Er zijn van die verhalen die zo diep in ons collectieve bewustzijn verankerd zijn, dat we ze bijna niet meer durven te bevragen. Het verhaal van de kruisiging is er zo een. Generaties lang hebben we het gehoord als een tragedie van schuld en boete, als een noodzakelijk offer om een toornige God te sussen. Maar wat als we het mis hebben? Wat als de kern van dit verhaal niet draait om straf, maar om een radicale les in liefde?

Een Cursus in Wonderen nodigt ons uit om de kruisiging met nieuwe ogen te lezen. Niet als een gruwelijk einde, maar als een krachtig begin. Niet als een veroordeling van de mensheid, maar als een bevrijdende waarheid: liefde kan niet worden gekruisigd.

Het oude verhaal: Een God die straft

We kennen het wel: Jezus, de onschuldige, sterft aan het kruis om de zonden van de wereld op zich te nemen. Het is een verhaal dat stelt dat lijden een goddelijk vereiste was. Alsof liefde niet kon zegevieren zonder eerst bloed te eisen.

Maar stel je eens voor dat dit nooit de bedoeling was. Stel je voor dat we het verkeerd hebben begrepen, niet omdat het onduidelijk was, maar omdat angst ons blik vertroebelde. “Wie angstig is, neemt angst waar,” zegt de Cursus. En zo zagen we straf waar er alleen maar liefde was.

Een nieuwe sleutel: Het kruis als keuze, niet als veroordeling

Jezus’ weg naar Golgotha was geen passief ondergaan van een goddelijk vonnis. Het was een actieve keuze—een demonstratie van wat het betekent om volkomen vrij te zijn, zelfs in de schijnbaar meest hopeloze omstandigheden.

Toen hij geslagen werd, reageerde hij niet met wraak.
Toen hij verraden werd, weigerde hij te oordelen.
Toen de nagels door zijn handen gingen, bad hij voor wie hem kruisigden.

Dit was geen onderwerping aan geweld, maar een ontmaskering ervan. Alsof hij wilde zeggen: “Kijk goed. Dit is wat jullie denken dat macht heeft. Maar het raakt mij niet. Want wat werkelijk is, kan niet worden aangetast.”

Het diepste inzicht: Lijden is een illusie, liefde is onverwoestbaar

De wereld zag een man sterven. Maar wie werkelijk keek, zag iets anders: een leraar die liet zien dat angst geen echte macht heeft. Het lichaam kon worden gebroken, maar de liefde in hem bleef onaangetast.

“Een gewelddaad kan alleen het lichaam raken,” herinnert de Cursus ons. “Maar als vernietiging onmogelijk is, dan kan wat vernietigbaar is niet werkelijk zijn.”

Met andere woorden: als pijn, verraad of zelfs de dood Jezus’ vrede niet konden wegnemen, wat kan ons dan werkelijk schaden?

Wat betekent dit voor jou en mij?

We hoeven niet aan een kruis te hangen om deze les te leren. We hoeven alleen maar te stoppen met geloven dat we slachtoffers zijn.

• Herken je eigen “kruisigingsmomenten”—die keren dat je dacht: Dit overkomt me. Dit is oneerlijk. Ik word aangevallen. Wat als het geen aanval is, maar een uitnodiging om te kiezen: geloof ik in angst, of in liefde?
• Stop met martelaar spelen. Jezus vroeg geen navolging in lijden, maar in zien wat waar is. Hij zei niet: “Doe dit na,” maar: “Besef wat ik je laat zien.”
• Leer wat vergeving werkelijk is. Niet “ik laat het je door de vingers zien,” maar: “ik weet dat wat jij deed geen werkelijk effect heeft, want liefde is onkwetsbaar.”

De opstanding begint nu

Het mooiste aan dit verhaal? Het eindigt niet met een graf. Het eindigt met een lege tombe—een symbool van wat er gebeurt wanneer we stoppen met geloven in de macht van angst.

“De opstanding is je herontwaken,” zegt de Cursus. En dat herontwaken hoeft niet te wachten tot na de dood. Het kan nu beginnen. Telkens wanneer we kiezen:

• Niet: “Dit overkomt me.”
• Wel: “Niets kan wat ik werkelijk ben raken.”

Dat is de ware boodschap van de kruisiging. Niet een verhaal om ons klein te houden, maar een uitnodiging om eindelijk vrij te zijn.

Wat een verademing!