In Een Cursus van Liefde (ECVL) vertelt Jezus ons dat het niet mogelijk is en gelukkig ook niet nodig is dat wij in ons eentje onze ware aard kunnen realiseren. Juist onze neiging om op onszelf te willen staan is de oorzaak van ons gevoel van eenzaamheid dat gepaard gaat met heimwee naar ons thuis. We hebben de illusie gecreëerd dat we een losstaand zelfje zijn dat flink zijn best moet doen om de weg terug naar huis te vinden. Dit is de overtuiging die we moeten ont-leren om weer besef te krijgen van die wonderlijke verbondenheid met alles en iedereen om ons heen.

De herinnering aan onze onderlinge verbondenheid leeft bij veel broeders en zusters en vormt mogelijk de reden dat we ons zo aangetrokken voelen tot de non-duale visie. Iets in ons resoneert als we horen dat alleen de eenheid werkelijk is en dat grenzen alleen bestaan in onze verbeelding. Als we ons openstellen voor de woorden van verlichte broeders en zusters dan raken deze woorden ons en willen we nog sterker deze verlichte staat bereiken, zelfs als dezelfde leraren ons proberen duidelijk te maken dat het juist dit zelfgerichte verlangen is dat onze illusie van afgescheidenheid in stand houdt. Het is heerlijk dat deze verlichte broeders en zusters bakens van licht vormen waarin we iets van het goddelijke vonkje dat in onszelf gloeit herkennen. Maar hoe nu verder? Is er nu niets wat we kunnen doen om van ons eigen vonkje een helder licht te maken?

Het is vloeken binnen de non-duale visie om te spreken over iets doen en over stadia van verlichting. Toch is het duidelijk dat het slechts verstandelijk begrijpen van de onderlinge verbondenheid van alles en iedereen niet voldoende is om te komen tot een innerlijke revolutie die leidt tot een liefdevolle houding richting elkaar en richting de wereld die we met ons allen bewonen. We hoeven maar naar het journaal te kijken om te zien dat het nog te vaak “ieder voor zich” is. We zien daar een demonstratie van de ego-krachten die leven in ons binnenste.

Deze situatie vormt als het ware het beginpunt van ECVL. Jezus merkt op dat ons bekende kleine zelfje te veel zijn oren laat hangen naar het ego. Dit ego leert ons dat we afgescheiden zijn, dat we wonen in een kwetsbaar lichaam en dat onze angst voor de boze buitenwereld gerechtvaardigd is. We zijn gaan denken in tegenstellingen en geloven in de dualiteit. We willen geen ziekte maar gezondheid, geen armoede maar rijkdom, geen oorlog maar vrede geen dood maar leven. We projecteren ons innerlijk geloof in afscheiding naar buiten: ik versus God en ik versus de wereld.

In Een Cursus in Wonderen (ECIW), de voorloper van ECVL, bood Jezus ons een uniek inzicht in de gevolgen van het luisteren naar de stem van het ego. Hij wees ons in dit boek op het bestaan van een andere Stem, de Stem van de Heilige Geest. Waar het ego de stem was van zonde, schuld en angst sprak de Heilige Geest van zondeloosheid, schuldeloosheid en vergeving. Door naar deze zachte Stem te luisteren verloor het ego aan kracht en voelden we de kracht van liefde in ons werken.

In ECVL spoort Jezus ons aan om onze laatste aarzeling om ons over te geven aan deze liefdeskracht te laten varen. Hij ziet dat we aangekomen zijn bij een brug die we mogen oversteken om werkelijk thuis te komen en onze ware identiteit te herinneren. Maar hij ziet ook ons gepieker, onze neiging om te blijven hangen in verstandelijk begrip en in de rol van eeuwige student. Hij geeft aan dat er niks mis is met onze “studententijd” maar dat we geroepen zijn tot meer dan dit.  

De diepere waarheid van onze identiteit kan niet begrepen worden door ons conceptuele denken. Toch bestaat er diep in ons hart een “weten” dat dieper gaat en directer is dan wat ons dagelijkse denken ons te bieden heeft. Ons denken kan niet zo veel met het mysterie van de schepping en van de heilige relatie. We kunnen hier van alles over lezen maar als we eerlijk zijn dienen we toe te geven dat we het niet kunnen begrijpen. Jezus neemt ons in ECVL aan de hand en nodig ons uit om ons denken onder curatele van ons hart te stellen. Stapje voor stapje geeft hij aandacht aan onze bezwaren en angsten en nodigt hij ons uit om ons open te stellen voor een werkelijke, heilige relatie met hem, met elkaar en met de wereld.

ECVL bestaat uit drie delen: Een Cursus van Liefde, De Verhandelingen en De Dialogen. Naarmate we vorderen in het boek kunnen we ervaren dat Jezus ons de hand reikt en ons uitnodigt de brug over te steken. Die brug blijkt te bestaan uit het Christus-bewustzijn dat we delen met hem en met al onze broeders. Zorgvuldig zorgt hij ervoor dat dit niet blijft bij een nieuw concept maar dat het voor ons een geleefde ervaring kan worden. We ervaren in ECVL steeds meer en dieper hoe het is om vanuit dit Christus-bewustzijn te leven. Hoe het is om de kracht van liefde in ons leven tot expressie te brengen. Dit is het wonder waartoe hij ons uitnodigt. Wederom vraagt hij van ons hetzelfde als in ECIW: slechts een klein beetje bereidwilligheid. Onze keuze voor liefde.