Er wordt vaak gemopperd op onze verslaving aan social media en op de hoeveelheid afleidende rommel die we daarmee binnenkrijgen – rommel waarmee we ons bewustzijn zouden verontreinigen. Daar zit ongetwijfeld een kern van waarheid in. Maar zoals met bijna alles in deze werkelijkheid, zie ik ook aan deze media een positieve kant. Wat te denken van de verbinding die we op deze manier kunnen ervaren met alles en iedereen? Tijd en afstand spelen nauwelijks nog een rol bij de uitwisseling van informatie. En zoals altijd is de belangrijkste vraag niet zozeer wat zich via deze wegen aandient, maar waar wij zelf voor kiezen onze aandacht aan te geven. Uiteindelijk komt het steeds weer neer op die ene fundamentele vraag: kies je voor angst, of voor liefde?

Bij mij wisselt dat. Soms kijk ik op YouTube naar video’s over de oorlog in Oekraïne. Met verbazing zie ik hoe daar verslag van wordt gedaan alsof het om een voetbalwedstrijd gaat. Oekraïne “scoort” door tanks, vliegtuigen of de Krim-brug aan te vallen, Rusland “scoort” door het afvuren van 800 raketten die dood en verderf onder burgers zaaien. Het is een bizar en dodelijk “spel” met even bizarre spelregels. Het schijnt acceptabel te zijn om iemand met explosieven, kogels, vuur of scherven te doden, maar als je gas gebruikt is dat ineens heel gemeen, en bij een kernbom is het ‘buiten proportie’. Waar gaat dit nog over?

Het helpt me om dit af te pellen tot de kern van de kwestie. Dan zie ik vooral een schrijnend gebrek aan besef van eenheid en verbondenheid. Mensen – gelovigen, ideologen, bevolkingsgroepen, rassen, noem maar op – zien zichzelf als anders, als afgescheiden en vaak zelfs als superieur. Wat overheerst is angst, aanval en verdediging. Zo veel angst. Zo veel haat.

Daartegenover stonden twee filmpjes die ik vanmorgen bekeek in de Facebookgroep Groeien in Bewustzijn. Ik zag jonge mensen – onder wie Jefrey van den Dolder – open en onbevangen spreken over eenheid, liefde en bewustzijnsgroei. Ik voelde me even oud, onderdeel van de generatie die deze mondiale ellende mogelijk heeft gemaakt. Is het iets van alle tijden dat jongeren frisser en onbevangener kijken naar de wereld? Is het jeugdig idealisme dat onvermijdelijk verstard raakt naarmate de jaren verstrijken? Wat is er uiteindelijk overgebleven van de Flower Power-beweging? Herhaalt de geschiedenis zich, of is er echt sprake van een spirituele omwenteling die niet meer te stoppen is, zoals veel spiritueel georiënteerden beweren op talloze platforms?

Ik weet niet of biologische leeftijd een goede graadmeter is voor onze bereidheid om de identificatie met ons kleine zelf – en met de groep waarmee we ons vereenzelvigen – los te laten, ten gunste van het besef van verbondenheid met elkaar. Ik ken ruimdenkende, liefdevolle senioren én ik-gerichte jongeren.

Later stuitte ik op een filmpje over de visie van Christopher Langan op God en de werkelijkheid. Deze oudere man schijnt een IQ van 200 te hebben. Of dat automatisch een aanbeveling is weet ik niet; ik ken genoeg slimme mensen die op sociaal en emotioneel vlak nog veel te leren hebben. Toch vond ik zijn visie op de menselijke keuze voor afscheiding of verbinding hoopgevend. Je hoeft volgens mij niet bijzonder intelligent te zijn om te zien dat ik-gerichtheid niet gelukkig maakt. Maar het is wel bemoedigend dat sommige van de scherpste denkers en filosofen van nu – zoals Christopher Langan en de door mij vaker aangehaalde Bernardo Kastrup – een heldere, rationele onderbouwing bieden voor het besef dat we deel uitmaken van een groter geheel, waarmee we onlosmakelijk verbonden zijn.

Ons verstand en ons hart zijn geen tegenpolen. In het ideale geval wijzen ze ons allebei op de eenheid waartoe we behoren en de liefde die ons verbindt. Misschien komt Jefrey van den Dolder wat naïef en idealistisch over, en Christopher Langan wat serieus en intellectueel. Maar ze wijzen beide in dezelfde richting: de richting van eenheid en liefde. En dat stemt me hoopvol. Misschien is dat optimisme wel een gekleurde bril waardoor ik, tussen alle grimmige beelden die ons overspoelen, steeds vaker heldere pareltjes van licht zie opduiken. Maar dan bevalt deze bril me wel.

Een Cursus van Liefde wijdt veel woorden aan de balans tussen hoofd en hart. Als die in eenheid verbonden zijn, spreekt de Cursus van “heelheid-van-hart”. Dat zal uitmonden in de bestendiging van het Christusbewustzijn – waartoe iedereen is uitgenodigd: jong en oud, gevoelig en intelligent. Kortom: alle mensen, welk etiketje wij er ook op plakken.

Graag sluit ik af met een mooi citaat uit de Vierde Verhandeling van dit boek:

6.8 Je hebt nu de ongeëvenaarde kans, omdat je in de Tijd van Christus leeft, rechtstreeks het Christus-bewustzijn te delen en zo het Christus-bewustzijn te bestendigen. Je kunt de nalatenschap doorgeven die je in deze vervulling van de tijd aanvaardt. Wijd in deze tijd van eenheid al je gedachten aan eenheid. Aanvaard geen afscheiding. Aanvaard alle keuzes. Aldus zijn allen verkozen in de vervulling van de tijd.