Onder ellende versta ik dan van alles. Ellende in je eigen lichaam en leven en ellende die je op de tv ziet. Hier valt erg veel over te zeggen maar ik wil me beperken tot, in mijn beleving, een misvatting die ik telkens terug hoor in uitspraken van spirituele leraren, al dan niet met ECIW-achtergrond.

Deze misvatting laat zich als volgt samenvatten: ik projecteer alle ellende, mijn persoonlijke ellende en wat ik op tv zie. Dus alle ellende is illusoir en ik moet leren deze te ontkennen en erom te lachen. Pas dan zal ik innerlijke vrede ervaren. Deze visie komt voort uit ver doorgevoerd eenheid-denken. Als alleen de absolute eenheid waar is, dan kan daarin namelijk niets gebeuren en als er iets lijkt te gebeuren dan is dit niet echt.

Je kunt je hele leven wijden aan het cultiveren van deze visie en je kunt dit motiveren met enkele citaten uit ECIW. Je beschouwt je lichaam en de wereld als symbolen van je geloof in afgescheidenheid en je wilt je niet laten foppen. Alleen de geestelijke wereld beschouw je als echt en de fysieke wereld van vormen in tijd en ruimte beschouw je als onecht. Ook veel oosterse zienswijzen sluiten hierbij aan.

Ik heb moeten afleren om te proberen om broeders en zusters ervan te overtuigen dat deze zienswijze eenzijdig is en te veel aandacht geeft aan één aspect van de cursus ten koste van de hoofdboodschap. Ik kan hen slechts uitnodigen om heel aandachtig zelfonderzoek te doen en te ontdekken wat hen drijft. Mogelijk ziet men dan dat angst voor ellende een rol speelt en dat de ontkenning ervan een vorm van verdediging inhoudt. Ook valt te ontdekken dat de weg van ontkenning weliswaar aanvankelijk wat plezierige afstand lijkt te scheppen tussen ik hier en de ellende daar, maar dat deze afstand ten diepste het geloof in afgescheidenheid, de dualiteit, bevestigt en verhardt.

Zelfs met het verstand is het mogelijk om erachter te komen dat het afstand nemen en ontkennen van de wereld van tijd en ruimte een duaal gebeuren is. Het vergt dan echter een nuancering en precisiering van je denken. Want door het afstand nemen heb je het voor jezelf juist echt gemaakt en mis je de kernboodschap dat wat wij  percipiëren als vormen in tijd en ruimte, inclusief al ons lijden, processen in onze mind zijn. Ze vormen een spiegelbeeld van wat wij geloven in deze denkgeest. We zouden de beelden van ellende als diagnosticum moeten gebruiken. Wat men doet bij ontkenning is tegen de dokter, of beter psychiater, zeggen dat hij onzin uitkraamt als hij vaststelt dat je ernstig ziek bent. Weet je hoe de diagnose luidt? Liefdeloosheid. Je lijdt aan liefdeloosheid, aan geloof in afgescheidenheid. Het wegkijken van de spiegel betekent niet dat je hiermee je geloof geneest. Je versterkt het eerder.

Maar als ontkennen en wegkijken niet de remedie vormen, wat dan wel? Dat is het herinneren van de hoofdboodschap van Jezus: je bent het liefdeskind van de Vader, een uitbreiding van liefde. Ons hoofd, ons verstand, kan veel met het begrip eenheid maar komt in de problemen als de cursus spreekt over de uitbreiding van liefde binnen deze eenheid. Immers, binnen eenheid valt niks uit te breiden en valt in feite ook niks te scheppen. Al deze kwesties moeten wel illusoire symbool-taal zijn.

Maar nee; we hebben het hier niet over een bijzaak uit de cursus maar over het hart van de boodschap. We zijn relatie. Relatie met de Vader en met elkaar, verbonden met elkaar in Christusbewustzijn.

Het verlies van dit besef maakt ons bang en doet ons geloven in afgescheidenheid. Dit ervaren we in de ellende in ons eigen leven en in de wereld. Deze ervaring dient niet ontkend te worden maar mag gebruikt worden als diagnose en uitnodiging. Ik zeg niets nieuws als ik vertel dat bij zo’n beetje elke effectieve therapie contact gezocht wordt met wat het lichaam aan signalen aangeeft. Een therapeut zal je aanmoedigen deze te aanvaarden en te omarmen, te omhullen met liefde. Genezende liefde. En het wereldtoneel vraagt om dezelfde reactie van ons. We zien de collectieve angst weerspiegeld als oorlog en geweld. Wij zijn onderdeel van de mind waarin deze liefdeloze uitingen zich voortdoen. Onze bijdrage aan de genezing van de collectieve mind is niet een poging om ons ervan af te scheiden door te lachen om deze beelden maar om kanalen van liefde te worden. Onze functie is om wonderwerkers te worden en de liefde van de Vader door te geven aan onze broeders en zusters. En laten we hierbij niet in dezelfde valkuil trappen en menen dat hulp in de fysieke wereld onzinnig is. Er is geen onderscheid tussen een fysieke wereld en een geestelijke wereld. Onze genezing in de mind zal zichtbaar worden in wat wij aanduiden als fysieke wereld. Aan de vruchten herkent men de boom. Lichaam-ziel-geest vormen een eenheid. Manifesteren van liefde sluit handelen in en het is onzinnig om te denken dat je hiermee de illusie echtheid verleent.

De cursus leert ons onderscheid maken tussen oorzaak en gevolg. En het klopt; genezing dient plaats te vinden in de mind. Hier dient de liefde te stromen, de hulpvraag van broeders en zusters te worden herkend en van hieruit zal de wereld bevrucht worden door deze liefde. Liefde, verbinding, relatie, delen, stromen, handelen; dit zijn sleutelwoorden. De kernboodschap is Liefde. Stromende Liefde.