Gisteren zag ik op het journaal een stukje over het lawaaiprotest dat zou moeten plaatsvinden tijdens de dodenherdenking. Zojuist las ik hierover:

Actievoerder Rogier Meijerink wilde met gelijkgestemden protesteren omdat Nederlandse militairen die omkwamen tijdens Indonesische onafhankelijkheidsstrijd (1945-1949) wel worden herdacht en de door Nederlanders omgebrachte “150.000 moslims” niet.

Ik merk dat het ego direct klaarstaat om hier iets van te vinden. “Wat respectloos, kan dit nu niet op een andere manier, waarom respecteert hij de uitspraak van de rechter niet gewoon enzovoorts”. Ongemerkt werd ik een discussie ingezogen waarvoor zowel voors- als tegens lijken te gelden. Deze manier van denken en beargumenteren stel ik me de laatste tijd voor als een tweedimensionale (2D-) discussie. Kenmerkend hierbij is dat er twee partijen zijn en die elk iets anders willen. Elke partij heeft haar eigen argumenten en als men er onderling niet uitkomt, zoals hier het geval is, moet een rechter uitkomst bieden. Rogier lijkt ook deze spelregel te willen breken door de uitspraak van de rechter naast zich neer te willen leggen. Hiermee ontstaat een nieuwe 2D-discussie; moet je je altijd neerleggen bij de uitspraak van een rechter?

Als ik een stapje naar achteren doe dan zie ik dat dergelijke meningsverschillen in feite een soort minioorlogen zijn waarin twee partijen afwisselend aanvallen en verdedigen. Dit is een activiteit waarmee we ons binnen de droom graag bezig houden. Het ligt aan de basis van onze schijnwereld. Een nietig dwaas idee van afscheiding leek te ontstaan en daarmee de ego-gedachte in de denkgeest met een kleine wil die iets anders wilde dan liefde, eenheid en verbinding. Discussies, meningsverschillen en oorlog vormen de uitkomst hiervan en tevens het middel om het ego stevig in het zadel te houden. We menen dat we relschoppers niet willen maar in de strijd tegen hen kiezen we zelf ook weer voor aanval en afscheiding.

Terug naar de 2D-discussie. Mijn vader heeft als marineman gevochten in Indonesië. Hij was er trots op om volk en vaderland te dienen. Nu schamen we ons voor het Nederlands beleid van destijds en hoorde ik Rogier mijn vader een misdadiger noemen. Binnen het tweedimensionale vlak spelen continu dergelijke onzinnige discussies. Soms lijkt het zo simpel; de nazi’s waren fout en de geallieerden waren oké. De joden en de zigeuners waren, onder andere, de schuldeloze slachtoffers. Toch zit er nu ergens in Duitsland een man die zijn opa mist die meende voor de goede zaak van Hitler te strijden. Kenmerkend voor de 2D-discussie is dat hierbinnen nooit het absoluut goede en het absoluut kwade gedefinieerd kunnen worden. Dit hoeft ons niet te verbazen. De wereld die we zien is een projectie die voortkomt uit het dwaze idee van afscheiding. Hoe kan er ooit binnen een dwaze droom een vast uitgangspunt, een ijkpunt, gevonden worden waaraan we kunnen afmeten of iets goed- of fout is?

De valkuil om binnen de 2D-droom te zoeken naar goed en kwaad leidt slechts tot grotere onrust en verwarring. Meneer Trump was een gevaarlijke gek maar nu Kim overstag lijkt te gaan zouden we hem moeten nomineren voor de Nobelprijs? Heerlijk voorwerp van discussie deze man en een ideaal projectiescherm voor ons allemaal. Hij illustreert alle aspecten van onze eigen schijnheiligheid. Een president hoort niet te zoeken naar betaalde liefde en als dat dan toch gebeurd lijkt te zijn, dan wordt het belangrijk of hij al dan niet zelf het zwijggeld heeft betaald en of het campagnegeld was. Ha ha ha; hoe laag kunnen we met ons allen zakken door dit allemaal nog serieus te nemen? Het 2D denken speelt ook binnen religies een grote rol. Denk aan de tien geboden uit de Bijbel waarin we keurig uitgelegd krijgen wat goed en kwaad is. Gelukkig zijn ondertussen de meeste mensen die zich christen noemen iets minder dogmatisch en “verdragen” we andersdenkenden. Hopelijk wordt dit illusoire ministapje ook gezet door de volgelingen van radicale vormen van de Islam.

Maar terug naar dodenherdenking en bevrijdingsdag. Hoe moeten we hier dan komende jaren verder mee? Onze mooie cursus geeft geen gedragsregels maar ik ben zo’n eigenwijs droomventje dat ik er wel iets durf uit te kramen. Mag ik voorstellen dat we dodenherdenking omvormen tot een 3D- bezinningsdag? Dit wordt de dag waarop we het slagveld ontstijgen en vanuit een nieuwe dimensie stilstaan bij wat het ego ons influistert. Hierbij kijken we om 20:00h naar binnen en zien we wat er in de denkgeest gebeurt. Zodra we een lawaaiprotest horen zien we boosheid en aanvalsgedachten opkomen. We herkennen en erkennen deze oorlogsgedachten en brengen deze met ons allen naar het licht. We glimlachen gelukkig dat we doorzien wat het ego ons wil laten doen. Nooit meer, zeggen we. Nooit meer.

Van hieruit vieren we op 5 mei verbindingsdag. Want zodra we ons geloof in de afscheiding hebben opgegeven en niet langer luisteren naar het lawaai van het ego komt die zachte Stem in beeld. Op 5 mei vieren we de liefde en de verbinding. We staan op hetzelfde plein maar deze keer geven we elkaar een hand of we slaan een arm om elkaar heen. We vormen één keten van blank naar zwart van christen naar moslim van hetero naar homo van man naar vrouw van Zoon van God naar Zoon van God. En dan. Lieve Heer, wat dan?