Misschien vind je dat de blogs tot nu toe wel erg abstract waren. Is het echt nodig om zo uitvoerig te schrijven over zaken die toch wat ver van ons bed lijken te staan? Over schepping, de beperking van ons denken en over de relatie die we hebben met onze Vader en met elkaar?

Toen ik jaren geleden begon met bloggen over mijn eigen ervaringen met de cursus ging ik dikwijls uit van concrete situaties om vervolgens aan te geven hoe ik de “cursus-principes” hierop toepaste. Velen, waaronder mijn partner, vinden dergelijke blogs het meest aansprekend. Deze pragmatische invalshoek heeft zijn waarde en ik nodig iedereen in deze FB-groep (Een Cursus in Wonderen – met elkaar) uit om zijn of haar ervaringen met- en toepassing van de cursus hier te delen.

Maar om de cursus toe te kunnen passen moet er wel een fundament zijn want anders is het lastig om de rode draad te zien die al onze problemen in dit leven met elkaar verbindt. De cursus stelt ergens dat er in feite maar één probleem is en ook één oplossing (Wb 80):

3. Je hebt recht op vrede vandaag. Een probleem dat opgelost is, kan jou geen last bezorgen. Zorg er alleen voor dat je niet vergeet dat alle problemen hetzelfde zijn. Wanneer je dit onthoudt, zul jij niet door hun vele vormen worden misleid. Eén probleem, één oplossing. Aanvaard de vrede die deze eenvoudige uitspraak brengt.

Mijn persoonlijke doel is niet om de rest van mijn leven te blijven worstelen met talloze problemen en jullie van dit eindeloze gebeuren getuige te laten zijn met aansprekende en onderhoudende blogs. Mijn doel daarentegen is om mezelf en jullie waarlijk behulpzaam te zijn en op zoek te gaan naar de wortel van alle problemen; dat ene probleem. Dat verklaart mijn passie voor het leggen van een juist fundament.

Juist wat dit fundament betreft bespeurde ik afgelopen jaren, eerst bij mezelf en later bij ECIW-leraren en studenten, een eenzijdigheid die, in mijn beleving, lang niet altijd behulpzaam blijkt. Die eenzijdigheid betreft een bovenmatige aandacht voor een intellectueel begrip van de metafysica van de cursus. Ik zag en zie hier verschillende vormen van. Zo zijn er studenten die denken te snappen hoe “het zit” en daarom de werkboeklessen niet doen. Juist deze werkboeklessen zullen deze onschuldige arrogantie ontmantelen: “mijn gedachten betekenen niets”. Een andere vorm van eenzijdigheid is minder opvallend en betreft het blijven hangen in het hoofd. Ook hierin ben ik ervaringsdeskundige maar daardoor weet ik ook hoe zeer dit een blokkade kan worden.

Ik noem deze ontsporing het verstandelijk geloof in een absolute eenheidsfilosofie. Omdat deze filosofie ook buiten cursus-land gangbaar is in non-duale levensbeschouwingen en omdat het aspect van eenheid zo benadrukt is door de meest invloedrijke cursusleraar, Ken Wapnick, is deze eenzijdigheid helaas mainstream geworden in Nederland. De correctie van deze eenzijdigheid liet niet lang op zich wachten want er ontstond naast The Foundation of Inner Peace een andere cursus-organisatie; The Circle of Atonement met als belangrijkste representant Robert Perry. Hij schreef het boek “One Course, two visions” (voor een overzicht zie: https://eciwcoach.com/de-relatie-tussen-de-leer-van-the-circle-en-de-leer-van-ken-wapnick/ ) waarin hij de visie van beide organisaties vergelijkt. Hij wil geen welles-nietes discussie maar een samen op zoek gaan naar de betekenis van Jezus’ woorden in de cursus. Helaas wilde Ken Wapnick toen hij nog leefde het gesprek met Robert niet aangaan maar gelukkig is er nu wel een constructieve dialoog gaande.

Maar ook Jezus zag dat de door hem gegeven Een Cursus in Wonderen veel moois had gebracht, dat ons ego verzwakt was, maar dat wij als het ware bleven hangen of zelfs op onze schreden terugkeerden, terug naar “de orde van de dag”. Daarom dicteerde hij aan Mari Perron het boek Een Cursus van Liefde (ECvL). Sommige “autoriteiten” uit ECIW-gemeenschap vonden dit maar niets en veroordeelden dit vervolg, soms zelfs zonder het zelf gelezen te hebben. Gelukkig zijn er vele anderen, waaronder ikzelf,  die in ECvL direct dezelfde stem van Jezus herkenden en dankbaar zijn liefdevolle en wijze woorden tot zich nemen.

Aanvankelijk probeerde ik in mijn enthousiasme de critici uit ECIW-hoek ervan te overtuigen dat er continuïteit bestaat tussen ECIW en ECvL. Bij het lezen van de kritiek van genoemde “autoriteiten” voelde ik tamelijk moeiteloos aan dat ze er naast zaten met hun kritiek. “Hé; waarom zeggen ze dat nou? Zien ze nu echt niet dat Jezus in ECIW precies hetzelfde zegt?” Ik ontdekte dat het onbegrip precies gelegen was in het feit dat de critici slechts of vooral met hun hoofd op zoek gingen naar verschillen en daarin dan hopeloos vastliepen. Waar het hoofd in de knoop raakte was het voor het hart helemaal geen probleem om de heerlijke boodschap van liefde zowel in ECIW als in ECvL schitterend te zien oplichten.

Dit verklaart wellicht waarom ik in deze serie kanttekeningen zet bij een overwaardering van ons verstand en probeer iets van het gevoel van verwondering en ontzag over te brengen wat ik ervaar bij deze prachtige geschriften. Voor vandaag sluit ik daarom af met een mooi citaat waarmee ECvL begint:

I.1 Deze Cursus is geschreven voor het denken, maar alleen om het denken ertoe te bewegen een beroep op het hart te doen. Om het ertoe te bewegen te luisteren. Het ertoe te bewegen verwarring te accepteren. Het ertoe te bewegen zijn weerstand tegen mysterie op te geven, zijn zoektocht naar antwoorden te staken en zijn focus te richten op de waarheid, weg van wat alleen door het denken kan worden geleerd.