Als je worstelt tegen de pijn en vecht tegen slapeloosheid en verdriet. Als de berg shit gewoon even te groot is en de machteloosheid je aanvliegt. Als die woorden van de Cursus zo ver weg lijken. Als je er gewoon niet bij meer bij kan. Als de cijfers op je wekkerradio het enige lichtpuntje in je leven lijken te zijn. Weet dan; je bent niet alleen.

Hij hing daar aan het kruis. Doorboord met spijkers en doornen. ‘Ach, Hij kan toch niet lijden’, lachten de wijsneuzen aan de voet van het kruis. ‘Houd vol’, riep nog een grapjas. ‘Je bent niet dat lichaam’, probeerde een ander. Maar Jezus riep de woorden die hij van ons niet meer zeggen mag. ‘Mijn God, mijn God; waarom hebt U me verlaten’. En daarmee raakt Hij me dieper dan elke Cursus-leraar. Hij raakt me tot in het hart van mijn mens-zijn. Hoe denkbeeldig dat ook mag zijn volgens alle schriftgeleerden. Want dankzij Zijn doodskreet mag ik weten; ik ben niet alleen.

En ik slaak dezelfde doodskreet van smart en pijn. En na de stilte, waarin de zon weg lijkt te zijn en het duister ondoordringbaar lijkt, kan ik nog maar heel zacht fluisteren. In Uw handen beveel ik mijn geest.