Wat zijn wij als ECIW-studenten gaan geloven over de wereld, hoe diep zit ons geloof en wat doet het met ons? Kijk eens naar de volgende omschrijving:

“De Zoon van God, ik dus, wilde zich afscheiden van de Vader en projecteerde een wereld van tijd, ruimte en vormen waarin hij zich als lichaam zogenaamd op eigen beentjes bewoog. Ik voel me hierover echter schuldig en daarom straf ik mezelf met een wereld vol ellende waarin ik als kwetsbaar lichaam plezier en ellende meemaak om vervolgens te sterven. De wereld is dus mijn illusoire nachtmerrie en mijn doel is om zo snel mogelijk deze wereld achter mij te laten en terug te keren naar de tijdloze werkelijkheid van Gods schepping.”

Klopt het een beetje? Herken jij jezelf in dit verhaal? Je kunt voor dit narratief zeker onderbouwing vinden in de cursus, dus zo gek is het niet. Gelukkig weten de meeste cursus-studenten dat het verhaal hiermee niet is afgelopen en dat de Heilige Geest aan onze onzalige projectie toch een positieve draai weet te geven. Als we namelijk met zijn hulp onze projectie (wereld en lichaam) “vergeven” dan zal het goed komen.

De aanhangers van de eenheidstheorie menen dat vergeven geheel neerkomt op ontkenning. Ze willen zo snel mogelijk wegrennen van de wereld van onderscheid naar een “hemel” van ongedifferentieerde eenheid en gooien daarmee soms het kind (de scheppingen van de Vader) met het badwater (geloof in de echtheid van afgescheidenheid) weg. Gelukkig kan vergeven ook liefdevol, vanuit ons hart, plaatsvinden en dan geloven we met hulp van de Heilige Geest (Liefde) niet langer in de grenzen tussen elkaar zodat we de liefde weer laten stromen. Liefde blijkt dan middel en doel; doordat de liefde stroomt herkennen we elkaar als Kinderen van de Vader.

Met dit happy end kan ik leven omdat we er in ons dagelijks leven goed mee uit de voeten kunnen. Het is pragmatisch en liefdevol en als we niet extreem ik-gericht bezig zijn door uitsluitend te focussen op het aanvaarden van het wonder voor onszelf maar bereid zijn de hele cursus toe te passen en het wonder (uiting  van liefde) ook aan te bieden aan onze broeders en zusters, dan komt het helemaal goed.

Toch merk ik dat het verrijkend en bevrijdend kan zijn om nauwkeuriger te kijken naar ons geloof in het ontstaan van de wereld. Want welk gevoel houd je over aan bovenstaand verhaal? Ik vermoed toch zoiets als : “Oei, ik ben in de fout gegaan en nu pluk ik hier de wrange vruchten van. Laten we proberen dit hele gebeuren zo snel mogelijk achter ons te laten en terugkeren naar onze vormloze en tijdloze identiteit”.

Anders gezegd: we voelen ons naar en zondig dat we gekozen hebben voor de afscheiding. Hoe konden we toch zo stom zijn? In het klassiek, christelijk geloof meenden we dat God ons strafte voor deze hoogmoed maar nu zijn we in feite gaan geloven dat wij onszelf straffen voor onze wens om afgescheiden te zijn van de Vader. We geloven misschien niet meer in een wraaklustige God maar nu in een wraaklustig zelf; hoe konden we zo stom zijn? Waarom verlieten wij toch het paradijs?

We blijven, anders gezegd, heel zwart-wit denken: de absolute eenheid is de hemel en de wereld van vormen is de (denkbeeldige) hel. Deze twee laten zich volgens ECIW niet en nooit met elkaar verzoenen en elke poging daartoe is een verwatering van de cursus, een duale knieval.

Het is me opgevallen hoe weinig aandacht er in de cursusgemeenschap wordt gegeven aan het begrip nieuwe, echte of heilige wereld terwijl dit toch vaak genoemd wordt in de cursus. Lees svp werkboekles 293 nog maar eens door die ik gisteren in zijn geheel citeerde (deel van dit citaat: “Maar in het heden is liefde onmiskenbaar en zijn haar gevolgen zonneklaar. Heel de wereld straalt in de weerspiegeling van haar heilig licht, en ik zie een wereld die ten langen leste is vergeven.”). En als er al over de nieuwe wereld gesproken wordt dan is het op een manier die de Engelsen zo mooi omschrijven als: “Let’s get it over with!”; “laat het maar zo snel mogelijk voorbij zijn.

Deze wereld wordt gezien als een soort voorlopige pleister tegen het bloeden. Als een gelukkige nachtmerrie, maar nog steeds een nachtmerrie. Het is niet verrassend dat ons verstand hier net zo weinig mee kan als met het begrip Heilige Relatie. Ons rationele denken zegt dat het of-of moet zijn; of je hebt eenheid of je hebt de mogelijkheid van een relatie, of je hebt tijdloze eenheid of je hebt een wereld. En-en is onmogelijk want daarmee “maak je de illusie echt”. Maar is dat zo of zou er een mogelijkheid zijn dat liefde weerspiegeld wordt in de wereld? Kunnen we ons openstellen en ons verheugen in die zin?

“Heel de wereld straalt in de weerspiegeling van liefde”.

De elf eerdere blogs schreef ik moeiteloos en in korte tijd. Dit zie ik altijd als een goed teken want als ik er lang over moet nadenken dan wordt het ook meestal dat: denkwerk. Zulk denkwerk kan slim en helder overkomen maar toch niet helemaal, en soms zelfs helemaal niet, de boodschap overbrengen. Na de blog van gisteren liep ik vast. Ik wist wel wat ik wilde overbrengen maar niet hoe. Ik wilde duidelijk maken dat er op zich niks mis is met de wereld van vorm omdat vorm slechts onze perceptie is binnen de denkgeest. Er is alleen maar denkgeest en geen op zichzelf staande materiële wereld. Ik wilde uitleggen dat de wereld van vorm op zichzelf neutraal is en dat wij onhandig vormen zijn gaan gebruiken, of misschien is misbruiken een beter woord, waardoor we ons afgescheiden zijn gaan voelen van de Bron, de Vader, van Liefde en van elkaar. Dit werd duidelijk in de zin waarmee ik de vorige blog afsloot:

“De denkgeest die denkt dat hij een zonde is heeft maar één doel…”.

Ik wilde een ander doel gaan schetsen, het doel van de genezen denkgeest, van de geheelde geest, van de Heilige Geest. Ik zou gaan wijzen op passages in de cursus die gaan over de nieuwe, echte wereld die we bedekken met onze op zonde- en angstgevoel baseerde projecties. Maar waar moest ik beginnen?

In mijn gepieker herkende ik de goede intenties van cursus-leraren die terugvielen op ingenieuze schema’s met daarin allerlei niveaus, pijlen, de beslissingsnemer en ga maar door. Ik schreef eerder dat het beter is om bij ingewikkelde kwesties terug te vallen op de cursus zelf. Jezus is onze oudste broer en beste leraar. Toen ik vanmorgen de werkboekles van vandaag las, kreeg ik een vette knipoog van Jezus. Ik hoorde hem als het ware zeggen: “Rustig maar Simon; doe maar even een stapje achteruit en laat mij maar even”. Ik moest lachen om mijn blinde vlek, ontspande en bedankte Jezus voor zijn altijd aanwezige steun. Ik kan alleen maar zeggen: “Dankjewel broer; ik luister”. En Jezus spreekt:

Les 293

Alle angst is voorbij, en hier is louter liefde.

Alle angst is voorbij, nu zijn bron is verdwenen en daarmee alle angstgedachten verdwenen zijn. Liefde blijft de enige toestand in het nu, waarvan de Bron voor eeuwig en altijd hier is. Kan de wereld stralend en helder, veilig en uitnodigend lijken, terwijl al mijn vroegere vergissingen op haar drukken en mij verwrongen vormen van angst laten zien? Maar in het heden is liefde onmiskenbaar en zijn haar gevolgen zonneklaar. Heel de wereld straalt in de weerspiegeling van haar heilig licht, en ik zie een wereld die ten langen leste is vergeven.

Vader, laat Uw heilige wereld vandaag niet aan mijn blik ontsnappen. En laat evenmin mijn oren doof zijn voor alle dankliederen die de wereld zingt onder de klanken van de angst. Er is een werkelijke wereld die door het heden wordt behoed voor alle vroegere vergissingen. En ik wil vandaag alleen deze wereld voor mijn ogen zien.

Amen.

De visie van ECIW op het ontstaan van de wereld van tijd, ruimte en vormen laat zich eenvoudiger samenvatten dan je zou denken. We lezen dat we tijdloze wezens zijn die een droom dromen van afscheiding. Afscheiding is dan min of meer synoniem aan de wereld, het universum en ons lichaam zoals wij deze waarnemen. In de tweede blog van deze serie (Tijdloze schepping en aardse strubbelingen) gaf ik twee manieren aan hoe we met deze informatie om kunnen gaan, twee uitersten. Aan het ene kant van het spectrum van mogelijke reacties staan mensen die de schouders eens ophalen en denken: “het zal allemaal wel”. De aardse strubbelingen voelen verdraaid echt en zeker niet als een droom. De tweede groep is meer geneigd de geschetste visie voor waar aan te nemen en besluit de droom te zien als een nachtmerrie die niet echt is en waarvan ze het bestaan ontkennen. Ze maken de bekende uitspraak uit Txt 27: VIII: 6 “In de eeuwigheid, waar alles één is, sloop een nietig dwaas idee binnen waarom de Zoon van God vergat te lachen” tot hun leidraad en besluiten te gaan lachen om de strubbelingen. Het zal duidelijk zijn dat iemand uit de eerste groep heel boos kan worden als iemand uit groep twee zijn leed en noodlot ontkent. Omgekeerd kan iemand uit groep twee de persoon uit groep 1 naïef en geen echte student van de cursus vinden. Deze cursus stelt toch duidelijk dat je niet je lichaam bent?

In de eerdere blogs gaf ik herhaaldelijk aan dat wij dit soort kwesties aanvliegen met ons verstand en dit doen met een soort onschuldige arrogantie waarbij we denken dat we kunnen snappen hoe het nu werkelijk in elkaar steekt. Ik liet zien dat ons verstand tegen zijn grenzen aanloopt bij het nadenken over de schepping en over de Heilige Relatie. Want hoe zit het nu? Ben je een individuele, eeuwige ziel of kan dit helemaal niet binnen absolute eenheid? Als we menen hierin een beslissing te moeten nemen dan zijn de rapen gaar en lopen de gemoederen hoog op. Ons hoofd denkt in of-of termen en ons hart kan zwijgen en ruimte geven aan en-en.

Jezus gaat in ECIW deze paradoxen niet uit de weg. Hij spreekt bijvoorbeeld over zowel Zonen, meervoud, als over Zoonschap, enkelvoud. Maar wat betreft de wereld van tijd en ruimte lijkt op het eerste gezicht minder ruimte te bestaan voor zo’n paradoxale visie. Jezus gebruikt de meest felle bewoordingen als hij spreekt over de gulzigheid waarmee onze zintuigen ons bewijzen aandragen voor de echtheid van de afscheiding. Bijvoorbeeld in Txt 31: III:

5. De denkgeest die denkt dat hij een zonde is, heeft maar een doel: dat het lichaam de bron van zonde zou zijn, teneinde het in de gevangenis te houden die hij gekozen heeft en bewaakt, en waar hij zichzelf in vasthoudt als een slapende gevangene ten prooi aan de grommende honden van haat en kwaad, van ziekte en aanval, van pijn en ouderdom, en van lijden en verdriet. Hier worden de offergedachten bewaard, want hier regeert schuld, die beveelt dat de wereld moet zijn zoals hij: een plaats waar niets genade kan vinden en evenmin de vernietigende werking van de angst kan overleven, behalve in moord en dood. Want hier word jij tot zonde gemaakt, en zonde kan hen die vreugdevol en vrij zijn niet verdragen, want dat zijn de vijanden die de zonde dient te doden. In de dood wordt de zonde bewaard, en zij die denken dat ze zonde zijn, moeten sterven omwille van wat ze denken te zijn

In de erop volgende paragraaf (IV) schetst Jezus het volgende beeld dat handelt over het zoeken van geluk in de wereld:

2. Werkelijke keuze is geen illusie. Maar de wereld heeft er geen te bieden. Al haar wegen leiden slechts tot teleurstelling, het niets en de dood. Er is geen keuze in haar alternatieven. Probeer hier niet aan problemen te ontkomen. De wereld werd gemaakt zodat problemen niet ontlopen zouden kunnen worden. Laat je niet misleiden door alle verschillende namen die aan haar wegen worden toegekend. Ze hebben maar één einddoel. En elk is slechts het middel om dat doel te bereiken, want daarheen leiden al haar wegen, hoe verschillend ze ook lijken te beginnen, hoe verschillend ze ook lijken te verlopen. Hun eind staat vast, want er is geen keuze tussen. Alle leiden ze tot de dood. Op sommige reis je een poosje vrolijk voort, voordat narigheid haar intrede doet. En op andere worden de doornen meteen gevoeld. De keuze is niet wát het eind zal zijn, maar wanneer het zal komen.

Na het lezen van deze citaten lijkt er maar één conclusie mogelijk: het lichaam en de wereld hebben ons helemaal niets te bieden en laten we deze dus maar ontkennen en zo snel mogelijk vergeten. We willen ons zo snel mogelijk afkeren van deze hel van tijd en ruimte en wegvluchten naar de waarheid, onze tijdloze ware identiteit als onkwetsbare kinderen van God.

Maar het probleem zit niet in de droom zelf maar in de denkgeest van de dromer. Een begin van nuance vinden we in de openingszin van het eerste citaat:

“De denkgeest die denkt dat hij een zonde is heeft maar één doel…”.

Wordt vervolgd.

Zo; even pas op de plaats en even bijkomen. Waar zijn we nu aangekomen na dat loflied op de liefde van vorige keer? Ik heb geprobeerd om de macht van ons conceptuele denken te relativeren vooral waar dit het nadenken betreft over de schepping en over onze relatie met de Vader en met elkaar. Het is zo bijzonder: we zijn scheppingen van God, Kinderen van de Vader in liefde en eenheid verbonden met elkaar.

Als ons verstand het pad van eenheid gaat bewandelen en vergeet om afgestemd te blijven op liefde dan belanden we bij vreemde, kille karikaturen van de Cursus. De kans dat dit gebeurt neemt toe als we de warme taal van de cursus afdoen als kinderachtig, onwaar en symbolisch en menen met slimme schema’s uit te kunnen leggen hoe de schepping heeft plaatsgevonden en hoe wij ons ertoe verhouden. Zijn dergelijke verhandelingen dan onwaar? Dat beweer ik niet en ik meen dat ze zelfs hun waarde kunnen hebben om ons geloof in afgescheidenheid te ontmantelen. Maar dit neerhalen van denkbeeldige grenzen is bedoeld om dat wat tevoorschijn komt te herkennen als de Vader, als je Broeders en als de schepping van God. ECIW spreekt van ware ontkenning en ECvL van toegewijde, dus liefdevolle, waarneming.

Het is kort samen te vatten. Onware verstandelijke ontkenning stelt: “alleen ik besta en jij, God, Jezus en de Heilige Geest, bestaan niet en zijn slechts projecties van mijzelf”. Alleen God Zelf zou dit kunnen zeggen maar wij als schepsels niet; we zijn goddelijk maar niet God. In de cursus leert Jezus ons dan ook dat (alleen) God ons ontzag verdient (Txt 1:VII):

Ik heb gezegd dat ontzag misplaatst is met betrekking tot de Zonen van God, omdat je geen ontzag dient te voelen in aanwezigheid van jouw gelijken. Er werd echter ook beklemtoond dat ontzag wél gepast is in Tegenwoordigheid van jouw Schepper.

Wij kunnen ontkenning wél gebruiken door te stellen: “Er bestaat geen grens tussen De Vader en mij, tussen mij en mijn Broeders; we zijn in wonderlijke eenheid met elkaar verbonden”. Ons verstand moet zich dus beperken tot het ontkennen van denkbeeldige grenzen maar niet doorslaan en de Vader en de schepping gaan ontkennen. Ware ontkenning gaat uit van liefde, van een verenigd hoofd en hart. Zo belanden we bij de Heilige Relatie, die wonderlijke en wonderschone paradox: we bestaan en toch zijn we één. We worden gedragen door Liefde en we dragen elkaar in liefde.  Hopelijk begrijp je wat ik bedoel  maar belangrijker dan dit is misschien wel het vanuit je hart aanvoelen wat ik bedoel.

Maar genoeg hierover; we gaan verder. Want hoe mooi al deze woorden over Vader, liefde en broeders ook zijn; onze ervaring is anders. Ik wil proberen om stapje voor stapje te gaan schrijven over de wereld zoals wij die zien; een wereld met schoonheid maar ook met leed. Ook hier past grote bescheidenheid en is het niet de bedoeling om uit te gaan leggen hoe het nu precies zit. Ik moet niet zelf in de valkuil trappen die ik meen te zien bij degenen die ik noemde en die met allerlei schema’s aan de gang gaan. De uitleg die het hoogst haalbaar is, is reeds in de cursus gegeven door Jezus zelf en dit wil ik respecteren.  Hij zegt het volgende over zijn rol (Txt 1: II):

Gelijken behoren geen ontzag voor elkaar te koesteren, daar ontzag ongelijkheid veronderstelt. Daarom is het een misplaatste reactie tegenover mij. Een oudere broer verdient respect vanwege zijn grotere ervaring, en gehoorzaamheid vanwege zijn grotere wijsheid. Hem komt ook liefde toe omdat hij een broer is, en toewijding als hij is toegewijd. Slechts op grond van mijn toewijding heb ik recht op de jouwe. Er is niets aan mij wat jij niet kunt bereiken.

Dus ik respecteer de uitleg en de manier van uitleggen van Jezus in de Cursus. Wat ik in de volgende blogs zal doen is aangeven hoe zijn uitleg bij mij binnenkomt, wat het mij zegt en hoe ik dit beleef. Hiermee hoop ik behulpzaam te kunnen zijn voor sommigen die iets van wat ik zeg herkennen. Fijn als je meeleest en mijn vreugde en verwondering enigszins kunt delen en veel liefde en wijsheid gewenst als mijn woorden jou niet aanspreken en je een andere weg naar ons gezamenlijke doel kiest.

In deze serie blogs gaat het wel heel vaak over liefde. Ik schrijf deze blogs omdat ik me hiertoe geroepen voel en niet om veel “likes” te scoren want ik weet na jarenlang bloggen dat ik dan voor meer aansprekende titels en afbeeldingen bij de blogs moet kiezen. Liefde lijkt zo’n open deur, zo’n standaardoplossing. Niemand zal me tegenspreken als ik zeg dat liefde de kern is van de boodschap van Jezus maar het onderwerp is niet bepaald sexy en daarmee is de kans groot dat potentiële lezers bij blogs over liefde denken: “ja, ja; dat weet ik nu wel dus op naar een volgende post”.

Zo’n dertig jaar na Een Cursus in Wonderen (ECIW) werd er een vervolg aan ons gegeven en mocht Mari Perron woorden van Jezus dicteren in het boek Een Cursus van Liefde (ECvL). Ik mocht meehelpen aan de vertaling van ECvL en ben volkomen in de ban van dit boek, net zoals ik dat ben met ECIW. Het is fijn om deze blijdschap te uiten en te merken dat steeds meer ECIW-studenten deze vreugde met mij delen. Je hoeft niet bang te zijn voor belangenverstrengeling want, wees gerust, ik verdien geen cent aan de verkoop van dit boek.

De naam van dit boek zou ons te denken moeten geven: Een Cursus van Liefde. Jezus zelf deinst er niet voor terug om toch weer de liefde centraal te zetten in dit vervolg. In ECvL geeft hij precies aan hoe groot de waarde is van ECIW maar ook hoe we nu verder kunnen nadat ECIW de barrières naar liefde voor ons geslecht heeft. Kort gezegd gaat ECvL over leven vanuit ons hart, het mysterie van relaties en het scheppen van de nieuwe wereld.

Waarom begin ik nu over ECvL? Omdat het zo opvallend is dat Jezus in dit boek, net als in ECIW, dwars door ons heen lijkt te kijken en ons ziet gapen als er weer eens over liefde begonnen wordt. Ik beperk me vandaag verder tot het citeren van zijn woorden uit Hoofdstuk 12 van dit boek:

12.1 Het woord liefde is deel van je probleem met deze Cursus. Wanneer ik het woord liefde zou nemen en het zou vervangen door de een of andere ingewikkelde technische term, en je dan zou vertellen dat dit het materiaal is dat de wereld tot eenheid smeedt, dan zou dit voor jou veel gemakkelijker te aanvaarden zijn. En als ik je vervolgens zou zeggen dat je deze gesofisticeerde term niet kent en dat je daarom meer gelooft in je afscheiding van alles dan in je eenheid met alles, dan zou je er veel eerder toe geneigd zijn instemmend te knikken. Dan zou je zeggen: “Net als ieder ander, was ik hier niet van op de hoogte.” Stel dat een wetenschapper je zou vertellen dat er een goedaardige energie is ontdekt die bewijst dat je met alles en met iedereen in het universum bent verbonden en als deze energie een of andere extravagante naam zou hebben dan zou je zeggen: “Er is een nieuwe wetenschappelijke ontdekking gedaan en ik ben geneigd te geloven dat ze kan kloppen, vooral als anderen er ook in gaan geloven.”

12.2 Je voelt je nu een beetje beetgenomen als je te horen krijgt dat liefde het antwoord is. Je voelt je een beetje berispt als je te horen krijgt dat je niet weet wat liefde is. Je voelt je een beetje misleid nu je gevraagd wordt om te denken dat liefde niet beperkt hoeft te zijn tot wat jij dacht dat het was. Je denkt dat het typisch iets is voor een spirituele tekst om je te vertellen dat liefde het antwoord is, alsof dit niet al eerder is gezegd. Deze boodschap werd al lang geleden verkondigd en toch blijft de wereld hetzelfde. Hoe kan dit dan het juiste antwoord zijn? Het leven is te ingewikkeld om door liefde te worden opgelost.

12.3 Hoe snel neig je dan weer tot cynisme en tot de overtuiging dat je het allang hebt geprobeerd, maar dat het niet is gelukt. Want ieder van jullie gelooft dat je dit idee dat liefde heet wel hebt uitgeprobeerd en ieder van jullie denkt het bewijs te hebben dat liefde helemaal het antwoord niet is. Waaruit bestaat jouw bewijs? Uit je eigen onvermogen om gelukkig te zijn en uit de troosteloze aanblik van de wereld om je heen.

Oké, de basis is gelegd. Niet door mij maar door Jezus in de Bijbel en in de Cursus. Ik probeer het in mijn eigen woorden een beetje samen te vatten omdat in mijn beleving er in de ECIW-gemeenschap onevenredig veel aandacht wordt gegeven aan het thema eenheid ten koste van de hoofdboodschap: liefde. Ik gaf aan dat ons verstand zich vertilt aan het concept eenheid en dat dit resulteert in uitspraken die vreemd en kil aanvoelen. Ons gevoel is niet bepaald zaligmakend maar het zou niet slecht zijn als we oplettend blijven als er een niet-pluis-gevoel opkomt.

Dit gebeurt bijvoorbeeld als we, vanuit geloof in de eenheidstheorie, alles wat we waarnemen afdoen als onze eigen, persoonlijke projectie. Als je in een ECIW-groep zegt dat iemand heel boos werd dan krijg je al snel te horen dat er niemand buiten jou bestaat en dat die boosheid zich in jouw eigen denkgeest bevindt en vergeven moet worden. Dit voelt direct niet pluis en zelfs beschuldigend, maar ja, ergens hebben we gehoord dat alles onze projectie is dus dan zal het wel kloppen. Maar hier hebben we de basis nodig die ik in de eerder geschreven blogs probeerde uit te leggen. Anderen zijn niet jouw projectie. Je broeders en zusters zijn Kinderen van onze Vader en deze Kinderen kunnen, net als wijzelf, verward zijn en roepen om liefde. Deze roep kan zich vertalen in wat wij waarnemen als boos gedrag. Het is dus helemaal niet zo ingewikkeld: wij kunnen een ontmoeting hebben met een verward Kind van God.

We moeten echter alert blijven en oppassen voor een ouderwets duale valkuil. Want bij erkennen van de wezenlijkheid van onze broeders en zusters gaan wij vanuit ons “normale” denken al snel spreken in termen van ik en jij en in termen van schuld en onschuld, waarbij in het geval van de boze broeder ik niet boos  ben en die ander wel. We gebruiken dan de waargenomen boosheid om grenzen te zien en schuldigen aan te wijzen en hiermee schieten we door. “Hoe zit het nu?”, vraagt ons denken. “Wie is er nu boos?”. De doorgeslagen eenheidstheorie zegt dus dat er geen ander is en dat je alleen je eigen boosheid ziet en ons gangbare duale denken zegt dat of ik of jij boos en schuldig moet zijn.

Maar van wie is de boosheid als jij en ik relatie zijn? Huh? Zie je het verstand doldraaien na deze uitspraak? Maar zo mysterieus is het! Net zoals ik en jij niet los van elkaar bestaan maar in Heilige Relatie, zo wordt er op een gegeven moment in onze relatie boosheid waargenomen. Zodra dit gezien wordt kan er een besef zijn dat we ons naar liefde moeten uitstrekken. Door dit te doen, door de boosheid (niet mijn of jouw boosheid) te vergeven en naar het licht te brengen kunnen we ons de liefde weer herinneren die we zijn. Hoe? Dat valt niet in zijn algemeenheid te zeggen; de cursus geeft geen gedragsregels. Maar vanuit onze afstemming op liefde, bijvoorbeeld door de Heilige Geest om hulp te vragen, kunnen we duidelijkheid krijgen over de vraag of en, zo ja, hoe de uiting van liefde vorm dient te krijgen.

De wonderprincipes uit ECIW spreken over het laten stromen van liefde en zijn pareltjes van schoonheid. Vooral #8 sluit mooi aan bij het voorbeeld van de ontmoeting met een boze broeder:

#8: Wonderen genezen doordat ze een gemis aanvullen; ze worden door hen die tijdelijk meer hebben, verricht voor hen die tijdelijk minder hebben.

En kijk eens hoe mooi het eerder genoemde gebod van Jezus uit het Nieuwe Testament (“Heb je naaste lief als jezelf”) terugkomt in wonderprincipe #18:

#18: Een wonder is een dienst. Het is de maximale dienst die jij een ander kunt bewijzen. Het is een manier om je naaste lief te hebben als jezelf. Je herkent op hetzelfde moment je eigen waarde en die van je naaste.

Ons verstand is ons zo behulpzaam omdat het laat zien dat de reden waarom wij of die ander van streek is zelden is die wij denken. In ECIW leren we alles te zien als een uiting van liefde of een roep om liefde. We zagen dat onze liefdes-bron, God, het merkt als de liefde niet meer stroomt tussen Hem en zijn Zoon (zie Txt 4;VII:6). Evenzo dienen wij op te merken wanneer de liefde niet meer stroomt tussen ons en onze Broeder bijvoorbeeld omdat boosheid de stroom in onze beleving blokkeert.

Tenslotte, omdat ik er maar geen genoeg van kan krijgen, twee prachtige wonderprincipes die ons verwijzen naar het wezen van onszelf en onze broeder; we zijn scheppingen, Kinderen van God.

#40: Het wonder erkent iedereen als jouw broeder en de mijne. Het is een manier om het universele merkteken van God waar te nemen.

#50: Het wonder vergelijkt wat jij gemaakt hebt met de schepping, waarbij het als waarheid aanvaardt wat ermee in overeenstemming is en als onwaar verwerpt wat er niet mee overeenstemt.

We zijn beland bij het mysterie van de schepping; binnen eenheid breidt liefde zich uit en creëert ons en onze broeders. Er is sprake van een intieme wederkerigheid waarvan we ons met ons verstand geen voorstelling van kunnen maken, van een Heilige Relatie. De Vader verhoudt zich tot ons en wij tot de Vader en elkaar op een verbluffende manier van geven (uitbreiden) en ontvangen als één. In het vervolg van Een Cursus in Wonderen, het boek Een Cursus van Liefde (ECvL) , gebruikt Jezus het woord “omarming” om deze relatie te beschrijven. Hij spreekt ook de wonderlijke woorden: “wij zijn elkaars eigen”.

Liefde is de centrale boodschap van Jezus in het Nieuwe Testament en in de genoemde cursussen. Niet zomaar een liefde tussen twee van elkaar gescheiden wezens maar een liefde tussen wezens die innig met elkaar verstrengeld zijn in tijdloze eeuwigheid. In ECvL zegt Jezus: “je bent relatie”. Je bent dus niet een afgescheiden persoon die een relatie heeft met God of met een ander; nee, je bent de relatie zelf.

Dit kan klinken als een nieuw geloof als het zoveelste dogma dat je al dan niet kunt aannemen maar Jezus laat het hier niet bij. Hij geeft ons in al de genoemde boeken aanwijzingen hoe we ons onze ware identiteit weer kunnen gaan herinneren. De focus van ECIW ligt op het leren beseffen dat het onderscheid dat wij menen te zien tussen onszelf hier en God daar of tussen ik hier en jij daar, niet klopt. Dit noemt Jezus vergeven. Het is dus begrijpelijk dat we ECIW zijn gaan opvatten als een non-duale visie en als we zorgvuldig met het begrip non-dualiteit omgaan, een begrip dat Jezus overigens zelf niet hanteert, dan is er weinig aan de hand. Want ook het begrip non-dualiteit laat iets van het mysterie intact: er wordt niet gesproken over “absolute eenheid” waarin feitelijk niets kan gebeuren maar over niet-tweeheid. God en jij of jij en ik zijn niet twee (of meer), we zijn non-duaal, maar ook niet absoluut één want dan zou zelfs de schepping, de uitbreiding van liefde, onmogelijk zijn geweest. En er is geschapen want “wij zijn”.

We komen later nog terug op de kwestie waarom we onze innige verbondenheid met de Vader en met elkaar zijn vergeten maar ik wil de liefdes-lijn van deze serie blogs voortzetten. Cursus-leraren die vooral de eenheid benadrukken stellen dat, na onze verstandelijke ontkenning van alles wat met differentiatie en individuatie te maken lijkt te hebben, de liefde als vanzelf overblijft. Ik zal niet beweren dat dit niet klopt maar ik zie veel te vaak het tegenovergestelde gebeuren: de ontkenning van God, Jezus, Heilige Geest en onze broeders maakt ik-gericht. Cursus-studenten zijn vooral met zichzelf bezig om de felbegeerde innerlijke vrede te bereiken. Als je ze vraagt wat het wonder van ECIW behelst dan krijg je als antwoord: “het corrigeren van mijn perceptie”. En het klopt; dit corrigeren van je perceptie is belangrijk maar alleen in het licht van de liefde. Het is veel beter om niet de halve cursus te doen (verstandelijke aandacht voor de eenheid) maar de hele cursus (geworteld blijven in de liefde en bereid zijn deze uit te breiden).

Zag Jezus Liefde als een restproduct? (Zie de blog (Hartverwarmend #4) om een hardnekkig misverstand uit de weg te ruimen). Genoemde eenheidsleraren voelen ergens wel aan dat er kilheid naar binnensluipt in een te eenzijdige focus op eenheid. Ik hoor dan uitspraken als “we moeten natuurlijk wel normaal, of een beetje vriendelijk, blijven doen”, dus niet te veel ik-gericht worden en anderen in hun eigen sop gaar laten koken. Maar dit is wel een heel slap aftreksel geworden van de boodschap van Jezus. Toen hem in het Nieuwe Testament gevraagd werd wat het belangrijkste gebod is antwoordde hij:

“Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand. Dit is het grote en eerste gebod. Het tweede, daaraan gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.”

Het is geen wonder dat bij een eenzijdige aandacht voor eenheid bij ECIW-leraren, de continuïteit in de boodschap van Jezus van Bijbel naar cursus niet herkend wordt. Zij  moedigen de ECIW-student aan om toch vooral het wonder voor zichzelf te aanvaarden want “omdat toch alles één is” volgt al het andere dan wel vanzelf. Maar de boodschap van Jezus is nooit veranderd en als je de cursus onbevangen leest dan zie je dat wonderen veel vaker worden gezien als uitingen van liefde. De complete cursus begint met de volgende woorden van Jezus: “Je zult wonderen zien via jouw handen via mij”. Ik wil deze blog niet te lang maken maar ik nodig je uit om de 50 wonderprincipes onbevangen te lezen en te zien hoe de gerichtheid op de ander evident is. Ook Helen Schucman werd door Jezus constant “gebruikt” om uitingen van liefde aan te bieden aan de mensen die op haar pad gebracht werden.

Als we dan het Tekstboek uit hebben en de werkboeklessen gedaan en beginnen aan het Handboek voor leraren dan laat Jezus er geen twijfel over bestaan wat zijn doel is. Wat zegt Jezus niet? Hij zegt niet dat een leraar van God iemand is die zich nergens meer iets van aantrekt en zelfvoldaan zit te genieten van zijn innerlijke vrede. Lees zelf maar en verheug je dat de boodschap van Jezus nooit verandert:

1. WIE ZIJN GODS LERAREN?

1. Een leraar van God is ieder die ervoor kiest er een te zijn. Zijn geschiktheid bestaat louter hierin: ergens, op een of andere manier, heeft hij een doelbewuste keuze gemaakt, waarbij hij zijn belangen niet los zag van die van iemand anders. Als hij dat eenmaal heeft gedaan, is zijn weg gebaand en zijn richting zeker. Een licht is de duisternis binnengegaan. Het kan één enkel licht zijn, maar dat volstaat. Hij heeft een overeenkomst met God gesloten, zelfs als hij nog niet in Hem gelooft. Hij is een brenger van verlossing geworden. Hij is een leraar van God geworden

Waarom deze serie over schepping, eenheid en liefde? Wat heb je aan dit soort abstracte, metafysisch getinte onderwerpen? Ik meen dat wat je hierover al dan niet bewust bent gaan geloven bepalend is voor hoe wij met de cursus omgaan en hoe wij ons leven inrichten. We dalen af naar de wortel van onze overtuigingen omtrent de boodschap van Jezus. Een beter zicht op ons (verborgen) geloof is in mijn beleving veel, zo niet alles, bepalend. Dus ga ik verder.

Om een beter zicht te krijgen op dit verborgen geloof heb ik voor even twee aspecten van de schepping en de aandacht die we hieraan geven onderscheiden; eenheid en liefde. Ik heb laten zien waartoe een verstandelijke en eenzijdige focus op het eenheidsaspect van de schepping kan leiden namelijk tot ingewikkelde schema’s en, kortgezegd, een extreme naar binnen-gerichtheid omdat er buiten onszelf in eenheid niks zou kunnen bestaan. Geen God, geen Jezus, Heilige Geest of anderen. We menen dat ons enige werk het corrigeren van onze eigen denkgeest is en dat dit neerkomt op de erkenning van al deze “denkbeeldige” entiteiten. Alles is één en in feite verklaren we onszelf hiermee tot God. Dit is extreem gesteld en meestal zien we, gelukkig, een verwaterde variant van dit eenzijdige geloof omdat we voelen (!) dat het toch niet helemaal klopt.

Dit gevoel is een herinnering uit ons hart waarbij ik met dit hart de essentie van ons wezen duidt: liefde. Dit hart gaat anders om met de schepping. Het verbaast en verheugt  zich over zijn bestaan en is gevoelig en dankbaar voor het menselijke taalgebruik dat Jezus in de cursus hanteert. Het hart voelt vanuit zijn wezen dankbaarheid richting zijn Schepper en verheugt zich in het gezelschap van zijn broeders.

We hoeven ons verstand niet af te wijzen maar we dienen ervoor op te passen dat het geen eigen leven gaat leiden, dat het op de troon wil gaan zitten. We mogen ons hoofd gerust volgen in zijn redenering als het zegt: “Er is geen God die los van ons staat” als we het maar laten volgen door de wijsheid van ons hart dat zegt: “En toch ben ik dankbaar dat de Vader mij geschapen heeft”. Het hoofd mag zeggen: “Er zijn geen anderen” maar het hart zal het hoofd ervoor behoeden om te concluderen dat we het enige wezen zijn dat bestaat. Het hart zal tegen het hoofd zeggen: “Je hebt helemaal gelijk want je Broeders zijn wonderlijk met je verbonden maar pas op, hoewel jij het in je slimheid niet begrijpt, bestaan jouw Broeders godzijdank echt en ze kunnen tot je komen met een roep om liefde. En pas op slim hoofd, deze roep om liefde is niet slechts jouw projectie maar deze roep is echt en is de uitnodiging voor jou om liefde te laten stromen naar je broeders zoals deze liefde van de Vader naar jou stroomt.

Het hoofd zal Jezus tenslotte af willen doen als een schijnfiguur zoals het wil omgaan met alle broeders en zusters. Het kan niet anders dan concluderen dat er in eenheid geen broeder Jezus kan bestaan, noch andere broeders, omdat de logica elke vorm van differentiatie en individuatie verbiedt. Ons hart glimlacht en zegt: “Goed zo hoofd dat jij je niet doodstaart op zogenaamde echte verschillen in uiterlijk en karakter, maar ik heb nieuws voor je. Jij snapt niet hoe het kan maar je bent niet de enige zoon van God. Jezus is je “oudere” broeder die jouw hele worsteling al heeft doorgemaakt en volbracht. Hij helpt je en schenkt jou de vrucht van zijn verlossing. En zoals Jezus omzag naar zijn broeders en zusters die schreeuwden om liefde zo mag jij dat nu ook doen. Laat je liefde stromen zoals Jezus deed om zo te ontdekken dat jij, slim hoofd, “gelijk” had toen je zei dat er geen anderen waren. Want jouw broeders en zusters zijn wezenlijk niet anders dan jij, zij zijn ook kinderen van de liefde die samen met jou verbonden zijn in het Zoonschap. Groot is dit wonder. Groot is het mysterie van de Heilige Relatie: we zijn Kinderen van Liefde met elkaar verbonden in een innigheid die ons verstand volkomen te boven gaat.

Vervolgens sluit ons hart ons hoofd in de armen terwijl het fluistert: “Wat goed dat je niet blijft haken aan de verschillen die we menen te zien. Wat goed dat je in de nood van die ander, in die roep om liefde, je eigen roep herkent en daarin geen verschil ziet. Maar laten we nu zijn als de Vader, als onze liefdesbron. Onze vader is Zichzelf gevende liefde die Zijn Liefde niet voor ZichZelf heeft gehouden. Onze Vader corrigeerde niet Zijn perceptie om te besluiten dat er niks te geven zou zijn omdat Zijn Zoon slechts een projectie zou zijn. Nee, onze Vader gaf Zichzelf onvoorwaardelijk en bood ons het wonder van Zijn Liefde aan. En dit vraagt Hij nu aan ons om Zijn Liefde te latenstromen, terug naar Hem en naar elkaar opdat we weten dat we als Zoonschap verenigd zijn in de liefde van Hem. Halleluja.

In de eerste vier blogs heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat ons verstand moeite heeft met nadenken over de schepping en dat het zelfs kan uitkomen op een wat kille theorie waarin alles moet worden afgedaan als illusie omdat er volgens de regels van de logica geen enkele vorm van differentiatie of individuatie mogelijk kan zijn binnen de eenheid. Liefde zou een soortrestproduct zijn dat vanzelf opborrelt als ons noeste en consequente denkwerk alles wat we waarnemen en meemaken heeft afgedaan als “illusoir”, inclusief Jezus, de Heilige Geest en anderen. Toch spreekt Jezus in de cursus ons verstand aan en geeft hij ons een heel tekstboek vol metafysica. Is dit niet tegenstrijdig aan mijn opmerkingen over waar ons denken toe leidt?

Jezus kent natuurlijk onze valkuil en weet dat ons ego zijn toevlucht zal gaan nemen tot “vindingrijkheid en scherpzinnigheid” (zie vorige blog) als hij niet heel voorzichtig te werk gaat. Daarom kiest Jezus zijn woorden heel precies. Hij komt in het Tekstboek niet met ingewikkelde schema’s, diagrammen en stappenplannen. Nee, hij bedient zich van warm en menselijk taalgebruik. Ken Wapnick meent dat Jezus kiest voor een soort kinderachtige brabbeltaal omdat wij nog zo kinderachtig zijn. Jezus zou gewoon nog even toestaan dat wij over God denken als “pappie” en ons vanuit kinderlijk vertrouwen tot Hem wenden omdat we nog te bang zijn om te beseffen dat “pappie” helemaal niet weet dat wij bestaan, laat staan dat Hij zich zou bekommeren om onze noodroep. Wapnick kiest ervoor ons de zogenaamde onversneden waarheid te vertellen en zet vol in op een eenheidstheorie.

Ik weet, zoals eerder aangegeven, dat sommige ECIW-studenten niet of nauwelijks bekend zijn met het Nieuwe Testament. Maar misschien wel de belangrijkste boodschap van Jezus was toen dat God geen afstandelijk en wreed superwezen is maar Liefde. Jezus sprak God aan als “Abba”, vader of preciezer: papa. Ik vind dit vertederend, ontroerend, een ware openbaring en wonderschoon. Het stemt mij dankbaar.

De Jezus die ons de cursus heeft gegeven gaat ons niet uitleggen dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met dat kinderachtige beeld van God als papa. Natuurlijk, God is geen lieve kerstman die zijn verwende kinderen wel eens op hun wenken zal bedienen. Maar God is een Vader, Hij is Liefde die Zich uitbreidt. Nu gebruik ik wel vanuit mijn hart de hoofdletters die mijn verstand in de eerste blog (Tijdloze schepping?) nog niet gebruikte. In de cursus vertelt Jezus dat God de Vader Zich uitbreidt en ons, Zijn Zonen, schept. Jij en ik zijn Zonen van een liefhebbende Vader. Met deze woorden meent Jezus dat hij ons het best kan duidelijk maken wie wij zijn. Jezus kiest bewust voor dit warme taalgebruik omdat hij iets van de warmte van het Vaderhart van God wil laten voelen. Jezus wil vooral ons hart aanspreken en niet in de eerste plaats ons verstand. Hij plaatst zo ons verstand onder curatele van het hart.

En wat zegt Jezus dan in het Tekstboek tegen ons hart? Hij vertelt ons dat de Vader Zijn Liefde uitbreidt en dat hij Zonen schept die in eenheid met de Vader en met elkaar verbonden blijven. Jij en ik en iedereen vormen samen het Zoonschap. Het centrale thema van de cursus is, in mijn beleving, het mysterie van de Heilige Relatie. Dat mysterie is dat jij bestaat als uniek Kind van de Vader in alle eeuwigheid en alle tijdloosheid. De ik die jij diep van binnen voelt, de “jij” die aangesproken wordt in de cursus is een uniek Kind van de Vader. Jouw bestaan dat je diep van binnen voelt, ja, wat het enige is waar je totaal zeker van bent, is een godsgeschenk; nu en in alle eeuwigheid. Dát is de onbegrijpelijke waarheid die Jezus ons geeft in de cursus. We leven in een Heilige Relatie waarbij wij bestaan in eenheid met de Vader en met elkaar. Maar ik schrijf hier dus “wij”, meervoud. Maar meervoud (Zonen) met behoud van eenheid (Zoonschap). Maar wat zijn wij dan precies vergeten? Wij zien alleen nog maar die “wij”, die Zonen en niet meer het Zoonschap.

Vervolgens geeft Jezus ons de werkboeklessen die ons kunnen helpen (ons!) dat we weliswaar unieke Kinderen zijn van de Vader maar niet van Hem en elkaar gescheiden. Jezus helpt ons om deze onbegrijpelijke Heilige Relatie weer te gaan ervaren want door te geloven dat “wij” op onszelf staan, blokkeren wij de stroming van liefde die de basis vormt en de essentie van ons bestaan. Liefde is onze bron, onze essentie en het middel om onze Heilige Relatie weer te herinneren.

De woorden van de cursus zijn altijd symbolen (van symbolen) dus ja, zodra we woorden gebruiken dan is er sprake van beeldspraak. Maar als je de zorgvuldig gekozen woorden en het taalgebruik van Jezus afwijst of meent te moeten corrigeren dat begeef jij je op een glibberig en eigenwijs pad. Zou Jezus niet precies de woorden gekozen hebben waarvan hij weet dat deze het meest behulpzaam zijn? Wordt vervolgd.

Txt 4; VII:6:

In de Bijbel wordt herhaaldelijk gezegd dat je God moet prijzen. Dit betekent beslist niet dat je Hem zou moeten zeggen hoe geweldig Hij is. Hij heeft geen ego waarmee Hij zoʹn loftuiting in ontvangst kan nemen, en geen waarneming waarmee Hij die beoordelen kan. Maar zolang jij je rol in de schepping niet vervult, is Zijn vreugde niet compleet omdat de jouwe incompleet is. En dit weet Hij. Hij weet het in Zijn eigen Wezen, en in de ervaring daarvan van Zijn Zoons ervaring. Het voortdurend uitvloeien van Zijn Liefde wordt belemmerd wanneer Zijn kanalen gesloten zijn, en Hij is eenzaam wanneer de denkgeesten die Hij geschapen heeft niet ten volle met Hem communiceren.

Waar zijn we na de vorige drie blogs nu aangeland? We hebben vastgesteld dat we, als we eerlijk zijn, ons geen voorstelling kunnen maken van de schepping binnen eenheid en liefde. We kunnen echter wel nadenken over eenheid en dat doen we naar hartenlust. Hierin vinden we aansluiting bij andere eenheidsvisies en bij uitvoerig uitgewerkte toelichtingen van sommige cursusleraren op Een Cursus in Wonderen. Deze visies en uitleg vinden we logisch klinken: ”hier kunnen we wat mee!”, is de overheersende gedachte . Ons denken weet dat in eenheid geen onderscheid kan bestaan en dat er geen ruimte is voor differentiatie en individuatie. Ik heb laten zien hoe ons denken dan uiteindelijk komt tot stevige oneliners zoals “God weet niets van ons” en “Er zijn geen anderen” (zie hiertoe vorige blogs in deze serie). We voelen ons gesteund in onze benadering van de cursus door een bekende tekst uit de inleiding:

De cursus beoogt niet de betekenis van liefde te onderwijzen, want dat gaat wat onderwezen kan worden te boven. Hij beoogt echter wel de blokkades weg te nemen voor het bewustzijn van de aanwezigheid van liefde, die je natuurlijk erfgoed is. Daartoe gebruikt hij woorden, die symbolisch zijn en niet kunnen uitdrukken wat achter symbolen schuilgaat. Alleen het ego stelt vragen, want alleen het ego twijfelt.

Jezus vertelt on in de cursus dat wij scheppingen zijn van een liefdevolle God, uitbreidingen van Zijn liefde, en geeft in bovenstaand citaat aan dat wij ons hier met ons verstand geen voorstelling van kunnen maken. Waar we wel, zij het moeizaam, over kunnen gaan praten is over het wegnemen van de blokkades voor het bewustzijn van de aanwezigheid van liefde. En hier kunnen we tenminste wel wat mee als we het gesprek verplaatsen van liefde naar eenheid. Want wat afscheiding is weten we maar al te goed; dat is het geloof in onderscheid. Hoe simpel wordt het nu! Er kan, zo concluderen we nu, geen echt onderscheid bestaan tussen mij en jou, mij en Jezus, mij en de Heilige Geest en, uiteindelijk, tussen mij en God.

In absolute eenheid kan niks gebeuren, zo redeneert ons verstand. Ik heb cursus-studenten de vraag horen stellen of je een kind dat in de vijver valt wel zou moeten redden en een cursus-leraar horen vertellen hoe ze onaangedaan zit te lachen voor de tv bij het zien van beelden over oorlog en geweld. Het is immers allemaal illusoir? In eenheid kan toch niks gebeuren? Is juist ons geloof in ellende niet ontstaan omdat de Zoon van God vergat te lachen om de illusie? Door onze handen uit de mouwen te steken versterken we immers deze illusie alleen maar?

Dit zijn extreme voorbeelden, ik weet het, en goddank loopt het bij de meeste cursus-studenten niet zo’n vaart en voelen ze ergens wel dat dit niet de bedoeling kan zijn. Binnen absolute eenheid is er geen goed en kwaad, kan er niks gebeuren en is sprake van een soort neutrale a-moraliteit. Ons verstand kan smullen van de waterdichte logica, van deze kille helderheid. Is dit wat Jezus ons in de cursus onderwijst? Komt “als vanzelf” de liefde naar boven borrelen als we via kille abstracties zogenaamde kunstmatige blokkades slechten?

We moeten terug naar het begin en de wortel van dit misverstand in beeld proberen te krijgen. In feite volgt na de uitspraak over liefde in bovenstaand citaat een waarschuwing voor ons, want de rest van de tekst luidt:

“De cursus geeft eenvoudig een ander antwoord zodra de vraag is gesteld. Dit

antwoord probeert niet zijn toevlucht te nemen tot vindingrijkheid of scherpzinnigheid. Dit zijn eigenschappen van het ego. De cursus is eenvoudig. Hij heeft één functie en één doel. Alleen daarin blijft hij geheel consistent, want alleen dat kan consistent zijn.”

We moeten niet proberen een eenheidstheologie in elkaar te flansen op basis van vindingrijkheid of scherpzinnigheid. Dit zijn eigenschappen van het ego. Als we enkel ons verstand inzetten en vanuit ons geloof in afgescheidenheid ontkenning of weglachen als methode gaan hanteren dan resulteert dit in de zichzelf superieur voelend, verhard ego.

Wat ontbreekt hier toch? Klopt het verhaal van eenheid dan niet en moeten we toch geloven in onderscheid? Nee, dat is het niet. Maar we hebben ons denken op de troon gezet en zijn ons hart vergeten.

Liefde kan niet onderwezen worden maar wel herkend door ons hart. Ons verstand kan, zoals in eerdere blogs vermeld, niks met schepping binnen eenheid maar ons hart verwondert zich, juicht en is dankbaar. Het is dit hart dat zonder aarzelen ons ertoe beweegt het kind uit de vijver te redden. Het is dit hart dat huilt van mededogen als het de schreeuw om liefde vertaald ziet in het oorlogsgeweld op tv. Het is dit hart dat de goddelijke weg herkent die Jezus ons in de cursus toont; de weg van de heilige relatie. Wordt vervolgd.