Mijn ouders vertelden me ooit hoe ik als kleuter op een camping in Italië aan het spelen was met een Franstalig jongetje. Het schijnt dat ik na een tijdje haast wanhopig tegen mijn vriendje uitriep: “praat nou toch eens gewoon!”. Aan deze anekdote moest ik denken toen ik een mail ontving van een dierbare zuster die worstelt met het ingewikkelde taalgebruik van Jezus in Een Cursus in Wonderen. Je moet zinnen talloze keren lezen en dan nog komen ze slecht binnen door bijvoorbeeld de dubbele ontkenningen die Jezus soms hanteert. Waarom zo ingewikkeld? Kan hij niet gewoon zeggen wat hij  bedoelt met begrippen als Kennis en vergeving?

Ik herken deze frustratie. Toen ik na vele hints van de Heilige Geest besloot het dikke blauwe boek te kopen en vol goede moed begon te lezen, zakte de moed me al snel in de schoenen. Ik snapte er weinig van en vond het boek een dure miskoop. Pas na enige tijd greep het boek me en het heeft me niet meer losgelaten. Ook ik wilde, als wetenschappelijk opgeleide mens, helderheid en duidelijkheid en smulde van de DVD waarin Willem Glaudemans uitlegde hoe de metafysica van de cursus in elkaar steekt. Ik ben hem en andere leraren nog steeds dankbaar voor hun uitleg hoewel ik het belang van een verstandelijk begrip van ECIW wel steeds meer ben gaan relativeren. Ik zal het proberen toe te lichten.

In de Bijbel legt Jezus het zo uit:  “Men doet ook geen jonge wijn in oude leren zakken; anders barsten de zakken, en de wijn wordt verspild, en de zakken gaan verloren; maar men doet jonge wijn in nieuwe zakken, en beide blijven behouden.” De betekenis van deze gelijkenis is dat nieuwe ideeën, leringen of veranderingen niet goed samengaan met oude structuren, gewoonten of denkwijzen.

In deze serie blogs heb ik herhaaldelijk geschreven over de beperktheid van ons denken. Als je de titels van de eerste werkboeklessen doorleest dan zie je hoe Jezus via woorden en dus via ons denken, ditzelfde denken relativeert en bijna torpedeert:

Les 3: Ik begrijp niets wat ik in deze kamer zie.
Les 4: Deze gedachten betekenen niets….
Les 5: Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk.
Les 8: Mijn denkgeest is voortduren bezig met voorbije gedachten. Et cetera.

Deze werkwijze brengt ons aanvankelijk in verwarring en dat is nu precies de bedoeling van Jezus. Hij wil zijn heerlijke visie, de jonge wijn, geen onderdeel maken van onze gangbare manier van denken; de “oude zak”. Hij wil slechts dat we onze eigen wijsheid opgeven en bereidwillig en geduldig  luisteren zodat hij de woorden kan spreken die ongecensureerd ons hart kunnen bereiken. Hij vraagt vertrouwen van ons en de bereidheid om, middels de werkboeklessen, aan de slag te gaan met zijn woorden. Met “aan de slag gaan” bedoelt Jezus niet even nadenken over zijn woorden en er het jouwe van denken, maar om ze toe te passen. Eerst enkele keren per dag en later frequenter. Je wordt gehersenspoeld in de positieve zin van het woord: je krijgt schone, nieuwe hersenen waarin de nieuwe wijn gegoten kan worden.

Maar de neiging om alles te begrijpen en in te passen in wat we reeds menen te begrijpen is groot. In het vervolg van ECIW, Een Cursus van Liefde (ECvL), wil Jezus met ons een directe hartverbinding aangaan. Hij nodigt ons als het ware uit tot een Heilige Relatie maar ook dit kan hij alleen middels woorden doen waarbij we weer in de war kunnen raken als we te fanatiek met ons hoofd proberen te vatten wat hij nu bedoelt. Jezus zegt in ECvL:

“Voor deze Cursus is geen denken en geen inspanning nodig. Er is geen langdurige studie en de paar specifieke oefeningen zijn niet vereist. Deze Cursus is geslaagd op manieren die je nog niet begrijpt, en die je niet hoeft te begrijpen. Deze woorden zijn binnengekomen in je hart en hebben de kloof tussen je hoofd en je hart gedicht.” (C:32.4)

Men vraagt me wel eens of ECIW nodig is om ECvL te kunnen doen. Of men vraagt of ECvL makkelijker is dan ECIW en daarom misschien wel de voorkeur geniet als je dreigt vast te lopen in ECIW. Ik denk dat deze vraag niet in algemene zin te beantwoorden valt. Ik had ECIW nodig om ECvL te waarderen maar nu ik ECvL heb omarmd, schijnt ECIW helderder dan ooit tevoren. Ik ken mensen waarbij ECvL direct binnenkomt zonder dat ze ECIW gedaan hebben maar ik moet wel zeggen dat deze broeders en zusters al een mate van openheid en bereidwilligheid met zich meebrachten; ze boden Jezus al direct de “nieuwe wijnzak” aan. Helaas zijn het dikwijls vooral de piekeraars, waaronder ik mezelf rekende, die eerst moeten worstelen met ECIW. Het kostte me moeite om afscheid te nemen van de oude wijnzak. Moeten we dan ons verstand uitschakelen? Allerminst! Maar we moeten ons verstand onder curatele plaatsen van ons hart en soms is daar wat ECIW-breekwerk voor nodig.

Ter bemoediging voor allen die worstelen met de tekst volgt hier de werkboekles van vandaag waarbij ik dikgedrukt een cadeautje benadruk dat we vandaag van Jezus krijgen. Relax en vertrouw: onze Vader laat ons niet los.

Les 337

Mijn zondeloosheid beschermt me tegen alle kwaad.

Mijn zondeloosheid verzekert me volmaakte vrede, eeuwigdurende veiligheid, oneindige liefde, eeuwig vrij zijn van elke gedachte aan verlies, totale bevrijding van lijden. En alleen in een staat van geluk kan ik verkeren, omdat alleen geluk mij gegeven is. Wat moet ik doen om te weten dat dit alles mijn deel is? Ik moet de Verzoening voor mezelf aanvaarden, en meer niet. God heeft alles al gedaan wat gedaan moest worden. En ik moet leren dat ik van mezelf uit niets hoef te doen, want ik hoef alleen maar mijn Zelf te accepteren, mijn zondeloosheid, die voor mij geschapen en nu al van mij is, om te voelen dat Gods Liefde mij beschermt tegen alle kwaad, om te begrijpen dat mijn Vader Zijn Zoon liefheeft, om te weten dat ik de Zoon ben van wie mijn Vader houdt.

U, die mij in zondeloosheid geschapen hebt, vergist Zich net omtrent wat ik ben. Ik vergiste me toen ik dacht dat ik zondigde, maar ik aanvaard de Verzoening voor mezelf. Vader, mijn droom is nu ten einde. Amen.