Gisteren plaatste ik een blog over de tussenweg. Ik schreef hoe de meeste discussie ontstaat als we gaan nadenken over de verhouding tussen de wereld zoals we die kennen en waarnemen en de tijdloze werkelijkheid van de schepping. Bij die discussies proberen we de absolute waarheid van de schepping te begrijpen. Dat lukt slecht als we als instrument alleen ons verstand gebruiken. Ik vergelijk het wel eens met de situatie waarin je wilt weten hoe soep smaakt maar waarbij je jezelf beperkt door met mes en vork te rommelen in de soepkom. Het enige waar die mes en vork goed voor zijn, is om te grote stukken fijn te snijden. Maar als je wilt weten hoe de soep smaakt dan moet je een lepel pakken, je hart openen, en een hap (liefde) nemen.

De Cursus is een training voor de denkgeest en ik vrees dat we hierbij nogal eens denken dat dit hetzelfde is als een training voor het denken. Maar het Engelse “mind” dat vertaald is met “denkgeest” is meer dan ons verstand. In feite is het de eenheid van hoofd en hart. In Een Cursus van Liefde (ECvL) spreekt Jezus eerst van “mind” en “heart” en later legt hij uit dat hij dit onderscheid tijdelijk maakt opdat wij hem beter kunnen begrijpen.

In de “tussenstaat” waarin wij verkeren kunnen we druk bezig zijn om met mes en vork, met ons denken, de barricades voor het ervaren van liefde te verwijderen. We mogen ons verstand gebruiken om hapklare brokken te maken. Daarbij denk ik aan de werkboeklessen. Maar vervolgens moet je die lessen wel echt doen; je moet het voedsel naar je mond brengen, kauwen, proeven en slikken.

De weg die Jezus ons aanbiedt in de Cursus is niet zo heel lastig. De basisboodschap klinkt ongeveer als volgt:

“Geloof niet dat je afgescheiden bent van de Vader, van elkaar of van de wereld want je bent onderdeel van een geestelijke werkelijkheid. Als je oordeelt en aanvalt dan beleef je die eenheid niet. Als je omarmt en liefhebt wel.”

Eigenlijk is het bekende kost. Denk maar aan “geloof, hoop en liefde”. De mensen die in de tijd van Jezus zijn woorden geloofden en hem lief hadden, mochten hopen op genezing. In feite was deze genezing geestelijk van aard. De bijbel noemt dat “vergeving van zonden”, waarbij zonden het geloof in afgescheidenheid voorstellen. Deze genezing van de mind werd waargenomen als lichamelijke genezing.

Het is dus niet zo ingewikkeld om te zien hoe je mis kunt peren met de Cursus. Als je de eenheid alleen verstandelijk aanneemt dan denk je dat je niet hoeft te vragen om liefde aan de Vader, Jezus of de Heilige Geest omdat die in absolute eenheid volgens sommigen slechts symbolen zijn. En als je wat naïef bent en het helpen van anderen als “offeren” ziet dan herken je de eenheid nog niet tussen jezelf en de ander en zie je nog niet dat geven en ontvangen in waarheid één zijn. Als je een ander aanvalt dan versterk je de illusie van afgescheidenheid in jezelf en wat je in liefde geeft is ook aan jezelf gegeven.

Een Cursus van Liefde stuurt aan op heelheid van hoofd en hart die kortweg wordt aangeduid met de term “heelheid-van-hart”. Ik vond het bij het vertalen van dit boek wat gek dat “mind” niet langer genoemd wordt in deze term. Maar het is zo logisch. Als het snijwerk is gedaan en er wordt volop gegeten dan proef je één en al liefde en is er één en al “hart”. Van dit hart wordt gezegd dat het je wezen is, je Zelf. God, wat zit het mooi in elkaar. We herkennen pas wie we zijn als we ons in liefde verbinden met elkaar. Ik neem dus nog maar een hap: Ik houd van jou.

<Van gedachten wisselen over deze blog? Word lid van de FB-groep Een Cursus in Wonderen – met elkaar>