De werkboekles van vandaag heeft als titel: “Ik zie alles zoals ik wil dat het is” (312). Hiermee belanden we bij een thema waarin ECIW zich onderscheidt van de meer algemene non-duale visies en dat voor veel ECIW-studenten een te hete aardappel blijkt te vormen. Want wat is grof gezegd de houding van de aanhangers van het non-duale gedachtengoed? Ze kijken naar de wereld, zien daar goed en kwaad en besluiten zich er niet langer mee te identificeren. Ze willen de altijd aanwezige toeschouwer zijn, de blauwe lucht, waarin de wereld en ervaringen van- en binnen het eigen lichaam verschijnen (voorbij drijvende wolken). Je hoort uitspraken als “je hebt nare gevoelens maar je bent deze niet, je kunt ze immers gadeslaan”. Of zoiets als “het oog kan zichzelf niet waarnemen”. Men probeert een houding van neutraliteit te cultiveren en de onbewogen waarnemer te zijn.

Ik denk dat deze insteek prima is om te leren niet compleet en onbewust mee te wervelen met elke sensatie en waarneming die zich aan je voortdoet. Als je bijvoorbeeld aan het malen bent in je hoofd is het goed om “mindful” dat stapje terug te doen en een stil punt te vinden in jezelf. In mijn beleving is mindfulness dan ook een zegen om iets van innerlijke rust te ervaren, een weldaad in deze hectische tijd.

Maar ECIW gaat verder dan dit en introduceert het begrip “projectie”, dat al bekend was in de psychologie. We zijn geneigd te geloven dat wat we zien ”gewoon gebeurt” en dat alles wat wij kunnen doen is ons hiertoe zo goed mogelijk verhouden, bijvoorbeeld door die rustige toeschouwer te zijn. Maar Jezus gaat verder en zegt dat wat wij zien precies is wat wij willen zien. Kijk maar naar het begin van de werkboekles van vandaag (312):

“Ik zie alles zoals ik wil dat het is.

Waarneming volgt op oordeel. Wanneer we geoordeeld hebben, zien we bijgevolg wat we willen zien. Want ons zicht kan alleen maar dienen om ons te bieden wat we hebben willen. Het is onmogelijk om niet op te merken wat we willen zien en te negeren waarnaar we verkozen te kijken.”

Ik moest hieraan denken toen een broeder die zich heeft geabonneerd op mijn website en elke dag een blog in zijn mailbox aantreft, mij licht vermanend toesprak en schreef dat hij dit haast als spam begon te ervaren. Ik wil het niet te veel invullen voor hem, want dan zie ik slechts mijn eigen oordeel, maar ik kreeg de indruk dat er een licht verwijt in doorklonk: kan het niet een beetje minder met al die berichten, er valt nauwelijks tegenop te lezen!

Het is een mooi voorbeeld. Allereerst moet een wijd verbreid misverstand genoemd worden. Veel ECIW-studenten slaan wat door en stellen dat alles wat we waarnemen onze persoonlijke projectie betreft. Daarmee zou genoemde broeder alles projecteren, dus de hele situatie van het blog-bombardement, en ik zou alles wat ik over deze broeder opmerkte projecteren. De echte fans van absolute eenheid stellen dat “ik de hele wereld projecteer”. Maar dat standpunt geldt mogelijk voor God Himself maar niet voor Zijn Kinderen. Het is net zoiets als met de Heilige Relatie; het is een beetje van mijzelf en een beetje van ons allemaal en de grens tussen mijzelf en ons allemaal is er eigenlijk niet. Huh? Ons denken draait nu vast maar misschien kun je iets van opluchting voelen en verwondering.

Want nee; ik als individu projecteer niet de hele wereld; dat is als het ware onze collectieve onderneming, onze gezamenlijke droom. Maar ik als individu ben wel geheel verantwoordelijk voor  hoe ik het zie en dit is de sleutel tot mijn verlossing. Uitbreiding van deze verlossing naar ons allemaal zal de collectieve droom doen veranderen in een gelukkige droom en in een vergeven, nieuwe, wereld.

Dus ja; genoemde broeder heeft te maken met een andere broeder die veel blogs schrijft, dat projecteert hij niet. Maar nee; ik ben niet de oorzaak van zijn (mogelijk) lichte wrevel. Ga maar na; een andere lezer kan glimlachen en besluiten de blogs in zijn of haar eigen tempo te lezen en, hopelijk, ervaren dat ze behulpzaam en niet storend zijn. En ja; ik heb te maken met een echte broeder, en geen projectie, die zich wat overweldigd voelt en ik mag dit zien als een roep om liefde. Van mij wordt geen ontkenning gevraagd van zijn geuite grief maar een liefdevolle respons. Deze respons betekent niet per se dat ik dan maar moet stoppen met schrijven en eerlijk gezegd kan ik dat ook niet. Maar ik zou kunnen overwegen om mijn schrijfsels eerst op te sparen en er elke week één te posten. Maar aangezien ik merk dat de Heilige Geest me nu elke dag inspiratie geeft om te schrijven rond de betreffende werkboekles van de dag, doe ik dat opsparen, in alle liefde en fijngevoeligheid voor mijn broeder, toch niet. Ik wil zijn Wil doen en sluit daarom af met de rest van de werkboekles:

“Hoe zeker moet daarom de werkelijke wereld het heilige zicht komen begroeten van eenieder die de doelstelling van de Heilige Geest tot zijn doel maakt bij het zien. En hij kan niet anders dan waarnemen wat Christus wil dat hij ziet, en de Liefde van Christus delen voor wat hij gadeslaat. Ik heb geen ander doel voor vandaag dan te kijken naar een bevrijde wereld, bevrijd van alle oordelen die ik heb geveld. Vader, dit is Uw Wil voor mij vandaag, en daarom is het vanzelfsprekend ook mijn doel.”