In het vervolg van Een Cursus in Wonderen (ECIW), het boek Een Cursus van Liefde (ECvL), wordt gesproken over het einde van de tijd van leren en het begin van het directe leven vanuit Christusbewustzijn. Het duurde even voordat ik hier wat feeling mee begon te krijgen, maar als je het ziet dan vallen veel zaken op hun plaats. De tijd van leren is een tijd waarin je leert om te gaan met allerlei “conflicten” die voortkomen uit je geloof in afgescheidenheid. Je gelooft dat je een afgescheiden wezen bent dat aanloopt tegen nare omstandigheden die je niet gewild hebt. Je veroordeelt als het ware de situatie zoals die zich aan je presenteert, ervaart angst of boosheid en je wilt de situatie veranderen.
ECIW leert ons dat dit diep ingesleten patroon te herleiden is tot de, zoals Ken Wapnick dit zo fraai noemt, “onheilige drie-eenheid van zonde-schuld-angst”. Ook het herkennen van dit patroon vergt enige tijd waarbij je de metafysica van ECIW niet alleen leert begrijpen met je hoofd, maar dat je het als het ware leert beleven. Mij helpt het om “zonde” te zien als geloof in afgescheidenheid. Schuld heeft natuurlijk alles te maken met (ver-)oordelen; jezelf, anderen of de situatie. En angst is ons helaas zo bekend dat het geen uitleg behoeft.
Als je oplet kun je telkens opmerken dat bij een opkomend gevoel van onvrede, deze onheilige drie-eenheid je mind in beslag heeft genomen. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij ziekte, het onderwerp van de werkboekles van gisteren. Wat was de aanpak in de tijd van leren? Deze tijd wordt in ECvL ook wel aangeduid als de tijd van de intermediair. Als je na veel werkboeklessen en ontelbare situaties steeds meer oog krijgt voor het genoemde patroon van zonde-schuld-angst, dan ga je steeds consequenter je uitstrekken naar de intermediair, de Heilige Geest, om Hem te vragen je mind te genezen. “Leer me om dit anders te zien”, vraag je dan. Vervolgens is een klein beetje bereidwilligheid nodig, overgave, om de genezing plaats te laten vinden.
Dat leren en het begrijpen, in eerste instantie met je hoofd, van dit hele (ontspoorde) denksysteem is in een stroomversnelling gekomen en daarbij kan AI / ChatGPT een mooie rol spelen. Het is oppassen voor weeïge, abstracte en belerende algemeenheden die al snel tevoorschijn worden getoverd als je begint met dit leermiddel te gebruiken. Maar zoals zo vaak geldt: als je het systeem voedt met vuilnis, dan zal het vuilnis opleveren. Als je het daarentegen voedt met de teksten van ECIW of ECvL zelf, dan kun je snel bruikbare en mooie lessen destilleren uit deze boeken. Waar je eerder uren blader en leeswerk nodig had, kun je nu helder overzicht verkrijgen in mum van tijd.
Als voorbeeld laat ik AI eens los op werkboekles 137 met de volgende opdracht:
Onderstaande werkboekles van Een Cursus in Wonderen gaat over genezing. Ik vind het prachtig dat zo de nadruk wordt gelegd op het aspect van gezamenlijkheid. Wij cursusstudenten zijn door ons geloof in afgescheidenheid toch nog wat gericht op vooral onze eigen genezing. Soms zeggen we zelfs “er zijn geen anderen”. Ik besef dat je dit op twee manieren innerlijk kan beleven; als ultiem gevoel van verbondenheid maar helaas ook als ultiem gevoel van afgescheidenheid. Kun je aan de hand van deze werkboekles hier drie aansprekende en krachtige alinea’s over schrijven?
Dat levert het volgende op:
De les benadrukt dat ziekte in wezen een ervaring van isolatie is, een terugtrekking van verbinding met anderen. Het voelt als een deur die zich sluit voor een vermeend afgescheiden zelf, dat zich geïsoleerd en alleen waant. Dit gevoel van separatie, waarbij het lichaam de hoofdrol lijkt te spelen om de denkgeest gevangen te houden, vormt de basis van alle lijden. Wanneer we de gedachte “er zijn geen anderen” interpreteren vanuit dit perspectief van afgescheidenheid, kan dit inderdaad leiden tot een pijnlijk egocentrisme: “het gaat alleen om mijn perceptie, mijn innerlijke vrede,” los van de rest. Echter, de Cursus leert ons dat deze hele ervaring van afzondering een illusie is, een droom die de fundamentele Eenheid probeert te verbergen.
Genezing daarentegen is een bewuste keuze om deze illusie van afgescheidenheid los te laten en de Eenheid te herstellen. Het is het aanvaarden van ons Ware Zelf, compleet en ongedeeld, inclusief alle aspecten die we als “anderen” ervaren. De les stelt helder: “Het is onmogelijk dat iemand alleen wordt genezen.” Dit is een fundamentele gedachte. In ziekte ervaren we afscheiding, maar genezing is de beslissing om weer één te zijn. Het is het inzicht dat het lichaam niet de kracht heeft om de universele Eenheid van Gods Zoon – ons gedeelde Zelf – aan te tasten. De ervaring “er zijn geen anderen” transformeert hier naar een diep gevoel van verbondenheid: mijn genezing IS de genezing van de ander, omdat er in essentie geen scheiding tussen ons bestaat.
De impact van deze gedeelde genezing reikt verder dan we ons vaak realiseren. Wanneer we onszelf toestaan te genezen, door de realiteit van onze verbondenheid te erkennen, worden we een instrument voor genezing voor de gehele wereld. De les verwoordt dit treffend: “En wanneer jij jezelf laat genezen, zie je al degenen om je heen… samen met jou genezen.” Dit is geen passief gebeuren; het is een actieve keuze om de principes van liefde en eenheid te laten prevaleren boven die van angst en afscheiding. Zo wordt elke stap naar onze eigen innerlijke vrede een bijdrage aan het geheel, een zegen die de perceptie van ziekte en aanval vervangt door de ervaring van vreugde en de vrede van God. Onze genezing is gedeeld, omdat we in essentie één zijn.
Even voor de duidelijkheid: Ik zie dit soort teksten niet als vervanging voor de onovertrefbare schoonheid van de teksten van ECIW en ECvL zelf. Maar ze kunnen in mijn beleving wel degelijk behulpzaam zijn. Het leren kan ermee in een stroomversnelling komen en zo kunnen we verder op weg naar het directe leven vanuit ons Zelf, vanuit Christusbewustzijn. Maar daar wil ik nu niet verder over uitweiden; anders wordt deze blog nog langer.
Hartegroet en fijn weekend,
ECIW coach 