Hoe reageer jij op de titel van de werkboekles van vandaag? Deze luidt: “Vandaag kan ik vrij van lijden zijn”. Als je voor de eerste keer de werkboeklessen doet, kan je hart opspringen van vreugde. Zou het vandaag dan eindelijk zo ver zijn? Zou het werkelijk gaan gebeuren? De meesten van ons hebben deze onbevangen frisheid niet meer en reageren mogelijk een beetje gelaten: “Tja; theoretisch zou het moeten kunnen maar de praktijk is weerbarstig”. Mogelijk verwijt je jezelf dat je kennelijk niet de snuggerste bent omdat het kwartje nog steeds niet is gevallen. Waarom is Jezus niet wat realistischer in zijn uitspraken en zegt hij zoiets als: “wanhoop niet, blijf goed je best doen en je zult stapje voor stapje dichter bij het einddoel komen”. Daarmee zou hij beter aansluiten bij ons gevoel en onze ervaring.

In mijn beleving confronteert Jezus ons hier weer bewust met de radicale visie van de cursus. In de eerste blogs in deze serie schreef ik al dat sommigen de uiteenzettingen over tijdloze schepping en over uitbreidende liefde maar liever voorlopig parkeren. Ze kiezen ervoor om “realistisch” te blijven waarmee ze bedoelen dat ons leven altijd gekenmerkt zal blijven door de dualiteit van voor- en tegenspoed, geluk en noodlot. Ik gun ieder zijn of haar manier van omgaan met de cursus en als je binnen deze dualistische kaders toch kracht kan putten uit de cursus dan ben ik blij voor je.

Zelf put ik hoop en kracht uit die “extra dimensie” waar Jezus in de cursus woorden aan probeert te geven. Ik merk dat het schrijven hierover lastig is en dat het snel vragen kan oproepen omdat de woorden die we gebruiken wel iets kunnen zeggen over dat 2-dimensionale, horizontale, vlak waarin de tijd lijkt te regeren. Op dit vlak kan sprake zijn van vooruitgang, van steeds meer leren, van oefenen en het bereiken van een einddoel. Maar deze woorden zijn lastiger te gebruiken om iets te duiden over die derde dimensie waarbij die verticale lijn van tijdloosheid als het ware dat horizontale vlak doorsnijdt. Jezus vertelt in ECIW hoe ons ware wezen volmaakt is in eeuwigheid. Maar vanuit deze volmaaktheid wensen we het spel te spelen van dualiteit, een dualiteit die we ervaren als onvolmaakt. Als we ons in dit spel verliezen, dus als we onze ware identiteit vergeten, dan is er nog die herinnering aan de volmaaktheid, maar omdat we geloven dat we rondwandelen in de dimensie van tijd en ruimte, menen we dat we deze tijd nodig hebben om ons onze volmaaktheid te herinneren. Maar die onkwetsbare, vreugdevolle volmaaktheid is nooit weg geweest, omdat het ons wezen is.

De herinnering hieraan kan onmiddellijk zijn; dus zonder tijdgebonden leer- en oefenprocessen. Dus het klopt; niet alleen vandaag maar NU kan ik vrij van lijden zijn omdat mijn ware aard dat al is. Vanuit ons huidige perspectief, waarbij we ons dus identificeren met de 2-D wereld van tijd en ruimte, zijn we de beleving van de 3D-waarheid kwijtgeraakt. Het aardige van de metafoor van de 2 en 3 dimensionale wereld vind ik dat de 3-D wereld de 2-D wereld omvat. We hoeven dus onze ervaring van de 2-D wereld niet te ontkennen en ervan weg te vluchten maar we mogen deze ervaring vanuit een ruimer 3-D perspectief gaan zien.

Jezus legt in het Tekstboek uitvoerig uit waartoe wij de 2D-wereld bedacht hebben, maar deze informatie bevrijdt ons kennelijk niet zomaar. Daarom geeft Jezus ons een krachtig instrument om een glimp te kunnen opvangen van die derde dimensie. Dat instrument wordt in ECIW “vergeving” genoemd. In mijn beleving is vergeving in een ruime zin van het woord de liefdevolle ontkenning van de “ik hier en jij (de wereld) daar”-ervaring. Je weigert te geloven in afscheiding. Je kijkt naar wat je meemaakt en vooral naar wat je voelt (schuld, angst, pijn, etc) en je beseft: “hé, al deze ervaringen suggereren dat ik een kwetsbaar en tijdgebonden wezen ben. Ik wil niet angstig wegvluchten van deze ervaringen want daarmee verleen ik ze een echtheid die ze niet hebben. Nee; ik wil ze aangaan, doorvoelen en ontdekken dat ik ze niet hoef te misbruiken om mijn geloof in afgescheidenheid te vergroten. Ik ben dat 3D-wezen dat een 2-D ervaring heeft; de vrijheid waarin een ervaring van schijnbare gebondenheid verschijnt.

In elk moment is er de uitnodiging om je antenne uit te trekken en af te stemmen op die derde dimensie. Door niet bang weg te rennen maar door je af te stemmen op de Stem van Liefde kun je met 3D-ogen, de visie van Christus, de 2D-wereld zien. Dat voelt als verlossing.

In Een Cursus van Liefde (ECvL) geeft Jezus aan hoe dit soort momenten eerst als vluchtige glimpen ervaren worden en dat het lijkt of we er moeite voor moeten doen; denk aan dat afstemmen met je antenne. Gaandeweg gaat het meer vanzelf en ontdek je dat het natuurlijk niet van de inspanning van dat kleine 2D-zelf afhangt.

Het is heerlijk te weten dat het nu al oké is maar dat we volkomen zondeloos zijn als we nog denken dat dit niet het geval is. De liefde die onze bron is wordt weerspiegeld in het geduld dat we met een glimlach betrachten als we beseffen dat we nog wel geloven in pijn, lijden, schuld, leren en ploeteren. Alles komt goed want het is al goed. Kan niet missen!

Les 340

Vandaag kan ik vrij van lijden zijn.

Vader, ik dank U voor vandaag en voor de vrijheid die deze dag zeker brengen zal. Deze dag is heilig, want vandaag zal Uw Zoon worden verlost. Zijn lijden is voorbij. Want hij zal Uw Stem horen die hem wijst hoe hij door vergeving de visie van Christus vinden kan, en voorgoed van alle lijden vrij kan zijn. Dank U voor vandaag, mijn Vader. Ik werd in deze wereld geboren enkel om deze dag te bereiken, en wat die aan vreugde en vrijheid bevat voor Uw heilige Zoon en voor de wereld die hij gemaakt heeft, die vandaag samen met hem wordt verlost.

Wees blij vandaag! Wees blij! Er is vandaag geen ruimte voor iets anders dan blijdschap en dank. Onze Vader heeft deze dag Zijn Zoon verlost. Er zal niemand van ons zijn die vandaag niet zal worden verlost. Niemand die in angst zal blijven, en niemand die de Vader niet om Zich heen zal scharen, ontwaakt in de Hemel, in het Hart van de liefde.