Ooit keek ik naar een programma waarbij iemand met behulp van mentale kracht een glas deed verplaatsen over een tafel. Ik stootte mijn toenmalige partner aan en riep opgewonden: “moet je zien, hij laat dat glas bewegen zonder het aan te raken!”. Zij keek even snel op vanuit haar boek en zei: “oh, dat is gewoon telekinese”. Daarmee was voor haar de kous af.

Iets dergelijks merk ik ook in cursus-land. Zodra we ergens een woord voor gevonden menen te hebben is iets verklaard en is het mysterie verdwenen. Dat gebeurt bijvoorbeeld met het woord “eenheid”. We hebben de conclusie getrokken dat God en waarheid  synoniem zijn aan absolute eenheid en dat de illusie gekarakteriseerd wordt door denkbeeldige scheidslijnen. Dit lijkt ons grote helderheid te bieden. Alles wat wij kunnen benoemen moet zich op één of andere manier onderscheiden van het geheel, anders zouden we het geen naam kunnen geven. “Aha, onderscheiden”, roept ons verstand, “dan is het een illusie en bestaat niet echt want in eenheid is onderscheid onmogelijk”. Lekker duidelijk zo.

Deze manier van denken biedt ons een handvat om waarheid van illusie, van projectie te onderscheiden. Neem als voorbeeld eens de auteur van de cursus; Jezus. In eerste instantie zullen we aan hem denken als een man van een jaar of dertig, lang haar, baardje en liefdevolle blik in de ogen. Maar ja; de mens Jezus leeft niet langer in fysieke vorm onder ons maar zijn “geest” wel. We zullen ons even in moeten spannen om deze geest van Jezus los te gaan zien van ons historisch beeld van hem. Binnen het begrip geest kan geen onderscheid bestaan tussen mannen en vrouwen en spelen uiterlijk en leeftijd sowieso geen rol. Nu wordt het een wiebelig verhaal. Jezus is man noch vrouw, heeft geen uiterlijk noch leeftijd en is een soort tijdloze ziel. Toch noemen we hem onze oudere broeder en niet ons jonge, lieve zusje. Hoe dan ook; we menen in elk geval dat hij een wijzere, tijdloze entiteit is tot wie wij ons kunnen wenden voor leiding in ons leven.

Maar in absolute eenheid is geen ruimte voor “wijzer” noch voor “entiteit”. Deze termen suggereren onderscheid en afgescheidenheid en dat kan niet in eenheid. We moeten dus verder gaan met het zuiveren van de term “Jezus”. Elk onderscheid dat wij menen te zien tussen Jezus en onszelf moet overboord want dit onderscheid moet wel denkbeeldig zijn. De volgende stap moet dan zijn dat Jezus een symbool wordt dat wij ons inbeelden. Immers, alles wat wij los van onszelf menen te zien is projectie en bevindt zich slechts als zodanig in onze geest. We moeten nu dapper doorpakken en erkennen dat Jezus ook niets anders kan zijn dan onze projectie, een projectie die we dienen te vergeven om onze weg te kunnen banen naar de absolute eenheid die wij zijn in God.

En over God gesproken, daarvoor moet hetzelfde gelden. Gelukkig is de term “God” al van origine abstracter dan de term “Jezus” dus we hoeven iets minder lang af te pellen om van God bij absolute eenheid uit te komen. Over de Heilige Geest kunnen we nog korter zijn. Hij is een herinnering in onze geest en zal verdwijnen als we thuiskomen in absolute eenheid. We zijn lekker bezig zo. De wereld, het universum, alle andere mensen, ons lichaam: alles is projectie, illusie, en zal moeten verdwijnen in die absolute eenheid.

Deze glasheldere logica maakt alles zo heerlijk overzichtelijk. Alles wat ik meen te zien bestaat niet echt omdat in absolute eenheid in feite niets kan bestaan. Alles verschilt niet van niets. Ik voel me nu nog een druppeltje maar dat gevoel van afgescheidenheid zal verdwijnen zodra ik terug plons in de oceaan.

Kan ik iets inbrengen tegen de redenering hierboven? Nee, het lukt me niet. In absolute eenheid is er alleen God en zelfs deze naam is betekenisloos als God alles en daarmee niets is. Hiermee lijkt ook deze kous af.

Maar dan piepen er grappige vraagtekentjes op. Wat is schepping dan eigenlijk? Kan in absolute eenheid wel liefde bestaan? Want wie of wat zou wie of wat kunnen liefhebben in eenheid? Kan er zoiets zijn als een heilige relatie want een relatie kan toch alleen bestaan tussen tenminste twee dingen? En waarom doe ik zo mijn best met deze cursus? Is oplossen in het niets wel zo aantrekkelijk? Bestaat bewustzijn wel? Want hoe kun je bewustzijn als er niets bestaat om bewust van te zijn?

Leuk hé? Eenheid lijkt zo logisch, zo gewoon. Alles is gewoon eenheid. Gewoon?