Er zijn meerdere ECIW groepen op Facebook en het is fijn als de kans dat mensen in contact komen met de cursus hierdoor vergroot wordt. Elke groep heeft zo zijn eigen signatuur en accenten zodat elke zoeker wel ergens een plekje kan vinden dat bij hem of haar past. Eén zo’n groep verandert af en toe van naam en dit zette me aan het denken. De groep heet nu: “Gelukkig zijn met een cursus in wonderen”, van harte aangeraden daar op bezoek te gaan!

“Wie wil dit nu niet; gelukkig zijn?”, bedacht ik. We zoeken ons geluk op zo veel plekken; goede gezondheid, fijne familie en vrienden, leuke baan, genoeg geld, mooi huis en ga maar door. En als je dan merkt dat dit het toch niet helemaal is, dan is het fijn om te horen dat ECIW je gelukkig kan maken.

Ik heb jarenlang als marketeer gewerkt en keek eens “zakelijk” terug op de naam van de Facebook-groep die ik zelf beheer. Eerst heette deze “ECIW-coach”, omdat de groep in mijn beleving gekoppeld is aan de website www.eciwcoach.com. Logisch maar toch wat onnadenkend gekozen. Na advies van enkele groepsleden veranderde ik toch de naam naar de huidige naam: “Een Cursus in Wonderen – met elkaar”. Dit was duidelijk een verbetering want de eerder gebruikte afkorting “ECIW” is niet zo algemeen bekend als ik veronderstelde en dat “coach” dekt misschien wel de lading, maar is niet echt aansprekend. Niet iedereen zit te wachten op coaching en wat zou je je hierbij voor moeten stellen?

Maar ja; is “Een Cursus in Wonderen – met elkaar” dan wel zo aansprekend. Boeit het ons het “samen op pad zijn” nu echt zo veel? Met het “met elkaar” wil ik dolgraag duidelijk maken dat we aan elkaar gegeven zijn en dat “mijn geluk” niet los gezien kan worden van “jouw geluk”. Maar wat zien we als we eerlijk in de spiegel kijken? Zien we daar iemand die echt geïnteresseerd is in het “met elkaar” of zien we toch vooral iemand die gericht is op “eigen geluk”, al is het maar in eerste instantie?

Iets dergelijks geldt ook voor het logo dat ik voor de Facebook-groep gebruik: “Stay connected to Gods Love” (Blijf verbonden met de liefde van God). “Is zo’n uitspraak niet een beetje sleets geworden? Spreekt het de hedendaagse mens nog wel aan?”. Ik stelde me eens voor hoe de moderne mens zou opkijken als ik hem zou aanspreken en vragen: “Hoi; wil je verbonden zijn met de liefde van God?” Nee; dan trekt het aanbod om gelukkig te zijn de gemiddelde zoeker toch wel wat meer, veronderstel ik.

Vandaag las ik in Trouw een rubriek waarbij men min of meer bekende Nederlanders om een reactie vragen als hen de Tien Geboden wordt voorgelegd. Ik moest glimlachen toen ik het eerste gebod eens in gedachten voorlegde aan een gelukszoeker. Dit gebod luidt:

Eerste gebod “Ik ben de HEER, uw God, die u uit Egypte, uit de slavernij, heeft bevrijd. Vereer naast Mij geen andere goden.”

Dit gebod lijkt tijd- en cultuurgebonden en specifiek bedoeld voor het volk Israël van destijds. Maar Egypte en slavernij staan symbool voor ons gevangenschap in de illusie van afscheiding. In deze illusie jagen we geluk na op duizend en één manieren, maar niet echt door naar “verbinding met de liefde van God te streven”. En toch is dit de eerste, belangrijkste en gouden tip van het Oude Testament: “Vereer naast Mij geen andere goden”. Vanuit ons geloof in afgescheidenheid projecteren we een nare eigenschap van onszelf op God: we denken dat Hij jaloers is. Maar dat is totaal niet de kwestie: wij zijn ik-gericht en willen op de eerste plaats staan. Eerst mijn geluk, mijn verlossing, en daarna kan ik misschien iets van mijn geluk delen met jouw.

Wil God dan niet dat ik gelukkig ben? Hier klinkt, iets subtieler, nog steeds de ego-programmering in door. Werkboekles 101 luidt: “Gods Wil voor mij is volmaakt geluk” gevolgd door Les 102: “Ik deel Gods Wil dat ik gelukkig ben”. “Aha”, kunnen we nu verheugd uitroepen, “het draait dus toch om mijn geluk; daar is niks mis mee!”. En dat klopt; er is niks mis met jouw geluk, zolang je maar beseft dat dit onlosmakelijk verbonden is met het doen van de Wil van God door liefde door je heen te laten stromen naar elkaar. Zo is de centrale boodschap van les 102:

“Ik deel Gods Wil dat ik gelukkig ben, en aanvaard die als mijn functie nu.”

Huh; is “gelukkig zijn” dan een functie? Jawel; kijk maar verder in de werkboekles:

“Jij hoeft jegens Gods Zoon niet minder liefdevol te zijn dan Hij Wiens Liefde hem even liefdevol geschapen heeft als Hijzelf.”

Zo zijn we weer terug bij de hoofdthema’s van deze serie blogs. Het is niet “of-of” maar “en-en”; zelfs bij de vraag hoe we gelukkig kunnen zijn. Het is niet of mijn geluk of jouw geluk maar ons geluk. Ons ego heeft het hier lastig mee want hem wordt gevraagd “de knie te buigen voor de Wil van God”. Niet omdat God een machtswellusteling is, maar omdat Hij weet dat het voor ons van doorslaggevend belang is om ons te verbinden met de Liefde, met Zijn Wil, en dus ook met elkaar. Om gelukkig te zijn mogen we ons “onderwerpen” aan Zijn Liefde en deze laten stromen naar onze broeders en zusters. Graag sluit ik af met Jezus’ werkboekles van vandaag:

Les 328

Ik kies de tweede plaats om de eerste te verwerven.

Wat de tweede plaats lijkt is de eerst, want alles wat we waarnemen staat op z’n kop, tot we luisteren naar de Stem namens God. Het lijkt alsof we alleen autonomie kunnen verwerven door ons streven afgescheiden te zijn, en dat onze onafhankelijkheid van de rest van Gods schepping de manier is waarop verlossing wordt bereikt. Maar al wat we vinden is ziekte, lijden, en verlies en dood. Dit is niet wat onze Vader voor ons wil, en evenmin is er naast Zijn Wil een tweede. Zich met de Zijne verenigen is niets anders dan die van ons vinden. En aangezien onze wil de Zijne is, dienen we tot Hem te gaan om onze wil te herkennen.

Er is geen andere wil dan die van U. En ik ben blij dat niets wat ik me voorstel, in tegenspraak is met wat U wilt dat ik ben. Het is Uw Wil dat ik volkomen veilig ben, en eeuwig in vrede. En met vreugde deel ik die Wil die U, mijn Vader, mij als deel van mij gegeven hebt.