Onlangs ben ik begonnen met het lezen van het boek “Unlearn your pain” door Howard Schubiner. Kerngedachte van dit boek is dat veel chronische pijn niet zozeer veroorzaakt wordt door “echte” lichamelijke schade maar door een soort pijnprogrammeringen die we onder stress en / of naar aanleiding van een pijnlijke of nare gebeurtenis, in onze hersenen hebben opgeslagen. Het is niet zo dat Schubiner beweert dat de pijn niet echt zou zijn en dat we ons, plat gezegd, maar een beetje aanstellen. Hij spreekt bij deze pijnen, die dus hun oorsprong hebben in de hersenen en niet in het lichaam hoewel het wel zo voelt, over het Mind Body Syndrome (MBS). Samenvattend, en voor zover ik dat nu kan zeggen na het lezen van de helft van het boek, stelt hij dus:

• Je hebt pijn door fysieke schade (gebroken been, kanker, infectie etc)
• Je hebt, dikwijls chronische, pijn veroorzaakt door signalen uit de hersenen die niet meer correleren met fysieke schade.
• De Mind is hierbij de oorzaak van pijn (een syndroom) in het lichaam (Body).

Schubiner probeert vervolgens de lezer te helpen door als het ware de hersenen te herprogrammeren zodat de chronische pijn minder wordt of zelfs helemaal verdwijnt.

ECIW-studenten zullen niet vreemd opkijken van deze visie. Lees bijvoorbeeld de werkboekles van vandaag maar eens:

“Les 330

Ik zal mezelf vandaag geen pijn meer doen.

Laten we deze dag vergeving aanvaarden als onze enige functie. Waarom zouden we onze denkgeest aanvallen en hem beelden geven van pijn? Waarom zouden we hem leren dat hij machteloos is, wanneer God Zijn macht en Liefde aanreikt en hem uitnodigt te nemen wat reeds het zijne is? De denkgeest die bereid is gemaakt de gaven van God te aanvaarden, is tot de geest hersteld, en breidt zijn vrijheid en zijn vreugde uit, zoals het de Wil is van God, verenigd met die van hem. Het Zelf dat God geschapen heeft kan niet zondigen en kan daarom niet lijden. Laten we er vandaag voor kiezen dat Hij onze Identiteit is, en zo voorgoed ontsnappen aan alles wat de droom van angst ons schijnbaar biedt.

Vader, Uw Zoon kan niet worden gekwetst. En als we denken dat we lijden, verzuimen we slechts onze ene Identiteit te kennen, die we delen met U. We willen daar vandaag naar terugkeren om voorgoed van al onze vergissingen te worden bevrijd, en te worden verlost van wat we dachten dat we waren.”

Gisteren schreef ik in algemene zin over de ellende die we soms ervaren in deze wereld. Pijn is hierin natuurlijk een hoofdrolspeler. Ik gaf aan dat sommige leraren adviseren om het onvermijdbare, en dit is hoe we pijn toch dikwijls zien, maar te accepteren. Schubiner legt zich hier dus niet bij neer. Ik zie zijn visie als een opstapje naar de radicale visie van ECIW. Het aardige van zijn insteek is dat je uitgenodigd wordt om zijn aanpak te proberen waarbij je kunt gaan ervaren dat inderdaad geldt: “mind over body”. Ofwel; door je hersenen te herprogrammeren kun je daadwerkelijk ervaren dat pijnklachten verminderen of zelfs helemaal verdwijnen.

Nu denkt en schrijft Schubiner nog als materialistisch ingestelde wetenschapper en stelt hij mind gelijk aan hersenen. Voordeel hiervan is dat we ons er gemakkelijk in kunnen vinden want in feite gaan talloze ECIW-studenten ook nog uit van een soort hybride mind-body-visie. Je ziet deze visie terug in ons taalgebruik waarbij we onderscheid maken, net als Schubiner, tussen somatische, psychische en psychosomale klachten. Ofwel, echt lichamelijke (somatische) klachten zoals een gebroken been, echt psychische klachten (zoals angst) en psychosomatische klachten waarbij we denken aan spanningshoofdpijn, burn-out, maagzweer, hoge bloeddruk enzovoort.

Jezus gaat verder, veel verder. Hij ontkent niet dat wij momenteel lichamelijkheid ervaren maar hij leert ons dat we 100% mind zijn. We zijn mind die meent een lichaam te zijn of een lichaam te hebben. We maken het lichaam dikwijls nog te echt. We zijn 100% mind en dromen een lichaam te zijn/hebben maar deze droom is 0% echt.

Schubiner stelt dat pijn soms een keuze is.
Jezus stelt dat lichamelijkheid altijd een keuze is.

Jezus is niet van de waterige compromissen. Hij stelt niet dat we zowel geest als lichaam zijn. Het is niet anders dan ons bijgeloof dat bestaansgrond biedt aan de echtheid van het lichaam. Echte genezing, zoals Jezus die aanbiedt, wordt al beschreven in wonderprincipe #17:

“Wonderen overstijgen het lichaam. Het zijn plotselinge verschuivingen naar onzichtbaarheid, weg van het lichamelijke niveau. Dat is de reden waarom ze genezen.”

Ergens anders zegt hij dat onder normale omstandigheden we ons lichaam niet of nauwelijks opmerken. Het is niet meer dan een neutraal, pijnloos, communicatiemiddel waarmee we liefde mogen uitdrukken naar elkaar zolang we wensen te spelen met droombeelden. Maar uiteindelijk zullen we “verlost worden van wat we dachten dat we waren”.

Maar goed; stap voor stap. Verlossing betekent niet het ontkennen van wereld, lichaam en pijn om hier uit angst zo snel mogelijk vanaf te willen komen. Verlossing is geen vlucht, en rustig en zonder angst de vermeende ellende onder ogen komen kan, ook volgens Schubiner, bevrijdend werken. Zo bezien is er wel degelijk een rol weggelegd voor acceptatie, zolang dit maar geen doffe berusting wordt en we blijven hopen- en vertrouwen op vergeving, het einde van pijn en lijden, en op de uiteindelijke verlossing en terugkeer naar Thuis.