Op blogs waarin ik de metafysica induik, volgt dikwijls wel een reactie van een broeder of zuster die aangeeft dat hij of zij zich niet aangesproken voelt door theoretische of metafysische beschouwingen. Helemaal oké natuurlijk, ieder zijn ding en ieder zijn weg. Zelf heb ik hier wel een paar overdenkingen bij.

• In mijn beleving valt ECIW nauwelijks los te denken van een verdieping in de metafysica. Het Tekstboek is één groot meesterwerk waar het de metafysica betreft. Alleen al de kerngedachte van ECIW dat alles “mind” is, is metafysica van de bovenste plank. Maar ook elke werkboekles staat vol metafysische wijsheid en borduurt volledig voort op het Tekstboek.
• Vermoedelijk bedoelen genoemde broeders en zusters dat we ons heil (onze heling) niet moeten verwachten van een conceptueel begrip van deze metafysica en daar ben ik het volledig mee eens. Als we alleen ons hoofd inschakelen bij het bestuderen van ECIW dan verwordt de Cursus tot een liefdeloze karikatuur van de weg van Jezus. We raken dan de aansluiting met de Bijbelse Jezus kwijt en zien niet de continuïteit met Een Cursus van Liefde (ECvL).
• De kern van de weg van Jezus is liefde en hoeveel woorden zou je moeten wijden aan liefde? Dit lijkt een paradox. Waarom is ECIW zo dik en ogenschijnlijk ingewikkeld terwijl de boodschap van Jezus zo simpel is? ECIW geeft zelf het antwoord. Er is kennelijk heel wat voor nodig voor ons om de barricades die we gebouwd hebben tegen de liefde op te ruimen. De hele Cursus en de hele metafysica is een fijn instrumentarium om precies dát te bewerkstelligen.
• Sommigen die bekend zijn met Advaita-literatuur wijzen erop dat het toch allemaal veel simpeler uit te leggen is. Hun ingang betreft vooral het bewust zijn van wat zich voortdoet. Kerngedachte is hier dat alles onbegrensd bewustzijn is en dat het geloof in een “zelf”, in een “ik”,  denkbeeldig is. Dit zou te ontdekken zijn door het streven naar verlichting op te geven, door te doorzien dat de doener niet bestaat.
• Grappig genoeg blijkt vrijwel niemand deze zo simpele boodschap te vatten gezien de talloze boeken die erover verschijnen en de jaren die besteed worden aan Advaita- en Satsang bijeenkomsten.
• De “keep-it-simple” Advaita-geïnteresseerden zien de eenvoud die hen zo aanspreekt niet terug in ECIW. Nog niet, zou ik willen zeggen. Ten diepste is bijvoorbeeld de kerngedachte van Advaita (“er is geen doener ik”) exact hetzelfde als die van ECIW: de afscheiding heeft nooit plaatsgevonden. En het “zien hoe alles verschijnt in bewustzijn” wordt in ECVL beschreven waar het gaat over “toegewijde waarneming”.
• Begrijp me niet verkeerd; ik geniet enorm van het lezen van boeken over non-dualiteit. Bij het lezen ervan resoneert bij mij dezelfde waarheid als die ik ervaar bij het lezen van ECIW en ECvL. Met mijn eigen boekje “Een Christen op Satsang” heb ik ook een duit in het non-duale zakje gedaan.
• Maar toch merkte ik iets aparts op, met name bij het lezen van de boekjes van Tony Parsons en bij een lezing van hem. Ik geniet zeer van zijn helderheid en, zoals gezegd, van de resonantie die ik ervaar bij het lezen van zijn boeken. Ooit bezocht ik een lezing van hem in Amsterdam maar tot mijn eigen verrassing verliet ik de bijeenkomst in de pauze. Ik had genoten maar ik had het ook wel weer gehoord, als je begrijpt wat ik bedoel. Op elke vraag die gesteld werd vanuit het publiek wist ik wat Tony zou gaan antwoorden. Ik zag zijn helderheid maar hoefde het spel van vraag en antwoord niet meer bij te wonen. Het voegde niks meer toe.

En juist dit verwondert me zo bij ECIW en ECvL. Op de weg die, volgens de non-duale visie, niet bestaat, merk ik op dat herlezen van deze “Jezus-boeken” leidt tot een verdieping die in Advaita-kringen direct als uiterst verdacht zou worden bestempeld. ECIW is bescheiden in haar doelstelling. Ze leidt ons op een denkbeeldige ladder naar de hemelpoort. Het is God die de laatste stap zet. Iets dergelijks zie ik terug bij ECvL. Hierin spreekt Jezus over het “onderhouden” van de verbinding met het Christusbewustzijn en geeft hij aan dat dit zal resulteren in het “bestendigen” van de (heilige-)relatie.

Misschien is dat wel de manier waarop ik het het beste kan zeggen: voor mij geven ECIW, ECvL (en andere Jezus-boeken) mij een manier om er achter te komen dat er nooit echt sprake kan zijn van “een manier”. Voor mij is de hoofd-hart-ratio in deze boeken perfect. Ik besef dat dit voor anderen, en wellicht ook voor mij in een nieuwe fase, niet zo hoeft te zijn. Is dit een pleidooi voor ECIW en ECvL? Ach nee, dat hebben deze boeken helemaal niet nodig. Zodra de resonantie optreedt ben je “hooked”, op een hele fijne manier. Ik voel me gezegend dat deze boeken op mijn pad zijn gekomen.