We voelen ons aangetrokken tot ‘verlichte leraren’. Dat is ook niet zo gek. We herkennen het onbewust als we in contact komen met iemand bij wie de ego-identificatie wat minder hecht is geworden. Hoewel zo iemand onze ego-structuren op de korrel kan nemen zal onder de woorden toch liefde doorklinken.

Zoals gewoonlijk schiet ons ego makkelijk wat door in zijn zoektocht naar een zogenaamde verlichte leraar. ‘Is hij of zij nu wel of niet verlicht?’. Ieder spoortje identificatie dat we nog bij die ander bespeuren is voor ons het bewijs dat hij nog niet verlicht is. ‘Zag je dat hij boos werd en zich begon te verdedigen?’ We leggen onszelf langs dezelfde strenge meetlat. ‘Hé, nu trap ik er weer in. Wanneer raak ik nu toch eindelijk eens verlicht?’

En zo zijn we weer terug bij af. Je zou denken dat bij het benaderen van die verlichting aspecten als liefde, verdraagzaamheid en zachtmoedigheid steeds meer zichtbaar en voelbaar zouden worden. Maar het tegendeel blijkt dus vaak het geval. Verlichting wordt het laatste, strenge alles-of-niets oordeel.

Hoofdstuk 26 uit het Handboek voor leraren is wat dit betreft erg verfrissend om door te lezen. Het stelt dat God inderdaad rechtstreeks kan worden bereikt. Dit gebeurt wanneer ALLE barrières tegen de waarheid en liefde zijn geslecht. De Cursus vraagt vervolgens: bij hoevelen is dit het geval? Het zijn de leraren der leraren waarvan Jezus en de Heilige Geest symbolen zijn.

Voor de rest van de leraren binnen de droom geldt dat ze verlichtingservaringen kunnen hebben zoals jij en ik wanneer we onze vergevingsoefeningen doen en ons overgeven aan de liefde. Er kan sprake zijn van een korte ervaring van een rechtstreekse vereniging met God. Het komt echter zelden voor dat dit een groot deel van de aardse tijd wordt ‘volgehouden’. Dit is zo zeldzaam dat het niet als realistisch doel kan worden beschouwd. Als het gebeurt; prima. Zo niet; ook prima. En dan, zo mooi: ‘wanhoop dus niet vanwege beperkingen. Het is jouw functie om aan ze te ontkomen, maar niet om zonder ze te zijn’. God neemt je waar je bent en heet je welkom.

En wat is het mooi als we zo ook elkaar beschouwen in de wetenschap dat het onderscheid tussen leraren en studenten een waterscheiding is. Alles draait om liefde en verbondenheid. Niet om (zelf-)beoordeling, op voetstukken plaatsen of van voetstukken afgooien. In onze veroordeling van leraren met zelfgenoegzame trekjes ligt de veroordeling van onze eigen denkbeeldige afscheiding van de liefde. Laten we ze liefhebben, ons blij laten verrassen als ze iets zeggen wat behulpzaam is en liefdevol glimlachen als we nog iets van ons eigen ego herkennen in hen. Zo zijn we samen op weg en bloeien we samen op in Liefde.