Onlangs postte ik de video “What is God like in ACIM?” van Robert en Emily Perry. In deze video vertelt Robert dat hij eens bewust ging opletten hoe vaak de cursus in warme, liefdevolle bewoordingen spreekt over God. Hij had de cursus op verschillende plaatsen opengeslagen en zag echt overal deze hartverwarmende manier waarop Jezus over de Vader spreekt. Ik moest hier weer aan denken toen ik de werkboekles van vandaag las:

Les 238

Op mijn beslissing rust heel de verlossing.

1. Vader, Uw vertrouwen in mij is zo groot geweest, ik moet wel waardig zijn. 2U heeft mij geschapen en kent me zoals ik ben. 3En toch heeft U de verlossing van Uw Zoon in mijn handen gelegd en die laten afhangen van mijn beslissing. 4Ik moet waarlijk door U zijn bemind. 5En tevens moet ik bestendig zijn in heiligheid, dat U Uw Zoon aan mij geeft in de zekerheid dat hij veilig is, Hij die nog steeds deel van U is en niettemin de mijne, want Hij is mijn Zelf.

2. En dus staan we er vandaag opnieuw bij stil hoezeer onze Vader ons liefheeft. 2En hoe Zijn Zoon, die door Zijn Liefde is geschapen, Hem lief blijft wiens Liefde in hem compleet wordt gemaakt.

Wat doen deze woorden met ons? Onderzoek het eens bij jezelf en wees daarbij eerlijk. Misschien word je je dan bewust van dit soort reacties:

1. Yep, prachtig hoor, maar dat weet ik ondertussen wel.
2. Lief dat Jezus ons tegemoet komt door zo kinderlijk over God te praten.

En het is niet gek dat we ondertussen zo reageren. In het vervolg van Een Cursus in Wonderen, het boek Een Cursus van Liefde (ECvL), onderkent Jezus die eerste reactie. Hij zegt daarin:

Je voelt je nu een beetje beetgenomen als je te horen krijgt dat liefde het antwoord is. Je voelt je een beetje berispt als je te horen krijgt dat je niet weet wat liefde is. Je voelt je een beetje misleid nu je gevraagd wordt om te denken dat liefde niet beperkt hoeft te zijn tot wat jij dacht dat het was. Je denkt dat het typisch iets is voor een spirituele tekst om je te vertellen dat liefde het antwoord is, alsof dit niet al eerder is gezegd. Deze boodschap werd al lang geleden verkondigd en toch blijft de wereld hetzelfde. Hoe kan dit dan het juiste antwoord zijn? Het leven is te ingewikkeld om door liefde te worden opgelost.

Herken je dit? “Liefde” lijkt wat saai en sleets geworden. Een vanzelfsprekendheid die niet telkens benoemd hoeft te worden.

Dat tweede punt is in de cursus-gemeenschap gemeengoed geworden omdat dit een uitleg was van Ken Wapnick, één van de bekendste cursus-leraren. Hij benadrukte vooral het eenheidsaspect van God en focuste op het ontkennen van denkbeeldige grenzen binnen deze eenheid. Als je dat maar consequent doet dan blijft liefde vanzelf over, stelt hij. De bekendste onderbouwing hiervoor is de quote dat liefde niet geleerd kan worden.

Dit laatste was een belangrijke reden dat ECIW-leraren alleen al van de titel van Een Cursus van Liefde tegen het plafond vlogen: “dat kan helemaal niet; liefde kan niet onderwezen worden!”. Ach; hadden ze ECvL eerst maar gelezen, begrepen en vooral doorvoeld en doorleefd voordat ze zo vanaf de heup schoten om ECIW onnodig te willen verdedigen.

Terug naar ECIW. Binnen de cursus-gemeenschap werd liefde maar even geparkeerd en werd het corrigeren van de perceptie gezien als de hoofdboodschap. Alles is één, er zijn geen anderen, Jezus en de Heilige Geest zijn een symbool, God weet niets van de wereld en ECIW is een kinderachtig boek omdat wij het anders niet zouden begrijpen. Tja; dit terwijl het woord “love” 1700x voorkomt in de complete editie van ECIW.

En dit aspect, het corrigeren van perceptie, is zeker belangrijk. Maar onbevangen lezing van ACIM laat zien dat de primaire betekenis van het wonder in ECIW het aanbieden van liefde is, het laten stromen van liefde door ons heen naar onze naasten. Liefde is onze Bron, ons doel en het middel om ons te genezen en te verlossen.

Het gevaar van de focus op correctie van perceptie is dat we het enorme belang dat Jezus hecht aan relatie uit het oog verliezen. We gaan de cursus lezen vanuit het ik-perspectief. Les 238 klinkt dan als volgt:

“Het draait om mij en ik ben God maar ik ben dit vergeten. Ik ben een eenheid en moet mijn perceptie corrigeren. In deze eenheid kan niks gebeuren. Er zijn geen delen in God, noch in mij want wij zijn hetzelfde.

En dus sta ik vandaag stil bij deze absolute eenheid waarin ik besta. Er is geen God die mij zou kennen want alles is complete eenheid”.

Herken je deze toonzetting en vind je deze ondertussen “normaal”? Kun je aanvoelen hoe het je verstand wellicht bevredigt maar hoe koud het klinkt?

Sta me toe je een vraag voor te leggen en een suggestie mee te geven.

Vraag: Zou het zo kunnen zijn dat de manier waarop Jezus over God, onze Vader, spreekt in de Bijbel, ECIW en ECvL precies is zoals hij de relatie met Hem ervaart en dat hij hiermee de meest bruikbare, warme woorden kiest die wij nodig hebben?

Suggestie: Let eens op bij het lezen van de cursus op deze warmte als Jezus spreekt over de relatie tussen God, de Vader, en zijn Zonen, wij dus. En laat deze woorden eens binnenkomen in je hart zonder “metafysische correctie”. Word je daar niet blij van?