Deze vraag leidt binnen de ECIW-gemeenschap soms tot stevige discussies. Studenten die veel belang hechten aan absolute eenheid stellen dat God niets van de wereld kan weten omdat hij anders de illusie echt zou maken. Studenten met een Christelijke achtergrond hebben niet zelden moeite met zo’n strenge metafysica. Ze kunnen de logica niet met woorden ontkrachten maar ze “voelen” dat het ergens wringt. Ze ervaren liefde en kunnen zich niet voorstellen dat deze liefde onverschillig zou staan tegenover het leed dat ze ervaren.

Wat men snel over het hoofd ziet is dat de vraag “Weet God van deze wereld?” meer een stelling is dan een vraag. Als we vanuit afscheiding nadenken over God dan introduceren we ongemerkt een duaal Godsbeeld: God hier en de wereld daar. Als de aanhangers van de eenheidsvisie de vraag met “nee” beantwoorden, dan beantwoorden ze een oneigenlijke vraag en vergroten ze daarmee de verwarring. Want door “nee” te zeggen, bevestig je onbewust het beeld van een (onwetende) God hier en de wereld daar. Kortom, ons duale denken is nauwelijks bij machte om iets zinnigs te zeggen over een niet zo’n zinnige, suggestieve vraag.

Als we vorderen met ECIW en Een Cursus van Liefde (ECVL) dan kan ons denken steeds meer tot rust komen en kan er iets van de wijsheid doorheen gaan schijnen die we niet zelf bedacht hebben. We gaan steeds meer ervaren dat de cursussen behulpzaam zijn om als het ware wat gevoel te ontwikkelen omtrent deze kwestie. Want als we zo stil worden en de gedachtestroom kalmeert dan worden we “iets” gewaar dat ons draagt. Dat iets kunnen we een naam geven: ons hogere Zelf of het Christusbewustzijn. Hierbij ligt dan direct het gevaar op de loer dat we vanuit ons kleine duale zelf in duale termen over dit Zelf of over het Christusbewustzijn gaan denken. Als ik zeg dat we vanuit hieruit gedragen worden dan is er eigenlijk geen “we” en een drager van dit “we” maar wel een groeiend besef dat ons ikje, inclusief ons lichaam, slechts een deelaspect vormt van een groter geheel. We voelen dat we meer zijn dan een afgescheiden zelfje.

Als dit besef sterker wordt dan kunnen we steeds meer gaan glimlachen om de vraag of God bestaat. Het besef van gedragen te worden of onderdeel te zijn van dat hogere brengt met zich mee dat de Godservaring groeit en de vraag of God bestaat wordt daarmee een onzinnige vraag. Hoe zou ik dat waarvan ik ervaar dat ik er onderdeel van ben kunnen ontkennen?

Dat brengt me terug naar de beginvraag. Want met de beginnende ervaring van leven vanuit Christusbewustzijn ontstaat een besef van iets raars. Bij het nadere van de Bron groeit het besef dat de dualiteit (waaronder het zelf, het lichaam en de wereld) als het ware voortvloeien uit “iets” dat zelf niet duaal is. Deze Bron geven we, bij gebrek aan beter, de naam “God”. Dus nu groeit het besef dat deze Bron (God) zelf niet duaal is (“niets weet van de wereld”) maar dat dit niet wil zeggen dat de wereld los zou kunnen bestaan van deze Bron. Begin je het ook een beetje te voelen?

Dit besef dat zich dus niet in woorden laat vangen klinkt ook door in de ECIW-wijsheid waarin wordt gesteld dat liefde geen tegendeel kent. De liefde die “alles” voortbrengt en “alles” draagt is onlosmakelijk verbonden met dit “alles” maar is er toch geen onderdeel van.

ECIW-studenten waarbij dit besef groeit raken niet meer verstrikt in de valkuil om te geloven in een God die niks weet van de wereld en de hieraan gekoppelde neiging om dan zelf ook maar de wereld (inclusief het lichaam) te gaan ontkennen. Ze gaan “voelen” dat dit een conceptuele en duale manier van denken is die onnodig is. Voor hen gaat ook het begrip Heilige Relatie leven waarbij je voorbij kijkt aan (duale) karaktertrekjes van “de ander”, zonder deze te ontkennen, naar het ware gelaat van de ander, het gelaat van Christus. Het kruissymbool vormt een krachtige reminder. De horizontale balk van onze causale 3D-wereld van ruimte en tijd wordt voortgebracht en doorkruist door de verticale lijn, door het Goddelijke. Hoe groot is het snijpunt van beide lijnen? Het is oneindig klein maar toch, letterlijk, cruciaal.

Ik wil afsluiten met een citaat uit ECVL dat mij inspireert. Er zijn, helaas, ECIW-prominenten die in ECVL duale aspecten menen te zien. Ik wil ECIW-studenten die, net als ik, volop genieten van ECIW beslist niet overhalen om ECVL te gaan lezen als zij zich niet hiertoe geroepen voelen. Maar ik zou het jammer vinden als ECIW-studenten die wel aan ECVL willen beginnen zich hierin geremd voelen door ECIW-“leraren” die zelf nog worstelen met de vraag waar deze blog over gaat. A Course of Love is Een Cursus (afkomstig) van Liefde en niet Een Cursus in Liefde want wat liefde is kan inderdaad niet onderwezen worden. Desalniettemin is het deze liefde die ons, Goddank, draagt.

Dag 23.4 De wolken van illusie, zelfs die welke onze tijd samen op de bergtop zacht hebben omhuld, moeten nu overgegeven worden, net zoals een vrouw haar lichaam overgeeft aan de groei van een kind dat zij in zich draagt. Dit is een gewilde, maar geen actieve overgave. Het is een overgave aan de krachten die in jou bewegen. Het is een ‘kennende’ overgave aan het ongekende. Het is een bereidwilligheid het ongekende naar het gekende te dragen en het gekende naar het ongekende.

23.5 Je overgeven aan krachten die in je bewegen is je overgeven aan je eigen wil. Het vereist de volledige erkenning dat je in jezelf een wil draagt tot kennen en tot gekend maken. Deze wil is een goddelijke wil, jouw wil, Christus-bewustzijn. Hij is levend in jou. Het enige wat nodig is, is dat je hem draagt met gewaarzijn, respect en bereidwilligheid. Vanuit deze wil zal het nieuwe geboren worden.