Rare titel. Als je dit tegen een niet-Cursus-student zegt zal deze je niet begrijpend aankijken. Nogal wiedes dat je jezelf geen pijn wilt doen. Toch? Kennelijk niet. Kennelijk beweert de Cursus dat we onszelf wel pijn doen.

Laten we eens op een hoog abstractieniveau beginnen. Alles wat je nu waarneemt, lichamelijke gewaarwordingen, gevoelens, gedachten, geluiden, beelden enz, kan nergens anders gebeuren dan in de / je denkgeest. Ook dit is iets wat veel onbegrip en zelfs weerstand zal oproepen. Wij zijn er stellig van overtuigd dat wij ons in de wereld bevinden. Het omkeren hiervan, de hele wereld inclusief het lichaam, verschijnt in de denkgeest, kan bizar overkomen.

Toch bevat deze zienswijze een machtige sleutel. Immers, als wij ons in een grote boze buitenwereld bevinden dan overkomt ons zogenaamd van alles. Leuke dingen maar ook narigheid die we liever niet willen. Vast verbonden met dit beeld is dat we slachtoffer menen te zijn van een wereld die we buiten ons menen te zien. De Cursus keert het dus om. Wij projecteren alles wat we menen te zien binnen onze denkgeest. Wij hebben zelf betekenis gegeven aan alles wat we menen waar te nemen. Dit is een bijna ongelofelijke visie.

Het ego voelt zich hier erg ongemakkelijk bij. Het wordt namelijk ontmaskerd als niet meer dan een geloof in een beeld van een ikje dat we erg serieus zijn gaan nemen. Een ikje dat een lichaam heeft en een dappere strijd voert op weg naar een beter leven en een betere wereld. Zodra de Cursus het geloof in dit beeld gaat ondergraven, wordt het ego erg onrustig. “Dit kan niet, mag niet, is belachelijk”. Als het idee van de geprojecteerde wereld wel eens wordt onderzocht dan zet ons ego de joker in. “Aha, ik ben het die projecteert, ik lees zelfs dat ik mezelf pijn doet dus wat ben ik stom en schuldig aan al dit leed!”.

Vervolgens gaat dit, nu zogenaamd schuldige, ikje druk aan de gang om op te houden met al dit projecteren. “Het is mijn eigen schuld en ik ga er nu mee kappen”. Het gevolg? Spanning. Het leven wordt een groot gevecht met spanning in je gevoelens, je denken en in je lichaam. Je draait jezelf in de knoop, vindt dat je daar nu ook zelf schuldig aan bent, en maakt het zo steeds erger.

Het lijkt er op dat, een gelukkige student daargelaten, we allemaal eerst deze worsteling met onszelf moeten voeren. Moeten voeren? Nee, houd je vast, willen voeren. Dus toch eigen schuld? Nee, we doen dit uit angst en een bang kind is niet schuldig. We geloven namelijk de projecties van de hele santenkraam, van een worstelend ikje in een grote boze buitenwereld, juist omdat dit ons ik-gevoel versterkt. We willen ons gek genoeg een strijdend ikje voelen. Dit dapper vechtend ikje lijdt aan een onbewuste angst voor eenheid (verdwijnen, in zijn optiek!) en wil dus per definitie niet opgeven. Het heeft een verborgen agenda. Het zoekt en vecht maar wil niet vinden en niet oplossen in de liefde die je eigenlijke thuis is. Het ikje is onderdeel van het “probleem” en inspanningen vanuit ons ikje kunnen dus nergens toe leiden.

De echte oplossing? “Ik” kan zichzelf niet oplossen maar dit wel erkennen en ruimte geven aan een andere keuze. Namelijk niks te doen,  kiezen voor Liefde, voor eenheid, de Heilige Geest. Dit is vergeving. Deze termen zijn soms te abstract voor onze duale vechthouding dus mogen we kiezen voor overgave aan Jezus of aan de Heilige Moeder Maria. Visualiseer jezelf als bang kindje en laat Jezus of Maria stralend van liefde naar je toe komen. Doe jezelf geen pijn meer, laat je liefhebben, laat je thuisbrengen. Laat de Liefde je toefluisteren dat er niets is gebeurd en dat je niet hebt gezondigd. Je bent totaal onschuldig, gezegend Kind van God.

Laten we er vandaag voor kiezen dat Hij onze Identiteit is.