Een lezer van Een Cursus van Liefde (ECvL) vroeg me of ik, net zoals ik doe over Een Cursus in Wonderen (ECIW), ook over ECvL blogs wilde schrijven in “Jip en Janneke taal”. Ik zou graag aan haar verzoek voldoen maar kan dit niet. ECvL is volgens mij een boek dat je alleen kunt waarderen door het zelf te beleven. Wat ik wel kan doen is mijn eigen, persoonlijke ervaring bij het lezen van ECvL delen. Dit is dan niet primair bedoeld om iets te verklaren of uit te leggen. Ik heb gemerkt dat het fijn en goed is om zo te delen en dat hierbij niets goed of fout is. Dat komt omdat iedereen door ECvL persoonlijk wordt aangesproken met de woorden die je op dat moment nodig hebt. Ik merk dan ook dat ik bij elke herlezing met stomheid geslagen wordt over wat het boek vanbinnen bij me doet. Elke keer weer opnieuw.

Door het aangaan van de relatie met Jezus, door je de heilige relatie binnen het Christus-bewustzijn te herinneren, treedt een soort innerlijke transformatie op. Als je, na- en vanuit deze transformatie, opnieuw het boek leest gebeurt, tot mijn verbazing, weer een transformatie. Het is een soort verdieping van de herinnering die blij maakt en ook heel sterk een gevoel oproept van “ja, het klopt volledig!”. Zowel hart als hoofd vieren feest en je weet en voelt dat juist deze harmonie tussen hoofd en hart zowel weg als doel zijn van het boek. ECvL spreekt over heelheid-van-hart en bedoelt hier in mijn beleving deze herstelde harmonie mee.

Wat ik ook merk is dat er een prachtige harmonie en continuïteit bestaat tussen ECIW en ECvL. Ik weet dat sommige ECIW-leraren dit anders zien. Zij zien ECvL als “een duale knieval” voor de absolute waarheid. Afgelopen jaren heb ik dit standpunt leren vergeven en leren zien als (tijdelijk) onbegrip. Ik ben angstig geweest dit zo te formuleren omdat het lijkt te getuigen van oordeel en zelfs van arrogantie. Maar zo ervaar ik dit niet meer. Ik kan niet anders dan volmondig, zonder schroom en valse schaamte, aangeven dat in mijn beleving ECvL voor 100% de voortzetting is van ECIW. Niet een aanvulling, niet een vervanging maar een voortzetting, precies zoals Jezus zelf in ECvL over dit boek spreekt.

Zelf leer ik dat het herstel van de balans tussen mijn hoofd en hart ertoe leidt dat ECvL (maar ook ECIW!) steeds dieper en directer binnenkomt. Hierdoor kan ik me goed inleven in het standpunt dat ingenomen wordt door broeders en zusters die meer dan ikzelf (nog) vanuit hun hoofd omgaan met ECvL (en ECIW). Vanuit het hoofd zie je verschillen, tegenspraak en wil je weten “wat nu klopt”. Als de balans verschuift naar het hart dan verdwijnt de tegenspraak en komt de glorieuze harmonie naar boven.

Het is tijd voor mij om hier duidelijk over te zijn. Om dit vanuit heelheid-van-hart uit te spreken. Niet met als doel om gelijk te krijgen. Slechts met als doel om broeders en zusters die vanbinnen aanvoelen dat ze toe zijn aan ECvL te helpen om een onjuist oordeel over ECvL te kunnen vergeven. Ik heb zelf moeten leren iedereen zijn weg en zijn tempo van harte te gunnen maar ook om mezelf te gunnen mijn blijheid te delen voor wie het wil horen.

ECIW is een boek vol waarheid en liefde. Sommigen hebben de focus vooral op het waarheidsaspect gelegd waardoor de balans (tijdelijk) verstoord werd. In de relatie met de Vader en met onze broeders en zusters sluipt dan weer het element van afscheiding naar binnen. Hier moest ik aan denken bij de volgende tekst uit Hoofdstuk 8 van ECvL.

8.19 Dit moment, zonder gewaarzijn van het lichaam, is in Een Cursus in Wonderen heel mooi omschreven als het Heilig Ogenblik. Je denkt misschien dat observatie van je lichaam geen goede manier is om dit te bereiken, maar als je observeert leer jij jezelf gescheiden te houden van wat je ziet. Hier is echter een aanmaning nodig, een waarschuwing om niet met je hoofd te observeren, maar met je hart. Dit toegewijde observeren zal een heiligheid bevatten, een gave om te zien, die jouw normale wijze van zien overstijgt.

8.20 Misschien begin je nu compassie te voelen voor dit lichaam dat je al zo lang als je thuis hebt beschouwd. Het blijft maar gaan, nog maar een keer slapen en wakker worden. Het laadt zich nog eens op met energie. En verbruikt die energie nog een keer. En het wordt weer eens moe. Het begroet weer een nieuwe dag en die begroeting ligt zwaar op je hart. Iedere dag toont je dat alles voorbijgaat. Soms is dit een reden tot vreugde. Een andere keer reden tot verdriet. Maar nooit kan eraan ontkomen worden dat iedere dag zowel een begin als een einde in zich draagt. De nacht is even zeker als de dag.

Het observeren van je lichaam is een uitstekende manier om te ontdekken dat je niet ermee samenvalt. Maar sommige ECIW-leraren kunnen doorslaan van “je bent niet dit lichaam” naar “je hebt niks met dit lichaam te maken”. In feite sluipt dan het oordeel weer binnen in de waarneming en daarmee afstandelijkheid. Want ook al is dit lichaam niet je ware aard, het is wel jouw projectie binnen de (denk)geest. En de centrale boodschap van ECIW, ik durf haast te zeggen de werkwijze, is niet zozeer ontkenning maar vergeving, heling. Vandaar het belang van de Heilige Relatie en van het Heilige Ogenblik. De wat kil geworden observatie moet genezen, warmer worden, onder curatele van het hart komen.

Je voelt deze warmte in de tekst. Maak je hiermee het lichaam echt? De grote angst van sommige ECIW-leraren? Nee, je hoofd weet wat het lichaam is maar pas via de compassie van het hart voorkom je te vallen in de neiging om er (duaal) afstand van te willen nemen (ECIW noemt dit ontkennen van het lichaam overigens “onwaardig” in de zin van onnodig en onhandig).

In ECvL komt het Engelse begrip “observance” naar voren dat we hebben vertaald als “toegewijde waarneming”. Waarnemen met mildheid, wijsheid en liefde, hoofd en hart, heilige relatie. Zie je het? Voel je het? Naarmate je hier meer begrip en gevoel voor krijgt ontsluit ECvL (en ECIW) zich voor je. Meer en meer, dieper en dieper. Wat een wonder. Het vervult me met ontzag en liefde.