Soms komt er een thema naar boven borrelen dat nadrukkelijk de aandacht vraagt en haast zichzelf opdringt. Al jaren schrijf ik blogs waarin ik probeer aan te geven dat het volgens mij “onhandig” is om ons overhaast af te keren van het lichaam, de wereld en het hele fysieke domein. Binnen de Een Cursus in Wonderen (ECIW)-gemeenschap lijkt soms een voorkeur te bestaan voor alles wat hyper abstract, eeuwig en grenzeloos is. Hoe kwam dit thema dan bij mij op?

• Door de nadruk die sommige ECIW-leraren leggen op het bereiken van innerlijke vrede, waarbij het leed in de wereld soms als minder belangrijk wordt gezien.

• Doordat het leed soms wordt afgedaan als “eigen projectie,” waarbij minder aandacht is voor de onderliggende roep om liefde.

• Omdat er minder aandacht leek te zijn voor het wonder in de betekenis van het laten stromen van liefde naar onze naasten, in woord, houding en daad.

• Omdat sommige ECIW-leraren Een Cursus van Liefde minder waarderen vanwege de positieve benadering van het fysieke domein.

• Omdat serieuze vragen over leed en noodlot soms met antwoorden werden afgehandeld die terug te voeren zijn op: “alles is eenheid en in deze eenheid kan eigenlijk niks gebeuren, dus alles is illusie”.

Het woord “illusie” biedt wellicht een goede ingang om dit thema te benaderen. Punt is dat wij op dit woord reageren door te zeggen: “aha, we laten ons niet foppen en geloven dus niet wat we menen te zien”. Een bekende cursus-tekst zegt dat de ellende die we zien voorkomt uit het feit dat de Zoon van God vergat te lachen. Dan lijkt lachen om de ellende de uitweg te bieden; toch? Toch heeft Jezus ons geen Cursus in Weglachen gegeven of Een Cursus in Negeren. Waar zit dan de crux?

In mijn beleving raken we uit koers zolang we blijven uitgaan van twee niveaus, waarbij niveau I de absolute waarheid is (eenheid, tijdloosheid, grenzeloosheid) en niveau II de illusie (droom, wereld, lichaam etc). Het klopt dat ECIW uitgaat van niveau 1, van de absolute waarheid: “Niets werkelijks kan bedreigd worden, niets onwerkelijks bestaat”, vinden we in het begin van het boek. Het lijkt dus logisch om ellende als illusie en projectie te zien, en om broeders en zusters erop te wijzen dat ze zich alle bedreigende ellende slechts verbeelden. Maar toch is dit niet Jezus’ aanpak. Hij biedt ons uitgebreide teksten en vele gechannelde boodschappen om ons te helpen.

Jezus’ doel is niet om ons met enkele oneliners de vredige tijdloosheid in te slingeren. Hoewel dit mogelijk het einddoel is, moeten we toch beseffen dat dit een laatste stap is die, volgens de Cursus, door God gezet zal worden. Voor ons is het hoogst haalbare om naartoe te werken de Nieuwe Wereld, of de Echte Wereld.

Natuurlijk begrijp ik ook wel dat het praten over niveaus slechts een hulpmiddel is, maar in de werkboekles van vandaag (Les 155: “Ik doe een stap terug en laat Hem de weg wijzen”), spreekt Jezus toevallig (?) ook over een soort tussenniveau, een tussenweg.

Een citaat hieruit:

Velen hebben verkozen de wereld te verzaken terwijl ze nog steeds geloofden in de werkelijkheid ervan. En ze hebben geleden onder een gevoel van verlies en zijn bijgevolg niet bevrijd. Anderen hebben niets dan de wereld gekozen, en zij hebben geleden onder een nog dieper gevoel van verlies, dat ze niet begrepen.

 Tussen deze paden ligt een andere weg die wegvoert van elk soort verlies, want offers en ontbering worden daar beide snel achtergelaten. Dit is de weg die jou nu wordt aangewezen. Je bewandelt dit pad zoals anderen dat doen, en je lijkt niet verschillend van hen, hoewel je dat wel degelijk bent. Zo kun je hen dienen terwijl jij jezelf dient, en hun schreden naar de weg leiden die God voor jou, en door jou voor hen, geopend heeft.

Illusie lijkt je nog altijd aan te kleven, opdat jij hen bereiken kunt. Toch is ze teruggetreden. En het is geen illusie waarvan zij jou horen spreken, noch illusie waarnaar jij hun ogen kijken laat en die je hun denkgeest laat bevatten. Evenmin kan de waarheid, die voor jou uitgaat, door illusies tot hen spreken, want de weg leidt voorbij illusies nu, terwijl je hen onderweg oproept jou te volgen.

Het mooie van dit citaat is dat Jezus ons erop wijst dat het niet de bedoeling is vroegtijdig de wereld te willen verzaken door alles af te doen als illusie. Hoewel op dit tussenniveau de illusie nog aan ons vast lijkt te kleven zijn we toch geroepen om met elkaar op weg te gaan. Door elkaar te dienen, dienen we ook onszelf.

Zo gaan we eerst maar eens samen op pad naar een nieuwe wereld. Het lijkt mij interessant om verder op zoek te gaan naar wat ECIW en Een Cursus van Liefde ons leren over deze nieuwe wereld. Hoe staan jullie hierin? Wat zijn jullie gedachten en ervaringen over onze gezamenlijke tussenweg?

Hartegroet,

Simon

(Wil je verder praten over deze blog? Dat kan in de Facebook groep Een Cursus in Wonderen -met elkaar.
Welkom!