Die ander gaat over mijn grens!

<Naar aanleiding van een vraag  gesteld in de FB-groep ECIW-coach>

Je geeft aan kwaad en verdrietig te worden als anderen geen rekening met je houden, bijvoorbeeld door niet hun voeten te vegen als je dat aan hen vraagt. Hoe verhoudt zich dit tot “het verwelkomen van gevoelens” en “alles is toch maar een illusie”?

Dank voor de heldere en invoelbare vraag. Soms proberen we de ultieme waarheid van een non-duale visie te snel en te makkelijk toe te passen op kwesties die we menen mee te maken. Dit wordt wel aangeduid als niveau-verwarring. Uiteindelijk zijn er helemaal geen niveaus maar het volgende wordt bedoeld. Zolang wij menen ons nog in een echte wereld te bevinden helpt het ons niet om al een voorschot te willen nemen op de ultieme werkelijkheid. Wij irriteren ons aan anderen en wij balen ervan als ons tapijt door hen vies wordt gemaakt. Het is onhandig hier direct een saus van alles bedekkende “liefde” overheen te willen gooien en het weg te wuiven onder het motto van vermeende, maar niet ervaren, eenheid. De Cursus moedigt ons juist heel nadrukkelijk aan om te beginnen waar we denken ons te bevinden; bij wat we menen te zien en te voelen. Hier komt ook het boek van Jeff Foster overigens in beeld.

Dus ja, we zijn gewoon boos als we vinden dat anderen respectloos over onze grenzen heen walsen. Moeten we dit zomaar goed vinden met een spirituele nep glimlach? De Cursus geeft ons nooit gedragsregels noch verboden maar roept ons op onze denkgeest te onderzoeken. In dit geval kan onderzoek van onze denkgeest ons duidelijk maken dat we denken te worden “aangevallen” (een typische Cursus-term) en dat we het recht hebben ons dus te verdedigen. We voelen ons gekwetst (slachtoffer) door een ander (dader). Die ander verdient nu onze gerechtvaardigde tegenaanval of boosheid en is schuldig aan iets ergs.

Stel dat we vanuit deze optiek denken te moeten vergeven. Dan is dat vergeven “oude stijl”. We vinden wel degelijk dat die ander fout en zondig is maar laten wij de wijste maar zijn en met een glimlach de vloer na afloop weer schoon maken. Natuurlijk is er niets opgelost met deze vorm van zogenaamd vergeven; we koken nog inwendig en vinden die ander nog steeds een asociaal.

We moeten dieper. Wij geloven heilig dat we een kwetsbaar ikje zijn dat door een ander aangevallen kunnen worden en dat zich derhalve moet verdedigen, bijvoorbeeld middels een tegenaanval. We worden aangemoedigd om, via de indicator van onze boosheid, stil te staan bij dat gevoel van gekwetst te kunnen worden. Het luisteren, eerst naar onze boosheid, dan naar het gevoel van kwetsbaar slachtofferschap, is wat bedoeld wordt met acceptatie van wat zich in je aan het afspelen is. Het is handig om nu de tijd te nemen om echt te doorvoelen wat vanbinnen gebeurt. Je ontdekt hoe je naar die ander en naar de situatie kijkt en je ziet wat het je oplevert (verdriet en boosheid). Dan is er de gelegenheid om, wellicht met 99% tegenzin maar met 1% bereidheid, te vragen om een andere blik. Vraag of de Heilige Geest, Jezus, Liefde, JeZelf of wat voor jou ook maar de oneindige liefde symboliseert, jou een nieuwe blik op de situatie wil geven. Dit is het heilige moment waarover de Cursus spreekt. Wees stil en kijk wat er gebeurt met je gedachten en gevoelens. Oefen in het zoeken van deze stilte en in het je in vertrouwen uitstrekken naar Hem.

Wat daarna verder gebeurt in onze droom laat zich niet voorspellen. Het is heel goed mogelijk dat je nog steeds vraagt dat je gasten de voeten vegen en dat je aangeeft dat dit belangrijk voor je is. Maar mogelijk kun je zien dat dit vanuit een nieuwe kwaliteit kan plaatsvinden. Vanuit een soort echte en spontane vrede die niet nep is maar authentiek. Misschien “lukt” dit niet in één keer en welt er toch nog een paar keer woede en verontwaardiging op. De uitnodiging is om dit telkens te gebruiken als ingang om bij stil te staan, over te geven aan Hem (echte vergeving) en Hem uit te nodigen door je heen te stromen en te handelen.

Veel wijsheid en liefde!