Doordat we ons onze ware identiteit niet goed herinneren, kennen wij onszelf niet. Dit lijkt een open deur maar het is wel een open deur met onvermoede en lastige consequenties. Want als wij aan de gang gaan met ons gevoel van onvrede, op weg naar onze ware identiteit, dan doen we dat onbewust vanuit een beperkt perspectief. We kunnen niet anders en hebben er geen erg in.

In eerdere blogs sprak ik over dit beperkte perspectief als “ons hoofd” of “ons verstand”. Het is niet mijn bedoeling geweest om ons verstand te diskwalificeren en buiten spel te zetten maar wel om je uit te nodigen om telkens vraagtekens te plaatsen achter de werkwijze van je verstand. Als voorbeeld een vraag die kan oprijzen na de vorige blogs: “Je schreef dat je liefde moet laten stromen om te ontdekken dat je liefde bent. Geloof jij dan in een God buiten jouzelf?”

Als zo’n vraag opkomt is er de uitnodiging om de verborgen en onderliggende aanname helder te krijgen. Deze aanname is dat “iets”, zoals liefde, alleen kan stromen tussen twee afzonderlijke entiteiten. Dit is een volkomen logische aanname en dat maakt de vraag begrijpelijk. In feite wordt me gevraagd of ik nog geloof in het klassieke Godsbeeld waarbij God mij gemaakt heeft en waarbij we nu een relatie met elkaar hebben zoals wij denken over relaties: ik hier, de ander daar en we kunnen ons best doen om elkaar een beetje aardig te vinden. Dit noemt Jezus de speciale liefdesrelatie waarbij het woord “speciaal” minder positief bedoeld is dan zoals wij het gewoonlijk opvatten.

Maar goed; zelfs al zou ik nog zo klassiek denken over God, dan nog zou een liefdevolle en welwillende intentie van mijn kant richting een Vader die ik buiten mezelf verbeeld een prima middel vormen om me open te stellen voor Zijn Liefde en daarmee steeds meer van Zijn Liefde te gaan ervaren. Zo zal deze stromende liefde een goed middel blijken om van een speciale liefdesrelatie richting de Heilige Relatie te gaan. Onszelf in vertrouwen openstellen voor een liefdevolle Vader is een prima suggestie, zelfs als we ons deze Vader nog buiten ons voorstellen.

Zijn dit wel echt woorden die overeenstemmen met de weg van Jezus? Wat dacht je van de woorden die Jezus uitriep aan het kruis: “Vader, in Uw handen beveel ik mijn geest”. Wellicht haal jij je schouders op omdat je niet zoveel hebt met de Bijbel. Ik merk dat veel ECIW-studenten helaas sommige ECIW-leraren napraten die ook niks van de Bijbel moeten hebben. Dit is zo ontzettend jammer. Maar laat me dan ook maar de woorden citeren waarmee Jezus de werkboeklessen afsluit (361-365):

Les 361-365

Dit heilig ogenblik wil ik U geven. Neemt U het in handen. Want U wil ik volgen, in de zekerheid dat Uw leiding mij vrede geeft.

En als ik een woord nodig heb om me te helpen, zal Hij het me geven. Als ik een gedachte nodig heb, geeft Hij me die ook. En als ik alleen maar stilheid nodig heb en een rustige, open denkgeest, dan zijn dat de gaven die ik van Hem ontvangen zal. Hij heeft de leiding, op mijn verzoek. En Hij zal me horen en antwoord geven, want Hij spreekt namens God, mijn Vader, en Zijn heilige Zoon.

Zie je de prachtige continuïteit?

En als we deze weg van liefdevolle overgave bewandelen (“het Middel”) dan kan daar de verwondering volgen de ik eerder probeerde uit te drukken (Papa (5)) en waarmee ik nu zal besluiten in de wetenschap dat herhaling een rol speelt in het veranderen van ingesleten denkpatronen. Een verandering die kan leiden tot een ruimer perspectief waarbij 1+1 als uitkomst 1 blijkt te kunnen hebben.

En wat zegt Jezus dan in het Tekstboek tegen ons hart? Hij vertelt ons dat de Vader Zijn Liefde uitbreidt en dat hij Zonen schept die in eenheid met de Vader en met elkaar verbonden blijven. Jij en ik en iedereen vormen samen het Zoonschap. Het centrale thema van de cursus is, in mijn beleving, het mysterie van de Heilige Relatie. Dat mysterie is dat jij bestaat als uniek Kind van de Vader in alle eeuwigheid en alle tijdloosheid. De ik die jij diep van binnen voelt, de “jij” die aangesproken wordt in de cursus is een uniek Kind van de Vader. Jouw bestaan dat je diep van binnen voelt, ja, wat het enige is waar je totaal zeker van bent, is een godsgeschenk; nu en in alle eeuwigheid. Dát is de onbegrijpelijke waarheid die Jezus ons geeft in de cursus. We leven in een Heilige Relatie waarbij wij bestaan in eenheid met de Vader en met elkaar. Maar ik schrijf hier dus “wij”, meervoud. Maar meervoud (Zonen) met behoud van eenheid (Zoonschap). Maar wat zijn wij dan precies vergeten? Wij zien alleen nog maar die “wij”, die Zonen en niet meer het Zoonschap.

Vervolgens geeft Jezus ons de werkboeklessen die ons kunnen helpen (ons!) dat we weliswaar unieke Kinderen zijn van de Vader maar niet van Hem en elkaar gescheiden. Jezus helpt ons om deze onbegrijpelijke Heilige Relatie weer te gaan ervaren want door te geloven dat “wij” op onszelf staan, blokkeren wij de stroming van liefde die de basis vormt en de essentie van ons bestaan. Liefde is onze bron, onze essentie en het middel om onze Heilige Relatie weer te herinneren.