Een Cursus in Wonderen helpt me om me te herinneren wie ik werkelijk ben. Over wat ik niet ben valt heel wat te schrijven: ik ben niet mijn lichaam, mijn voorbijgaande gedachten en gevoelens en ga zo maar door. Als je lang genoeg doorvraagt komen we terecht op de eenvoudige constatering: “ik ben” (Zie hiervoor bijvoorbeeld mijn boek: Een Christen op Satsang). Als je hier eenmaal een soort gevoel voor hebt gekregen dan lijkt het einde van de spirituele zoektocht bereikt. Alle woorden die er verder nog aan gewijd worden lijken overbodige ballast. Waarom zou ik me nog vermoeien met dikke boeken als ECIW? De waarheid is zo verbluffend eenvoudig: “Ik ben”. Alle gebeurtenissen en personen lijken nu slechts voorbijgaande verschijnselen in bewustzijn. Ik kan achterover leunen en besluiten niet langer in de valkuil van identificatie te trappen. Ik koester mijn verworven innerlijke vrede en rust in bewustzijn.

Ik zag een interview met Rupert Spira en hij bevestigde het belang van het vinden van dit rustpunt in mijzelf: “We have overlooked the nature of our own being” (we hebben de aard van ons wezen over het hoofd gezien). Hij ging echter verder en zei: “Dit gezegd hebbende; wat de meesten van ons ook over het hoofd zien is dat het wezen wat wij zijn gedeeld wordt met alles en iedereen”. Hij illustreert dit met het voorbeeld van een oorlogsconflict: zouden we vechten met anderen als we in hen onszelf zouden herkennen?

Ik schrijf nogal eens, soms wat fel, over de eenzijdige gerichtheid van sommige (veel?) ECIW-studenten, waaronder mijzelf, op het bereiken van innerlijke vrede. Er is niks mis met een ontluikend en groeiend besef van “Ik ben”. Men stelt wel eens dat van hieruit als vanzelf de liefde gaat groeien voor alles en iedereen. Maar is dit echt zo? Ik kan dat natuurlijk niet voor jou vaststellen maar ik kan je wel uitnodigen om zo eerlijk mogelijk naar binnen te kijken. Vormt jouw besef van “ik ben” een overstromend vat van liefde waardoor je innerlijke bewogenheid met de wereld om je heen toeneemt en je spontaan uiting gaat geven aan deze liefde? Of biedt jouw besef van “Ik ben” jou een veilige schuilplaats waar niets en niemand jou nog kan raken?

 Ruper Spira wijst op onze diepe en innige verbondenheid met onze wereld en onze medemensen. Jezus gaat in mijn beleving in ECIW en Een Cursus van Liefde (ECVL) heel ver. Hij stelt dat we relatie zijn. Sta hier eens bij stil. Je hebt geen relatie maar je bent relatie. Relatie, de Heilige Relatie, is onze ware, wonderbaarlijke natuur. Tussen ons en “de ander” bestaat geen afstand. In die ander kijkt Christus terug naar mij. Zie je het diametrale onderscheid tussen vanuit jouw (!) bewustzijn achterover leunen en als toeschouwer naar anderen kijken en de herkenning van die ander als jouw broeder in Christusbewustzijn?

Deze blog is geen verwijt en ik schrijf net zozeer voor mijzelf als voor jou. Hoe kijken jij en ik naar elkaar? Leidt de herkenning van mijn ware identiteit ook tot de herkenning van deze identiteit in jou? Tot bewogenheid en liefde? Ik hoop het, ik bid het. (werkboekles 266)

Mijn heilig Zelf woont in jou, Zoon van God.

Vader, U hebt me ál Uw Zonen gegeven als mijn verlossers en mijn raadgevers in het zien, als degenen die Uw heilige Stem tot mij brengen. In hen bent U weerspiegeld en in hen kijkt Christus terug naar mij vanuit mijn Zelf. Laat Uw Zoon Uw heilige Naam niet vergeten. Laat Uw Zoon zijn heilige Oorsprong niet vergeten. Laat Uw Zoon niet vergeten dat zijn Naam de Uwe is.

Vandaag betreden we het Paradijs, terwijl we Gods Naam en die van ons aanroepen en ons Zelf in ieder van ons erkennen, verenigd in Gods heilige Liefde. Hoeveel verlossers heeft God ons niet gegeven! Hoe kunnen we de weg naar Hem kwijtraken, wanneer Hij de wereld gevuld heeft met hen die naar Hem wijzen en ons het zicht geschonken heeft om naar hen te kijken?