Gisteren gaven we een feestje. Gelukkig was het redelijk weer en konden de deuren naar de tuin open. De meegekomen kinderen vermaakten zich in het dichtbij gelegen speeltuintje. Een jongetje van een jaar of negen blijft echter achter in de tuin en vanuit m’n ooghoek zie ik hoe hij pogingen doet om onze lieve poes Mies op haar staart te stampen. Mies vliegt in paniek door de tuin waarop het ventje de achtervolging inzet. De ouders staan op dit moment natuurlijk net binnen en ik spreek het kereltje ‘vriendelijk’ aan op zijn gedrag en leg uit dat dit niet leuk is en dat het pijn doet als je bij Mies op haar staart gaat staan. ‘Ik vind het leuk’, is het antwoord. ‘Het is niet leuk, en je moet het niet meer doen’, zeg ik met ingehouden woede en ik kijk hem strak aan. Kennelijk ziet hij dat het menens is en hij staakt de achtervolging.

’s Nachts komen dit soort voorvallen weer bij me naar boven als ik even wakker word. Ik heb de les niet geleerd. Pas nu herken ik mijn eigen aanvalsgedachten op het kind. M’n boosheid en verontwaardiging. Op zijn aanval heb ik met een tegenaanval gereageerd. M’n ego schraapt de keel en legt uit dat dit helemaal gerechtvaardigd was en dat het goed is dat ik hem op zijn gedrag aansprak, ook in het belang van de poes. Maar het gaat niet om het aanspreken maar om mijn intentie. En daar zal ik geen doekjes om winden; ik was boos en verontwaardigd. Ik herkende de aanval van het jongetje niet als een vraag om liefde en reageerde misschien ogenschijnlijk niet al te boos maar ik voelde bepaald geen liefde stromen.

Als ik er even rustig naar kijk begin ik de vette projectie te herkennen. Ik meen dat ik buiten me zie dat een dader een aanval uitvoert op een onschuldige en dat deze dader zich schuldig moet voelen. Ik besef dat ik mijn vermeende schuld op hem heb geprojecteerd. Ik meen dat ik een onschuldige heb aangevallen en dat ik schuldig ben en straf verdien. Die onschuldige is God, de liefde. Mijn aanval bestaat uit mijn vermeende couppoging waarbij ik zelfstandigheid en speciaalheid heb opgeëist. Ik meen dat ik Jezus gekruisigd heb en dat ik schuldig ben. Dit schuldgevoel is te overweldigend en projecteer ik met veel energie op die aanval van het jongetje op een onschuldige ‘buiten mij’.

Deze redenering kan vergezocht lijken maar het is geen redenering. Als ik echt stil word kan ik afdalen naar het schuldgevoel dat ik probeer te projecteren. En dit voelt zeer ongemakkelijk en pijnlijk. Ik kan zien hoe het bijna niet lukt om dit schuldgevoel onder ogen te komen. Hier bestaat grote onwil tegen. Ik wil weg, bij dit gevoel vandaan maar besluit de situatie buiten me niet meer als uitvlucht te gebruiken. Mijn ego gooit het als vanouds op een andere boeg en beweert nu dat het toch wel erg stom is dat ik ‘als gevorderde student’ zo liefdeloos gereageerd heb en pas na zoveel uren erachter ben gekomen dat ik fout zat. Het ego gooit de tijd in de strijd om mijn schuld onomkeerbaar te maken. ‘Nu ben je te laat, gemiste kans, je hebt het ventje echt iets aangedaan, je bent dus toch fout, zondig, schuldig!’

Nu is het genoeg. ‘Nee’, zeg ik. ‘Nee!’ Ik ben liefde. Het jongetje is liefde. De liefde van God stroomt nu door ons heen. Ik kijk naar Hem, naar de waarheid. Ik kies Hem, niet het ego. Ik kies vergeving en houd mijn ogen op Hem gericht, in vertrouwen. Er is niets gebeurd, er is geen schuld. Weer zie ik het ventje voor me met zijn brilletje. Ik zie de aandacht die vooral uitging naar zijn schattige zusje. Ik zie iets van eenzaamheid, van behoefte aan warmte. Liefde stroomt van Jezus naar ons beiden. Twee jongetjes die denken eenzaam te zijn. Twee jongetjes die denken dat ze zich sterker zullen voelen als ze aanvallen. Twee jongetjes die zo erg op elkaar lijken en allebei zo geliefd zijn.

WB 247: zonder vergeving blijf ik blind