We voelen het allemaal wel eens, die knagende onrust. Een gevoel van afgescheidenheid in een wereld die schreeuwt om verbinding. We zijn meesters geworden in het navigeren vanuit ons ‘ik’. Onze dagen zijn gevuld met doelen, meningen en het bewaken van onze eigen belangen. We hebben, zonder het misschien bewust te beseffen, een afstand gecreëerd tussen onszelf en de natuur, en misschien nog wel het pijnlijkst, tussen onszelf en de ander.

Dit egocentrisme is een slinkse valkuil. Het fluistert ons in dat we onszelf kunnen verrijken, vaak ten koste van iets of iemand anders. Relaties worden verlaagd tot transacties, tot handelsovereenkomsten waarbij we angstvallig de balans van geven en nemen in de gaten houden. “Wat krijg ik ervoor terug?” is de onuitgesproken vraag die als een schaduw over onze interacties hangt. Dit fundamentele gebrek aan verbondenheid is de vruchtbare bodem voor de conflicten die we dagelijks om ons heen zien, van kleine irritaties tot wereldwijde spanningen.

De Barrières Slechten

Maar wat als de oplossing niet ligt in het aanleren van een nieuw ‘kunstje’ dat we ‘liefde’ noemen? Wat als liefde onze natuurlijke staat is, en we alleen maar hoeven op te ruimen wat haar in de weg staat? Dit is de kern van een levensveranderend inzicht, zoals prachtig verwoord in Een Cursus in Wonderen (ECIW). Het vraagt niet om een nieuw geloof of een strikt dogma, maar om iets veel moedigers: een open houding. De bereidheid om te ervaren wat er gebeurt als je stopt met oordelen. Als je stopt met aanvallen, zowel in je woorden als in je gedachten.

Probeer het maar eens. Let op wat het met je doet, vanbinnen, als je de neiging voelt opkomen om een ander (of jezelf) te veroordelen. Voel je de verkramping? De subtiele spanning? En voel dan wat er gebeurt als je bewust kiest voor zachtheid. Als je kiest om niet te oordelen. De innerlijke vrede die volgt, is geen beloning, het is een direct gevolg. Het is het voelen van de waarheid.

De Ware Vorm van Egoïsme

Het ironische is dat het meest ‘egoïstische’ wat je kunt doen, het inzien is van eenheid. Het besef dat jouw welzijn onlosmakelijk verbonden is met dat van de ander, van de natuur, van het geheel. In die waarheid zijn geven en ontvangen hetzelfde. Het handboek van ECIW stelt iets revolutionairs: je wordt een leraar van God op het moment dat je deze verbinding erkent.

WIE ZIJN GODS LERAREN?

1. Een leraar van God is ieder die ervoor kiest er een te zijn. 2 Zijn geschiktheid bestaat louter hierin: ergens, op een of andere manier, heeft hij een doelbewuste keuze gemaakt, waarbij hij zijn belangen niet los zag van die van iemand anders. 3 Als hij dat eenmaal heeft gedaan, is zijn weg gebaand en zijn richting zeker. 4 Een licht is de duisternis binnengegaan. 5 Het kan één enkel licht zijn, maar dat volstaat. 6 Hij heeft een overeenkomst met God gesloten, zelfs als hij nog niet in Hem gelooft. 7 Hij is een brenger van verlossing geworden. 8 Hij is een leraar van God geworden.

Dit gaat niet over een officiële titel of een heilige status. Het gaat over een innerlijke verschuiving. Het moment dat je oprecht voelt dat de vreugde van een ander ook jouw vreugde is, en hun pijn ook de jouwe, ben je een lichtje geworden.

Van Hoofd naar Hart: De Eenwording

Dit diepe inzicht moet indalen. Het moet de reis maken van de logica van het hoofd naar het weten van het hart. Deze vereniging van hoofd en hart is een centraal thema in Een Cursus van Liefde. Aanvankelijk wordt er een onderscheid gemaakt tussen die twee, om ons te helpen de weg naar binnen te vinden. Maar uiteindelijk is er slechts één ‘mind’ die steeds heler kan worden, een staat die de cursus omschrijft als ‘eenheid-van-hart’. Dit hart is niet het fysieke orgaan, maar het symbool voor ons Zelf met een hoofdletter Z. De goddelijke vonk, de pure liefde die we in essentie zijn.

Deze reis is een geleidelijk en vaak onzichtbaar proces. Je merkt het aan subtiele veranderingen in jezelf. Je ziet mensen om je heen worstelen met dezelfde angsten en piekergedachten die jou vroeger volledig in beslag namen. Maar nu voel je geen superioriteit. Integendeel. Je voelt een diep mededogen en een bescheiden geduld. Het maakt je nederig, omdat je beseft dat je zelf ook maar een reiziger bent. Een reiziger die misschien een paar stappen op het pad heeft gezet, maar nog een lange, prachtige weg te gaan heeft. Een weg naar liefde en waarachtige, heilige relaties.

De uitnodiging is simpel en tegelijkertijd het meest uitdagende wat je ooit zult doen: durf de waarheid te voelen. Durf de reis van je hoofd naar je hart te aanvaarden. Het is de enige reis die je ooit echt thuis zal brengen.