Het kost ons weinig moeite om een flinke ruzie, ongenoegen of pijn op te merken. Dit is allemaal zo vervelend dat we er zo snel mogelijk vanaf willen. Niet zelden is dit een reden om nog een schepje op onze Cursus-inspanningen te gooien. Vandaag viel me op dat een vorm van ongenoegen als een soort basishouding aanwezig kan zijn. Het doet me denken aan die analogie van een ijsberg. Het topje dat boven water uitsteekt zijn de genoemde heftige voorvallen. Onder het wateroppervlak, onbewust, bevindt zich echter 90% van het ongenoegen. Een paar voorbeelden.

• Die ander is best wel okay maar heeft toch hinderlijke trekjes
• Wat hebben we eigenlijk een slechte zomer!
• Mijn uiterlijk bevalt me niet helemaal. Ik ben te dik, heb te veel rimpels, ben niet getraind genoeg; enzovoort
• Het blijft tobben met die Cursus, wanneer ben ik nu eindelijk eens verlicht?

Ik laat, zoals gebruikelijk, eerst het ego even reageren. “Is dit dan fout? Mag dit dan niet? Ik mag toch streven naar verbetering? Moet ik dan alles maar goed vinden? Sla je nu niet een beetje door?

Had je deze reacties al bij jezelf herkend? En het klopt ook. Binnen de illusie doen we niet anders dan dingen willen veranderen die ons niet bevallen. Als ik jeuk heb dan krab ik even. Niks mis mee. Gewoon blijven doen, zonder enig schuldgevoel.

Toch is het, voor mij in ieder geval, een mooie oefening om die sluimerende onvrede wat meer in het vizier te krijgen. Die lichte, alledaagse kriebel van ‘zoals het nu is, is het net niet goed genoeg’.  De Cursus leert ons dat het ervaren van onvrede een signaal voor ons mag zijn. Binnen de illusie is onvrede een startschot om in actie te komen. We willen dingen veranderen en verbeteren om de vrede weer te herstellen. Dit herstel is echter altijd tijdelijk want welke reparatie je ook uitvoert, uiteindelijk komt er weer een andere vorm van narigheid voor in de plaats. We verliezen onze denkbeeldige veldslag en menen we dat we na 80 90  jaar dappere strijd toch zullen sterven.

Voor ons, studenten van de Cursus, is het signaal van onvrede een uitnodiging om een vergevingsoefening te doen. Want wat vertelt ons dit signaal? Het bevestigt onze illusie van afgescheidenheid. IK ben niet helemaal gelukkig en moet iets in de denkbeeldige buitenwereld veranderen om gelukkig te worden. Het bevestigt ons ik-gevoel. Er is sprake van een gekke verslaving aan een chronisch gevoel van onvrede. Want wie zouden we zijn als we deze onvrede konden vergeven? Als we deze naar de liefde zouden brengen? Kun je iets van de angst ervaren wanneer je onvrede niet meer heel serieus neemt? Willem Glaudemans gaf een tijdje geleden een lezing met als titel “ik heb vrede met mijn onvrede”. Dit is geen pleidooi om onbewust genoegen te nemen met een leven vol onvrede. Nee, het is geen uitnodiging om onvrede maar te accepteren als ons onafwendbare lot.

Wat moet ik dan doen? Kan ik er iets aan doen? Niet echt. Die zogenaamde IK is binnen de illusie ontstaan juist uit onvrede. Omdat alles ons niet genoeg was zijn we gaan geloven in denkbeeldige grenzen. We willen meer dan alles, meer dan onvoorwaardelijke liefde en zijn dat gaan zoeken in een door ons zelf geprojecteerde wereld. Dat gaat hem niet worden. Inspanning van die IK werkt niet. IK kan niet zagen aan de poten van de illusie waarop IK juist gebaseerd is.

We mogen daarentegen ontspannen in de liefde die we zijn. We mogen hulp vragen aan de Heilige Geest. Overgave aan onze vader, bijvoorbeeld met de werkboekles van vandaag:

God is mijn Vader, en Hij houdt van Zijn Zoon.

Voel de liefde die uit deze les spreekt. Voel dat je hierdoor gedragen wordt. En geef vervolgens je gevoel van onvrede (en je gehechtheid hieraan) over aan deze liefde. Dan vindt het wonder plaats en blijkt vrede mogelijk, zelfs als het binnen onze droomwereld niet allemaal meezit. En vanuit vrede kunnen we ook handelen in deze wereld. Ook dan kunnen we onze voorkeuren volgen. Maar op de achtergrond is er dan een besef dat we dit doen vanuit vrijheid en niet uit een illusie dat onze daden ons iets moeten opleveren dat we kwijt meenden te zijn. We zijn niks kwijt want God houdt van Zijn Zoon. Vanuit deze Liefde ben je vrij. Vrij om te zijn, en vrij om lekker aan te rommelen binnen de illusie. Zonder enig schuldgevoel. Wees vrij en enjoy the ride als een gelukkige leerling.