voor de verheffing van het persoonlijk zelf. Zonder deze aanvaarding moet het persoonlijk zelf nog steeds worstelen en proberen, voorbereiden en plannen maken. Het weet niet hoe het anders moet. Je denkt dat je niet weet hoe het anders moet.

1.8 Dit is de laatste overgave. De overgave van de controle van het persoonlijk zelf. Zelfs wanneer het ego verdwenen is, kan het persoonlijk zelf zich in de wereld blijven bewegen als een naamloze entiteit, zonder gezicht, een wezen zonder identiteit, nederig, zelf-loos en effect-loos. Want er dient een oorzaak te zijn om een effect voort te brengen.

1.9 Deze anti-ego neigingen zijn een reëel gevaar in deze tijd. Je wordt niet geroepen tot zelf-loosheid maar tot het Zelf!

1.10 Dit is de overgang waarvan je het gevoel hebt er middenin te zitten. Het ego is verdwenen, maar het is jouw ware Zelf nog niet toegestaan om in het persoonlijk zelf te verblijven om zo het persoonlijk zelf te verheffen. Een tijdje ben je op die manier zelf-loos geweest en het persoonlijk zelf is de draad kwijtgeraakt door dit gemis aan een identiteit. Iemand zou letterlijk kunnen sterven tijdens deze periode van het ontbreken van een identiteit, het ontbreken van een oorzaak. Het persoonlijk zelf laten sterven is niet langer nodig omdat we in plaats hiervan werken aan de verheffing van het persoonlijk zelf. Deze verheffing vindt plaats door de aanvaarding van je ware identiteit en niet door identiteit-loos te zijn. De heerschappij van het ego begon juist in zo’n periode van identiteitloosheid. Op die manier kun je niet verder gaan.