De hoofdboodschap van Een Cursus in Wonderen (ECIW) is, in mijn beleving: we zijn tijdloze (eeuwige) wezens en geen kwetsbare, sterfelijke wezens die zouden leven in tijd en ruimte. Wat wij beschouwen als ons normale leven is slechts een droom, een nietig dwaas idee. Het valt lastig te ontkennen dat ECIW dikwijls uitgesproken negatief spreekt over ons droomleven, soms in heel sterke bewoordingen. Ook in de werkboekles van vandaag (Les 258: Laat ik me herinneren dat God mijn doel is) klinkt dit door. De doelstellingen in ons leven noemt Jezus klein, onzinnig, onbestaand, speeltjes en prulletjes.

Een Cursus van Liefde (ECvL) is minder negatief over de wereld van tijd en ruimte, de wereld van vorm. Hier wordt deze wereld als zodanig niet weggezet als een domme gedachte die we maar zo snel mogelijk moeten vergeten en achter ons laten. Dit heeft kritische ECIW-leraren ertoe bewogen om ECvL te beschouwen als een knieval voor een meer dualistische visie, als water bij de wijn. Dit boek zou ECIW-studenten slechts in verwarring brengen. Een term als “het verheven Zelf van vorm” roept allergische reacties bij hen op. “Zelf” en “vorm” zouden twee begrippen zijn die nooit te verenigen zijn, omdat alle vorm slechts bedoeld is om ons te misleiden en te laten geloven in de echtheid van afgescheidenheid.

Wie de controverse zoekt, zal deze vinden en willen koesteren. Ik heb wel eens pogingen gedaan om uitgesproken ECIW-adepten te overtuigen van de schoonheid van ECvL en de continuïteit tussen beide meesterwerken. Het kostte me wat vergevingswerk om dit niet fanatiek maar liefdevol te doen. Toch denk ik nog regelmatig na over deze kwestie en onlangs kwam daarbij het yin-yangsymbool sterk naar boven.

ECIW zie ik als het mannelijke, witte, yang-aspect. ECIW probeert actief maar wel warm en liefdevol aandacht te vragen voor de hemel en de absolute schoonheid hiervan. Het licht werkt zuiverend en wil alle onzuiverheid wegstralen. Met onzuiverheid bedoel ik dan elk geloof in de mogelijkheid dat we afgescheiden zouden kunnen zijn van de Vader, de Bron, Liefde, de Hemel. Het licht biedt helderheid en doet vooral een beroep op het verstand.

ECvL zie ik als het zwarte, vrouwelijke, yin-aspect. Het is ontvankelijk, wordt geassocieerd met de aarde en wacht erop bevrucht te worden door het licht. Het lijkt passiever, mysterieuzer en minder logisch volgens de wat starre wetten van het verstand. Het is meer een hart-kwaliteit, en de wijsheid van het hart is niet minder dan die van het verstand. Integendeel.

Het mooie van het yin-yangsymbool is dat er een kleine cirkel zwart in het witte deel zit en vice versa. Dit zie ik terug in ECIW en in ECvL. Want ondanks de krasse taal in ECIW over de wereld van vorm, stelt Jezus ook dat het lichaam neutraal is en kan dienen als communicatiemiddel. ECIW spreekt ook over een nieuwe wereld, net als ECvL, en over de gelukkige droom. Wat is deze nieuwe wereld anders dan een wereld waarin liefde zich manifesteert in “vorm”? En ECvL stelt niet dat het Zelf samenvalt met het verheven Zelf van vorm. Het Zelf is meer dan dat, maar dat neemt niet weg dat het zich kan manifesteren in vorm. Er schijnt een helder wit bolletje in het zwarte yin-deel.

Wie open-minded beide boeken leest, kan hier steeds meer oog voor krijgen. Dit is in mijn beleving allesbehalve een zoeken naar een waterig compromis waarin kraak noch smaak meer te onderkennen valt. Nee, het is een completering, een heel maken, een genezing. ECvL spreekt van heelheid-van-hoofd-en-hart, kortweg “heelheid-van-hart” genoemd.

Ik merk dat ik me steeds meer geroepen voel om me te verdiepen in het yin-aspect, als tegenwicht voor mijn van nature sterke yang-kant. Dit heeft niets met vaagheid of onzuiverheid te maken, maar met heling, genezing en verwondering. Ik zou hier zoveel over willen en kunnen schrijven, maar geef liever Jezus het woord. Dus hierbij de werkboekles van vandaag uit ECIW en daarna twee fragmenten uit de prelude van ECvL. Lees zelf maar, als je wilt, met open mind en hart.

Les 258

Laat ik met herinneren dat God mijn doel is.

Al wat nodig is, is onze denkgeest erin te trainen voorbij te zien aan alle futiele, zinloze doelen en ons te herinneren dat God ons doel is. De herinnering van Hem ligt verscholen in onze denkgeest, slechts verduisterd door onze kleine nutteloze doelen die niets te bieden hebben en niet bestaan. Blijven we toestaan dat Gods genade in onbewustheid straalt, terwijl we in plaats daarvan de speeltjes en prulletjes van de wereld zoeken? God is ons enig doel, onze enige Liefde. We hebben geen ander streven dan ons Hem te herinneren.

Ons doel is niet anders dan de weg te volgen die leidt naar U. We hebben geen ander doel. Wat zouden we anders kunnen verlangen dan ons U te herinneren? Wat zouden we anders kunnen zoeken dan onze Identiteit?

Een Cursus van Liefde:

P.5 De wereld als een staat van zijn is, in haar geheel, door Een Cursus in Wonderen een tijdperk ingegaan waarin er een ontvankelijkheid voor wonder-bereidheid bestaat. Een Cursus in Wonderen opende hiertoe een deur door het ego te bedreigen. Al degenen met een verzwakt ego, die op de aarde rondwandelden in de hoop het ego geheel achter zich te laten, hebben vanuit een wonder-gezinde intentie de mens doen ontwaken tot een nieuwe identiteit. Zij hebben een tijdperk ingeluid dat het einde betekent van onze identiteitscrisis. Niet sinds Jezus op de aarde wandelde heeft de mensheid een dergelijk tijdperk gekend.

P.44 Deze keer kiezen wij voor een directe benadering, een benadering die in eerste instantie lijkt het abstracte leren achter te laten, evenals de ingewikkelde mechanismen van het denken dat jou zo bedrogen heeft. Wij doen een stap opzij, weg van het intellect, de trots van het ego, en benaderen deze laatste lessen vanuit het domein van het hart. Daarom en om alle verwarring te beëindigen, noemen wij deze cursus: Een Cursus van Liefde.