Is het nodig om te schrijven over visies op de Cursus? Is het niet allemaal ego-gedoe, een poging om gelijk te krijgen ten koste van de innerlijke vrede? Tja; zo kun je er natuurlijk naar kijken. Ik ben in elk geval blij dat Jezus in ECIW wel kritisch kijkt naar onze interpretatie van het Nieuwe Testament en commentaar geeft op de visie van Freud en op die van Edgar Cayce. Kennelijk hecht hij wel belang aan het corrigeren van onjuiste visies. Maar is het dan niet pretentieus dat ik me soms kritisch opstel ten opzichte van de visie van Ken Wapnick? Wie ben ik nu helemaal dat ik zou kunnen bepalen welke ECIW-leraar de meest cursus-getrouwe visie heeft?

Dat pretendeer ik ook niet.  Het kan erop lijken dat ik kies voor de visie van Robert Perry omdat ik de visie van Ken Wapnick vaker ter discussie stel, maar dit is te kort door de bocht. Het is niet mijn bedoeling om één van de visies tot waarheid te verheffen en deze te propageren. Robert Perry meent dat Ken Wapnick zich soms vergist. Dat gaat mij wat te ver. In mijn optiek probeert Ken de ultieme non-duale waarheid zo goed mogelijk te duiden. Het is Ken’s missie, in mijn beleving, om ons te behoeden voor een terugval naar een duale visie en daartoe draagt hij de meest radicale visie op ECIW met verve uit.

Waar ik wel zo mijn ideeën over heb is over de vraag hoe behulpzaam de manier is waarop Ken Wapnick de boodschap van de Cursus verwoordt. Jezus hanteert in de Cursus Bijbels taalgebruik. Denk hierbij aan het beeld van een liefdevolle Vader, een behulpzame Broeder Jezus en leiding door de Heilige Geest in ons dagelijks leven. Omdat Ken ons wil behoeden voor het klassieke duale geloof, pelt hij de woorden van Jezus af en herformuleert hij de boodschap met grote nadruk op de absolute eenheid die de basis vormt van de Schepping. Hij wijst ons er telkens op dat we door de metaforen en symboliek in de Cursus heen moeten kijken. Robert Perry meent dat Jezus precies zegt wat hij bedoelt en neigt ernaar dicht bij de letterlijke betekenis van cursus-woorden te blijven.

Zoals ik het zie is het niet zozeer de bedoeling van Jezus om ons met zijn woorden een kloppend verhaal te bieden, een universele theologie, die vooral bevredigend is voor ons verstand. Jezus gebruikt daarentegen bewust woorden die voor ons het meest behulpzaam zijn om ons een universele ervaring van liefde, eenheid en verbondenheid te geven. Hij gebruikt als het ware “warme taal” die in staat is om niet alleen ons hoofd maar vooral ook ons hart te raken, of deze taal nu kinderlijk klinkt of niet. Deze warme taal zorgt ervoor dat we de liefde niet uit het oog verliezen als we praten over eenheid. Het is prima om via ons hoofd geloof in dualiteit te corrigeren, maar alleen als we dit laten volgen door ons via ons hart uit te strekken naar liefde, deze door ons heen te laten stromen naar anderen. Liefde is middel en doel. (NB: natuurlijk weet ik dat hoofd en hart niet echt van elkaar gescheiden zijn, maar probeer alsjeblieft niet alleen te begrijpen maar ook te doorvoelen wat ik bedoel).

Jezus weet dat wij minder bereid zijn om ons uit te strekken naar een God waarvan wordt gezegd dat Hij niets zou weten van ons bestaan. Daarom spreekt hij van “Vader”. Jezus weet dat wij te zelfgericht worden als we zeggen “er zijn geen anderen” en daarom spreekt hij vrijuit over het behulpzaam zijn voor onze broeders. Jezus weet dat wij het op eigen houtje gaan proberen als hij zegt dat Jezus en de Heilige Geest slechts symbolen zijn in onze denkgeest. Hij wil juist dat we onze kleine wil los durven te laten en dat lukt het best als we ons overgeven aan de hulp van broeder Jezus of door overgave aan de Heilige Geest. Jezus weet dat we minder geneigd zijn dit te doen als hij stelt dat “de Heilige Geest eigenlijk niks doet in de wereld”. Als Jezus uitspraken als “God weet niets van jou” of “Er zijn geen anderen” behulpzamer had gevonden dan de vele liefdevolle woorden die hij geeft over de Vader en over onze Broeders, dan had hij deze uitspraken wel zelf gehanteerd.

Natuurlijk kent Jezus de ultieme waarheid, hij begint er zelfs zijn Cursus mee:

Niets werkelijks kan bedreigd worden.
Niets onwerkelijks bestaat.

Maar dit laat hij niet volgen door de uitleg: “dus geloof maar niet in een Vader die van je houdt, in mij als behulpzame broeder of in broeders die in nood verkeren”. Nee, er volgen honderden bladzijden met warme taal, metaforen en symbolen. Omdat Jezus weet dat dit de taal is die we nodig hebben, die we verstaan, die ons helpt om ons over te geven aan liefde. Om wonderwerkers te worden en liefde te accepteren voor onszelf en deze door te geven aan onze broeders en zusters. Liefdevolle overgave aan onze Vader, hulp van Jezus en leiding door de Heilige Geest brengen ons ertoe te streven naar verbinding en vereniging met anderen om zo te ontdekken dat we één zijn.

Er treedt verwarring op als we stellen dat God niets afweet van de wereld en van ons leed en dat er geen andere mensen zijn om te helpen. Dat we slechts geroepen zijn onze eigen denkgeest te corrigeren. Als we de diepe en mysterieuze waarheid van deze uitspraken nog niet liefdevol kunnen doorvoelen, en ik vrees dat dit dikwijls het geval is, dan vergoten deze uitspraken eerder het gevoel van eenzaamheid en afgescheidenheid dan dat ze behulpzaam zijn en ons uitnodigen te leven volgens de bekende samenvatting die Jezus ons geeft in het Nieuwe Testament:

“Bemin de Heer, uw God, met geheel uw hart, met geheel uw ziel en met geheel uw verstand.” Dit is het grootste en eerste gebod. Het tweede, daaraan gelijk, is: “Heb uw naaste lief als uzelf.”

Graag verwijs ik jullie naar een vertaling van een deel van een hoofdstuk uit het boek “One Course, Two Visions” waarin Greg Mackie aangeeft hoe het aanhangen van een bepaalde visie op de Cursus verstrekkende gevolgen heeft voor onze houding in het dagelijks leven. Hij geeft een concreet voorbeeld van een zwerver die ’s avonds verkleumd aanbelt bij ons en onze hulp vraagt. Hoe bepaalt onze visie op de Cursus onze reactie? Maar belangrijker is de vraag: wat zou Jezus doen? Zijn Cursus in Wonderen is toch vooral Een Cursus van Liefde.

Hartegroet,

Simon

Zie svp: EEN VERGELIJKING VAN DE TWEE VISIES