Het valt me op hoe direct na het wakker worden de aandacht gevangen wordt door de dagelijkse rompslomp. Lichamelijke ongemakken vragen en krijgen even de aandacht. De komende dag werpt zijn schaduw vooruit. Het bewustzijn wordt vernauwd. De aandacht zwemt een fuik in. Een soort tv-scherm in mijn hoofd floept aan en overheerst alles met flitsende en schreeuwende kleuren. Ik lig er in mijn bedje gefascineerd en letterlijk geboeid naar te kijken. Het voelt als een sleur. Onvrij.

Ik klik de iPAD aan en lees de werkboekles van vandaag. Liefde schiep mij als zichzelf (67). Wat doet dit met me? Weinig. Ik moet denken aan een gelijkenis uit de Bijbel. Het Woord van God valt nu bij mij op harde grond met veel onkruid. Het zaadje kan geen wortel schieten en blijft gesloten liggen. Dit moment wordt nu wat sneller herkend. Het is mijn weerstand om écht te luisteren naar de werkboekles. Ik weet dat deze, gek genoeg, voortkomt uit angst. Angst om mijn aandacht af te wenden van de beelden van de ego-film. Die film bevat mijn vertrouwde leven en geeft me de schijnzekerheid van een ego te zijn.

Weer richt ik me tot de werkboekles. Rustig herhaal ik deze en ik probeer wat beter te luisteren. Ik weet dat ik nu niet moet gaan proberen te vechten tegen gedachten en gevoelens die er gewoon zijn. Daardoor word ik namelijk als strijder direct onderdeel van dezelfde film. Langzaam kan ik genieten van de eenvoud, rust en liefde van de les: ‘Liefde schiep mij als zichzelf’. Het neemt wat tijd om hierin te kunnen verzinken. Het is mijn eigen aarzeling die me wat afremt. Ik glimlach om mijn weerstand en vertrouw de Liefde. Het zaadje ontkiemt. Nauwelijks zichtbaar maar zo subtiel.