Oké, de basis is gelegd. Niet door mij maar door Jezus in de Bijbel en in de Cursus. Ik probeer het in mijn eigen woorden een beetje samen te vatten omdat in mijn beleving er in de ECIW-gemeenschap onevenredig veel aandacht wordt gegeven aan het thema eenheid ten koste van de hoofdboodschap: liefde. Ik gaf aan dat ons verstand zich vertilt aan het concept eenheid en dat dit resulteert in uitspraken die vreemd en kil aanvoelen. Ons gevoel is niet bepaald zaligmakend maar het zou niet slecht zijn als we oplettend blijven als er een niet-pluis-gevoel opkomt.

Dit gebeurt bijvoorbeeld als we, vanuit geloof in de eenheidstheorie, alles wat we waarnemen afdoen als onze eigen, persoonlijke projectie. Als je in een ECIW-groep zegt dat iemand heel boos werd dan krijg je al snel te horen dat er niemand buiten jou bestaat en dat die boosheid zich in jouw eigen denkgeest bevindt en vergeven moet worden. Dit voelt direct niet pluis en zelfs beschuldigend, maar ja, ergens hebben we gehoord dat alles onze projectie is dus dan zal het wel kloppen. Maar hier hebben we de basis nodig die ik in de eerder geschreven blogs probeerde uit te leggen. Anderen zijn niet jouw projectie. Je broeders en zusters zijn Kinderen van onze Vader en deze Kinderen kunnen, net als wijzelf, verward zijn en roepen om liefde. Deze roep kan zich vertalen in wat wij waarnemen als boos gedrag. Het is dus helemaal niet zo ingewikkeld: wij kunnen een ontmoeting hebben met een verward Kind van God.

We moeten echter alert blijven en oppassen voor een ouderwets duale valkuil. Want bij erkennen van de wezenlijkheid van onze broeders en zusters gaan wij vanuit ons “normale” denken al snel spreken in termen van ik en jij en in termen van schuld en onschuld, waarbij in het geval van de boze broeder ik niet boos  ben en die ander wel. We gebruiken dan de waargenomen boosheid om grenzen te zien en schuldigen aan te wijzen en hiermee schieten we door. “Hoe zit het nu?”, vraagt ons denken. “Wie is er nu boos?”. De doorgeslagen eenheidstheorie zegt dus dat er geen ander is en dat je alleen je eigen boosheid ziet en ons gangbare duale denken zegt dat of ik of jij boos en schuldig moet zijn.

Maar van wie is de boosheid als jij en ik relatie zijn? Huh? Zie je het verstand doldraaien na deze uitspraak? Maar zo mysterieus is het! Net zoals ik en jij niet los van elkaar bestaan maar in Heilige Relatie, zo wordt er op een gegeven moment in onze relatie boosheid waargenomen. Zodra dit gezien wordt kan er een besef zijn dat we ons naar liefde moeten uitstrekken. Door dit te doen, door de boosheid (niet mijn of jouw boosheid) te vergeven en naar het licht te brengen kunnen we ons de liefde weer herinneren die we zijn. Hoe? Dat valt niet in zijn algemeenheid te zeggen; de cursus geeft geen gedragsregels. Maar vanuit onze afstemming op liefde, bijvoorbeeld door de Heilige Geest om hulp te vragen, kunnen we duidelijkheid krijgen over de vraag of en, zo ja, hoe de uiting van liefde vorm dient te krijgen.

De wonderprincipes uit ECIW spreken over het laten stromen van liefde en zijn pareltjes van schoonheid. Vooral #8 sluit mooi aan bij het voorbeeld van de ontmoeting met een boze broeder:

#8: Wonderen genezen doordat ze een gemis aanvullen; ze worden door hen die tijdelijk meer hebben, verricht voor hen die tijdelijk minder hebben.

En kijk eens hoe mooi het eerder genoemde gebod van Jezus uit het Nieuwe Testament (“Heb je naaste lief als jezelf”) terugkomt in wonderprincipe #18:

#18: Een wonder is een dienst. Het is de maximale dienst die jij een ander kunt bewijzen. Het is een manier om je naaste lief te hebben als jezelf. Je herkent op hetzelfde moment je eigen waarde en die van je naaste.

Ons verstand is ons zo behulpzaam omdat het laat zien dat de reden waarom wij of die ander van streek is zelden is die wij denken. In ECIW leren we alles te zien als een uiting van liefde of een roep om liefde. We zagen dat onze liefdes-bron, God, het merkt als de liefde niet meer stroomt tussen Hem en zijn Zoon (zie Txt 4;VII:6). Evenzo dienen wij op te merken wanneer de liefde niet meer stroomt tussen ons en onze Broeder bijvoorbeeld omdat boosheid de stroom in onze beleving blokkeert.

Tenslotte, omdat ik er maar geen genoeg van kan krijgen, twee prachtige wonderprincipes die ons verwijzen naar het wezen van onszelf en onze broeder; we zijn scheppingen, Kinderen van God.

#40: Het wonder erkent iedereen als jouw broeder en de mijne. Het is een manier om het universele merkteken van God waar te nemen.

#50: Het wonder vergelijkt wat jij gemaakt hebt met de schepping, waarbij het als waarheid aanvaardt wat ermee in overeenstemming is en als onwaar verwerpt wat er niet mee overeenstemt.