Gelukkig leven de meeste ECIW-studenten niet volgens hun geloof in absolute eenheid. In deze absolute eenheid, soms aangeduid als niveau I, kan per definitie niets aan de hand zijn. Er is geen tijd, geen ruimte, geen vormen, geen onderscheid noch differentiatie, geen ik en jij, noch een Vader met Zonen of een Heilige Geest. Het is allemaal super overzichtelijk. Deze overzichtelijkheid spreekt ons erg aan en we ontlenen er wat absolute oneliners aan. We noemen deze eenheid dan God en we stellen, omdat er per definitie geen gebeurtenissen kunnen zijn, dat God niets weet van de wereld en van de problemen erin. Hieruit volgt dat Hij geen weet kan hebben van onze problemen want anders, zo zegt men dan, zou Hij deze echt maken. Uit het één volgt het ander. In deze eenheid kunnen er, naast de aanwezigheid van mijzelf die toch wel weer mogelijk blijkt, natuurlijk geen anderen zijn. Als ik dat wel denk dan geloof ik slechts mijn projecties. En als er geen anderen zijn dan zijn er natuurlijk al helemaal geen hulpbehoevende anderen. God verhoede, ander zou ik ook de illusie echt maken. Het wordt lekker overzichtelijk zo. Als ik tenslotte Jezus en de Heilige Geest tot symbolen verklaar in mijn eigen denkgeest dan is het plaatje wel zo’n beetje rond. Alleen niveau I is echt en mijn lichaam, de wereld, anderen et cetera behoren tot niveau II en dit is denkbeeldig.

Maar gelukkig, zoals ik al zei, wordt de absolute eenheidssoep niet zo heet gegeten als deze wordt opgediend. We stappen zelf toch maar opzij voor de naderende bus en steken de helpende hand toe als onze dierbaren in nood verkeren ook al nemen we daarbij het risico “de illusie voor onszelf en voor die ander echt te maken”. We proberen zelfs ons ECIW-medestudenten die nog niet zo ver zijn als wij erop te wijzen dat al de teksten die Jezus ons in ECIW aanbiedt en die handelen over de Vader, Zonen, Jezus en over de Heilige Geest niet meer zijn dan kinderlijke metaforen die hij wel moet gebruiken omdat we nog niet toe zijn aan de onversneden non-duale waarheid. Gelukkig kunnen wij ze helpen door te zeggen dat deze Vader “natuurlijk” niets weet van deze wereld, dat ook Jezus ons niet de helpende hand kan bieden en dat natuurlijk ook de Heilige Geest ons niet echt praktisch kan leiden in een wereld die immers niet bestaat.

Tja; wat kan ik hier nog aan toevoegen? Ik zou slechts twee zaken willen opmerken. Als eerste dat men niet voor niets gewoonlijk eerder spreekt over non-dualiteit dan over absolute eenheid. Anders gezegd: we stellen dat de werkelijkheid niet twee is, dus dat er geen afgescheidenheid bestaat, maar dat we toch ook ergens wel aanvoelen dat er iets mysterieus, iets paradoxaals aan de hand is. Want binnen de ogenschijnlijke absolute eenheid merkt ook Jezus in ECIW op dat er wel degelijk sprake is van Schepping, van uitbreiding van liefde. Hij spreekt ook van heilige-relaties, een term waarin dezelfde paradox schuilgaat als in de term non-duaal: heilig duidt op heelheid, op eenheid maar voor een relatie om mogelijk te zijn moeten er toch meer dan één zijn. Genoeg hierover; ik verwijs graag naar een mooi stuk hierover door <https://eciwcoach.com/is-een-cursus-in-wonderen-een-non-duale-visie/>.

Het tweede dat ik wil opmerken is dat ik heb gemerkt dat de woorden die Jezus ons geeft in ECIW, hoe symbolisch of metafoor deze ook mogen zijn, behulpzamer zijn dan de op absolute eenheid gebaseerde oneliners. Dat is ook niet moeilijk te begrijpen als we ons herinneren dat Jezus zowel in Nieuwe Testament als in ECIW, iets extra’s toevoegt aan die populaire eenheidsfilosofie. En dat “iets” is niet zomaar iets. Het is “Liefde”. En voilà, de bleke kille eenheid krijgt plotseling kleur op de wangen. Want God die naast eenheid, goddank, ook liefde is blijkt in de “kinderlijke” taal van Jezus in ECIW meer op ons betrokken dan we zo stellig meenden:

Txt 4: VII,6: 4 Maar zolang jij je rol in de schepping niet vervult, is Zijn vreugde niet compleet omdat de jouwe incompleet is. En dit weet Hij. Hij weet het in Zijn eigen Wezen, en in de ervaring daarvan van Zijn Zoons ervaring. Het voortdurend uitvloeien van Zijn Liefde wordt belemmerd wanneer Zijn kanalen gesloten zijn, en Hij is eenzaam wanneer de denkgeesten die Hij geschapen heeft niet ten volle met Hem communiceren.

En hiermee krijgen we ook een handvat aangereikt voor onze omgang met onze dierbaren in nood. Want in die wonderlijke eenheid blijkt onze Vader toch echt Zonen, meervoud, te hebben geschapen. Dus halleluja, we zijn weliswaar al-één maar niet alleen, het wonder van de non-dualiteit, van schepping en van de heilige relatie. We hebben echte Broeders! En, net als wij, kunnen deze broeders de droom van afscheiding dromen. En natuurlijk is het niet de bedoeling dat wij deze droom an sich serieus nemen, maar het feit dat er nu een roep om liefde klinkt van een broeder moet ons, indachtig de bewogenheid van onze Vader, ook niet onberoerd laten.

Onze roeping is om wonderwerkers te zijn en het wonder te accepteren voor onszelf en aan te bieden aan onze naasten. En daartoe kunnen we prima onze (droom-) lichamen gebruiken die nu niet langer door ons misbruikt worden als symbolen van afscheiding maar als communicatiekanalen om onze broeders te bereiken. Want hoe begint Jezus (de complete editie van) Een Cursus in Wonderen?

“You will see miracles through your hands through me”
(Je zult via mij wonderen uit je handen zien komen)

Tenslotte voeg ik een heerlijke video toe van ECIW-leraar Koos Janson. Tegen het eind helpt hij een vraagstelster om te leren hoe zij kan kijken naar haar hulpbehoevende zoon. Zie hoe de waarheid van de eenheidsfilosofie en de liefdevolle warmte van het hart bij elkaar komen.

In het heerlijke boek Een Cursus van Liefde (ECvL) spreekt Jezus over heelheid-van-hoofd-en-hart (ofwel kortweg: heelheid-van-hart). Hierbij wordt de kille logica van ons verstand, dat zo makkelijk aan de haal gaat met een eenheidsfilosofie ,onder curatele geplaatst van het hart. Alleen zo kunnen wij onze functie vervullen en waarlijk menselijk en behulpzaam zijn.
https://youtu.be/djEh58uNafQ?si=8GO_Ps26HVpSPSRU