Gisteravond bekeek ik een opgenomen uitzending van “Hij is een zij”, een programma over transgenders. Hierin werd een transvrouw uitgenodigd om te spreken op een Christelijke studentenvereniging. Natuurlijk vind ik het super dat er op deze manier bruggen gebouwd worden en dat een dialoog mogelijk is. Toch maakte de uitzending het me duidelijk dat het geloof in een God buiten ons, zoals binnen het klassiek dualistische klassieke geloof, ons in een lastige spagaat brengt. Er ontstaat een innerlijke strijd die ook mij jaren geleden kwelde. In grote lijnen komt het op het volgende neer.

1. Ik geloof dat er een God bestaat die een duidelijke mening heeft over wat goed- en wat slecht is.
2. Ik geloof dat God ons liefheeft.

Zodra je uitgaat van punt 1 wil je weten wat God dan precies goed en fout vindt. Je meent dat de Bijbel daarbij kan helpen maar als je gaat lezen in dit boek dan loop je al snel aan tegen het feit dat God klaarblijkelijk bepaalde gedragingen niet leuk vindt. Daaronder vallen in het licht van de tv-uitzending van gisteravond zaken als het dragen (door een man) van vrouwenkleding, homoseksualiteit en echtscheiding. In het Oude Testament kon het vervolgens behoorlijk uit de hand lopen als deze “wil van God” gedwarsboomd werd. Gelukkig zijn de huidige Christenen liefdevoller dan deze oudtestamentische stamgod. Maar toch. Je ziet de aarzeling. Het publiek wil wel liefdevol reageren maar meent toch dat de handelswijze van de vrouw niet in overeenstemming is met de wil van God. Uit mijn kerkelijke periode herinner ik me een super formule om hiermee om te gaan: “God haat de zonde maar heeft de zondaar lief”. Leuk bedacht, maar luistert ons hart naar een dergelijke bezwering?

Een Christelijke vriend met wie ik gisteravond keek illustreerde met een typerend voorval waar dit op uit draait. Een lesbische kennis van hem vertelde in Christelijke kring dat ze ging trouwen, natuurlijk met een vrouw. Men zweeg en wist zich geen raad met de situatie. Het werd extra schrijnend toen enkele weken later dezelfde vrouw getuige was van de aankondiging van een “normaal” heteroseksueel huwelijk. Hierop werd openlijk vreugdevol gereageerd.

Terug naar de uitzending. Want wat blijft er over als je naar de spreekster kijkt die daar in al haar kwetsbaarheid staat? Wat gebeurt er als je niet meer door de bril van nare passages uit de Bijbel naar haar kijkt? Dan borrelt enorme compassie omhoog, directe liefde voor een vrouw die vraagt “houd van mij, accepteer mij, sluit mij niet uit van een relatie met jullie en met de God van liefde die ik ook als vader zie”. Lukt dit ooit zonder ons klassieke beeld van een oordelende God totaal los te laten?

En lang leve de blinde vlek. Ook ik had gisteravond vergevingswerk te doen. Zodra ik namelijk niet de transvrouw maar wel het Christelijk publiek veroordeel, doe ik natuurlijk exact hetzelfde. Ik heb dan een nieuw geloof in het leven geroepen dat als volgt luidt: “men zal niet oordelen”. Zodra ik meen te bespeuren in een broeder of zuster dat hij of zij oordeelt dan roept dit een fanatieke veroordeling bij me op en een gevoel van afscheiding van de liefde. Hoe kan ik hier dan mee omgaan?

Dat kan door in m’n denkgeest contact te maken met wat ik veroordeel in anderen. Ik moet erkennen dat ik exact dezelfde neiging tot oordelen heb. Wellicht niet gebaseerd op de Bijbel maar dat doet er niets toe. Ook mijn oordeel brengt denkbeeldig onderscheid aan tussen een ikje en die ander (het Christelijke publiek). Ik doe dit met dezelfde reden; schuld projecteren buiten mij. Want wat gebeurt er als ik me openstel voor het feit dat ik verbonden ben met het publiek in onze ego-neiging tot oordelen?

“Heer, ik oordeel omdat ik me schuldig voel. Ik wil de schuld buiten me houden en bij die ander leggen. Dit doe ik omdat ik bang ben voor uw grenzeloze liefde. Heer ik geef uw mijn oordeel en mijn angst en laat me vallen in uw armen. Laat me beseffen dat uw liefde stroomt en mogen mijn broeders, zusters en ik beseffen dat we thuis zijn in U, thuis in de liefde. Niemand uitgezonderd.”