Waarom deze serie over schepping, eenheid en liefde? Wat heb je aan dit soort abstracte, metafysisch getinte onderwerpen? Ik meen dat wat je hierover al dan niet bewust bent gaan geloven bepalend is voor hoe wij met de cursus omgaan en hoe wij ons leven inrichten. We dalen af naar de wortel van onze overtuigingen omtrent de boodschap van Jezus. Een beter zicht op ons (verborgen) geloof is in mijn beleving veel, zo niet alles, bepalend. Dus ga ik verder.

Om een beter zicht te krijgen op dit verborgen geloof heb ik voor even twee aspecten van de schepping en de aandacht die we hieraan geven onderscheiden; eenheid en liefde. Ik heb laten zien waartoe een verstandelijke en eenzijdige focus op het eenheidsaspect van de schepping kan leiden namelijk tot ingewikkelde schema’s en, kortgezegd, een extreme naar binnen-gerichtheid omdat er buiten onszelf in eenheid niks zou kunnen bestaan. Geen God, geen Jezus, Heilige Geest of anderen. We menen dat ons enige werk het corrigeren van onze eigen denkgeest is en dat dit neerkomt op de erkenning van al deze “denkbeeldige” entiteiten. Alles is één en in feite verklaren we onszelf hiermee tot God. Dit is extreem gesteld en meestal zien we, gelukkig, een verwaterde variant van dit eenzijdige geloof omdat we voelen (!) dat het toch niet helemaal klopt.

Dit gevoel is een herinnering uit ons hart waarbij ik met dit hart de essentie van ons wezen duidt: liefde. Dit hart gaat anders om met de schepping. Het verbaast en verheugt  zich over zijn bestaan en is gevoelig en dankbaar voor het menselijke taalgebruik dat Jezus in de cursus hanteert. Het hart voelt vanuit zijn wezen dankbaarheid richting zijn Schepper en verheugt zich in het gezelschap van zijn broeders.

We hoeven ons verstand niet af te wijzen maar we dienen ervoor op te passen dat het geen eigen leven gaat leiden, dat het op de troon wil gaan zitten. We mogen ons hoofd gerust volgen in zijn redenering als het zegt: “Er is geen God die los van ons staat” als we het maar laten volgen door de wijsheid van ons hart dat zegt: “En toch ben ik dankbaar dat de Vader mij geschapen heeft”. Het hoofd mag zeggen: “Er zijn geen anderen” maar het hart zal het hoofd ervoor behoeden om te concluderen dat we het enige wezen zijn dat bestaat. Het hart zal tegen het hoofd zeggen: “Je hebt helemaal gelijk want je Broeders zijn wonderlijk met je verbonden maar pas op, hoewel jij het in je slimheid niet begrijpt, bestaan jouw Broeders godzijdank echt en ze kunnen tot je komen met een roep om liefde. En pas op slim hoofd, deze roep om liefde is niet slechts jouw projectie maar deze roep is echt en is de uitnodiging voor jou om liefde te laten stromen naar je broeders zoals deze liefde van de Vader naar jou stroomt.

Het hoofd zal Jezus tenslotte af willen doen als een schijnfiguur zoals het wil omgaan met alle broeders en zusters. Het kan niet anders dan concluderen dat er in eenheid geen broeder Jezus kan bestaan, noch andere broeders, omdat de logica elke vorm van differentiatie en individuatie verbiedt. Ons hart glimlacht en zegt: “Goed zo hoofd dat jij je niet doodstaart op zogenaamde echte verschillen in uiterlijk en karakter, maar ik heb nieuws voor je. Jij snapt niet hoe het kan maar je bent niet de enige zoon van God. Jezus is je “oudere” broeder die jouw hele worsteling al heeft doorgemaakt en volbracht. Hij helpt je en schenkt jou de vrucht van zijn verlossing. En zoals Jezus omzag naar zijn broeders en zusters die schreeuwden om liefde zo mag jij dat nu ook doen. Laat je liefde stromen zoals Jezus deed om zo te ontdekken dat jij, slim hoofd, “gelijk” had toen je zei dat er geen anderen waren. Want jouw broeders en zusters zijn wezenlijk niet anders dan jij, zij zijn ook kinderen van de liefde die samen met jou verbonden zijn in het Zoonschap. Groot is dit wonder. Groot is het mysterie van de Heilige Relatie: we zijn Kinderen van Liefde met elkaar verbonden in een innigheid die ons verstand volkomen te boven gaat.

Vervolgens sluit ons hart ons hoofd in de armen terwijl het fluistert: “Wat goed dat je niet blijft haken aan de verschillen die we menen te zien. Wat goed dat je in de nood van die ander, in die roep om liefde, je eigen roep herkent en daarin geen verschil ziet. Maar laten we nu zijn als de Vader, als onze liefdesbron. Onze vader is Zichzelf gevende liefde die Zijn Liefde niet voor ZichZelf heeft gehouden. Onze Vader corrigeerde niet Zijn perceptie om te besluiten dat er niks te geven zou zijn omdat Zijn Zoon slechts een projectie zou zijn. Nee, onze Vader gaf Zichzelf onvoorwaardelijk en bood ons het wonder van Zijn Liefde aan. En dit vraagt Hij nu aan ons om Zijn Liefde te latenstromen, terug naar Hem en naar elkaar opdat we weten dat we als Zoonschap verenigd zijn in de liefde van Hem. Halleluja.