De elf eerdere blogs schreef ik moeiteloos en in korte tijd. Dit zie ik altijd als een goed teken want als ik er lang over moet nadenken dan wordt het ook meestal dat: denkwerk. Zulk denkwerk kan slim en helder overkomen maar toch niet helemaal, en soms zelfs helemaal niet, de boodschap overbrengen. Na de blog van gisteren liep ik vast. Ik wist wel wat ik wilde overbrengen maar niet hoe. Ik wilde duidelijk maken dat er op zich niks mis is met de wereld van vorm omdat vorm slechts onze perceptie is binnen de denkgeest. Er is alleen maar denkgeest en geen op zichzelf staande materiële wereld. Ik wilde uitleggen dat de wereld van vorm op zichzelf neutraal is en dat wij onhandig vormen zijn gaan gebruiken, of misschien is misbruiken een beter woord, waardoor we ons afgescheiden zijn gaan voelen van de Bron, de Vader, van Liefde en van elkaar. Dit werd duidelijk in de zin waarmee ik de vorige blog afsloot:

“De denkgeest die denkt dat hij een zonde is heeft maar één doel…”.

Ik wilde een ander doel gaan schetsen, het doel van de genezen denkgeest, van de geheelde geest, van de Heilige Geest. Ik zou gaan wijzen op passages in de cursus die gaan over de nieuwe, echte wereld die we bedekken met onze op zonde- en angstgevoel baseerde projecties. Maar waar moest ik beginnen?

In mijn gepieker herkende ik de goede intenties van cursus-leraren die terugvielen op ingenieuze schema’s met daarin allerlei niveaus, pijlen, de beslissingsnemer en ga maar door. Ik schreef eerder dat het beter is om bij ingewikkelde kwesties terug te vallen op de cursus zelf. Jezus is onze oudste broer en beste leraar. Toen ik vanmorgen de werkboekles van vandaag las, kreeg ik een vette knipoog van Jezus. Ik hoorde hem als het ware zeggen: “Rustig maar Simon; doe maar even een stapje achteruit en laat mij maar even”. Ik moest lachen om mijn blinde vlek, ontspande en bedankte Jezus voor zijn altijd aanwezige steun. Ik kan alleen maar zeggen: “Dankjewel broer; ik luister”. En Jezus spreekt:

Les 293

Alle angst is voorbij, en hier is louter liefde.

Alle angst is voorbij, nu zijn bron is verdwenen en daarmee alle angstgedachten verdwenen zijn. Liefde blijft de enige toestand in het nu, waarvan de Bron voor eeuwig en altijd hier is. Kan de wereld stralend en helder, veilig en uitnodigend lijken, terwijl al mijn vroegere vergissingen op haar drukken en mij verwrongen vormen van angst laten zien? Maar in het heden is liefde onmiskenbaar en zijn haar gevolgen zonneklaar. Heel de wereld straalt in de weerspiegeling van haar heilig licht, en ik zie een wereld die ten langen leste is vergeven.

Vader, laat Uw heilige wereld vandaag niet aan mijn blik ontsnappen. En laat evenmin mijn oren doof zijn voor alle dankliederen die de wereld zingt onder de klanken van de angst. Er is een werkelijke wereld die door het heden wordt behoed voor alle vroegere vergissingen. En ik wil vandaag alleen deze wereld voor mijn ogen zien.

Amen.